Blog

Ik hoop op een beter links

Vorige week brak er iets in me. Directe aanleiding was de moordaanslag op conservatieve opiniemaker Charlie Kirk. Hier moet ik nu semi-verplicht een stukje typen over dat ik zijn gedachtegoed niet deel, voordat ik kan zeggen dat ik de reactie van een aantal lieden op links uiterst teleurstellend, en behoorlijk zorgwekkend vind. Ik stip verder nog even aan dat sommigen op rechts óók regelmatig belachelijk reageren op nieuws, want dat is hoe je geacht wordt zulke discussies te navigeren. Men moet niet denken dat je aan de verkeerde kant van de geschiedenis staat, natuurlijk.

Over femicide, het opeisen van de nacht, en al dan niet witte heteromannen

Vanmorgen toen ik wakker werd, opende ik Threads. Ik zal wel een notificatie gehad hebben van iets of zo, maar voordat ik het goed en wel doorhad scrolde ik alweer doelloos door mijn feed. Een post van Tim Hofman trok mijn aandacht.

Een sportwagen, een Dutchie op een Japanse berg en een Frenchie naast een Nederlandse molen

François hield nooit zo van rijden. Hij houdt van auto’s, dat wel, maar het rijden zelf vond hij maar eng. Toen we vorig jaar Sakaiminato bezochten, een afgelegen dorp dat geheel in het teken staat van een oude anime, brak het zweet hem al uit voordat we de parkeerplaats van de autoverhuur af waren. Maar dat kleine ritje op het Japanse platteland gaf hem het vertrouwen om vaker zoiets te proberen, en zo reden we in Tottori, Nagasaki, Shikoku, en een keer zelfs gewoon hier in de stad, met een groot Ikea-pakket dat ik verkeerd had besteld achterin de huurauto.

Saved by the bells

Mensen die Deze autist ging naar Japan hebben gelezen, en mensen die deze blog al jaren volgen, weten dat ik in 2022 als (Startup) Business Manager naar Japan ben verhuisd. Maar nu de Japanse overheid zich recentelijk heeft voorgenomen om de criteria voor dit visum grondig op de schop te doen, krijg ik bezorgde appjes van een aantal van jullie: “Is dit ook op jou van toepassing?!”

Toeps, 41 (ja, echt!)

Nadat ik hier vorige week uit de doeken deed dat mijn geld op begon te raken, drukten jullie massaal op de onderstaande Kofi-knop. Het was niet mijn bedoeling om om geld te bedelen, maar jullie kleine bijdragen zijn heel erg welkom, dus dank daarvoor!

Deze week mailde ik wat heen en weer met mijn accountant, die voor de lening tussen Toeps-de-persoon en Toeps-de-BV een goede oplossing bleek te hebben: We kunnen de schuld afstrepen tegen een belastingvrije ontslagvergoeding voor mij als directeur, waarna we mooi op nul uitkomen.

Mijn geld is op

Deze autist ging naar Japan en wat er toen gebeurde zal je verbazen: ze richtte een Japanse BV op, betaalde zich scheel aan accountants, juristen en belastingen, en zag toen de bodem van haar bankrekening.

The multiverse

Iets meer dan een week geleden kwam ik terug uit Nederland. Ik was er twee weken op bezoek, hoofdzakelijk omdat er video’s opgenomen moesten worden voor bij de Prikkelplanner. Maar goed, nu ik er toch was, kon ik ook wel even mijn vrienden en familie zien, vier mensen op de foto zetten, audioboek-correcties inspreken en iemand voor mijn nieuwe boek interviewen.

Boeken en plannen

“Hey Toeps, hoe gaat het eigenlijk met je boeken?” In deze blog vertel ik jullie waar ik de laatste tijd zoal mee bezig ben/was, en geef ik jullie een klein kijkje achter de schermen in het leven van een vallende sterauteur die nooit helemaal tevreden is (de negatieve uitleg), of altijd streeft naar meer en beter (de positieve uitleg). Ik hoor ook graag jullie antwoord op mijn vragen, dus laat vooral een reactie achter!

Een andere pelgrimstocht door Shikoku – Deel 2

Net als in Shimanto, had ik in Takamatsu twee single rooms geboekt – al was dat deze keer niet zo zeer om bij te komen, maar omdat de meeste hotels rondom het stations erg duur waren, en er bij Toyoko Inn enkel nog single rooms beschikbaar waren. Voor rokers, ook nog. Gelukkig bleek bij het inchecken dat dit 1) een spiksplinternieuw hotel was, dat pas twee maanden eerder geopend was, en 2) er nog twee kamers voor niet-rokers vrij waren, die ze voor mij, trouwe kaarthouder van de Toyoko Inn Club Card, wel even konden omboeken.

Inchecken kon nog niet, daarvoor waren we te vroeg. Maar het grootste deel van onze bagage konden we bij de receptie achterlaten, waarna we een pak lichter de stad in konden. Onze eerste stop was een udon-restaurant. Udon is hét gerecht van Takamatsu, vandaar. Ik was vijf jaar eerder ook al in Takamatsu geweest, en toen had ik in precies ditzelfde restaurant udon gegeten.

Een andere pelgrimstocht door Shikoku – Deel 1

Wie de 四国八十八箇所 (Shikoku Hachijūhakkasho), ofwel de Shikoku Pilgrimage loopt, bezoekt 88 tempels ter ere van de Boeddhistische monnik Kūkai, in een tocht van zo’n 1200 kilometer. Oorspronkelijk ging dat te voet, in een wit jasje en met een geweven punthoed op. Tegenwoordig nemen pelgrims ook gewoon de bus en de trein, al zagen we ook af en toe nog een die-hard langs de autoweg wandelen. De (wandel)tocht leidt de pelgrims door de vier prefecturen van Shikoku: Tokushima, Kochi, Ehime en Kagawa.

Wij gingen niet op pelgrimstocht, en bezochten alleen tempel 84: Yashima-ji. Al was dit met een andere reden, waarover later meer. Terwijl de pelgrims bij elke tempel een stempel in hun boekje krijgen, verzamelden wij iets anders: Starbucks-medailles. Ondertussen bezochten we bijzondere, verlaten plekken, en een kasteel dat er niet was.

Bad Romance

Vanmorgen gingen we naar het immigratiebureau, François en ik. Na dagen van voorbereiding, bestaande uit bezoekjes aan city hall, een bezoekje aan mijn vorige city hall (omdat ik daar op 1 januari ingeschreven stond en belasting betaalde), uren invulwerk en zelfs het in elkaar knippen en plakken van een document met romantische foto’s en onze eerste appjes, dacht ik het dossier wel klaar te hebben. Onze missie: mijn visum omzetten van Business Manager naar Spouse of Permanent Resident. Meer vrijheid, minder eisen, en uitzicht op PR voor mezelf na drie jaar. Hey ho, let’s go.

Naam Gebouw

Wie Deze autist ging naar Japan heeft gelezen, weet dat dit land nogal bureaucratisch kan zijn. Als nieuwkomer moet je eerst de magische driehoek van adres-telefoonnummer-bankrekening zien te doorbreken, waarna je eindelijk met iets anders kunt betalen dan de creditcard die je eigenlijk al had moeten opzeggen, of kadokaarten uit de convenience store. Tegen die tijd kom je er waarschijnlijk ook achter dat je beter een andere schrijfwijze van je naam had kunnen kiezen, want spaties, speciale tekens of doopnamen geven gegarandeerd problemen: ze passen niet in het vakje, of je input komt niet door de verificatie heen. En heb je al geleerd hoe je het cijfer 7 moet schrijven op z’n Japans? Ik wel, nadat mijn formulier voor automatische incasso werd teruggestuurd wegens “onleesbaar”. (Tip: Geen golvend lijntje bovenaan, en ook geen streepje door het midden.)

Na al deze lessen in 官僚主義 dacht ik dat ik het inmiddels wel doorhad. Maar toen ik een paar maanden geleden bij François introk, maakte ik een rookie mistake.

Nederland Speedrun

Twee weken geleden pakte ik het vliegtuig naar Nederland. Ik had twee lezingen, drie shoots, een meeting en een panel gepland staan, en daarbij was het een mooie gelegenheid om mijn vrienden en familie weer even te zien.

We zijn getrouwd!

Ik ben een vrij praktisch ingesteld mens. Romantiek is niet echt aan mij besteed, en toen François me een paar dagen geleden vroeg of ik wist wanneer zijn verjaardag was, zat ik er vijf dagen naast. (Hij is hetzelfde hierin, en vorig jaar was hij niet eens in het land tijdens mijn verjaardag, dus dat zorgt gelukkig niet voor scheve gezichten.) Ik was dan ook nooit zo van het trouwen. Ik wil geen kinderen, ik wil geen groot feest en ik draag geen ringen. Toch zijn we vandaag getrouwd.

Terug naar de RSS

Waarom zitten we eigenlijk allemaal op sociale media, terwijl het beste platform om op te schrijven je eigen is? Ik gaf mijn RSS-feed een prominentere plaats, en stofte mijn RSS-reader af.