Deze autist ging naar Japan en wat er toen gebeurde zal je verbazen: ze richtte een Japanse BV op, betaalde zich scheel aan accountants, juristen en belastingen, en zag toen de bodem van haar bankrekening.

Het had natuurlijk een groot succesverhaal moeten worden. Toen ik naar Japan verhuisde had ik best een bak geld, zelfs met die hele pandemie en de veertien maanden die ik heb rondgezworven omdat de grenzen dicht waren. Kijk, het voordeel van de pandemie was natuurlijk wel dat ik toch niks beters te doen had, en dus ondertussen even een Engels en een Duits boek in de markt zette. Vooral het Engelse boek ging goed, ook juist dankzij die pandemie, waarin iedereen thuis zat te lezen.

Ik kocht een mini-appartementje in Japan, nog voordat de grenzen openden. Het was spotgoedkoop, 4.2 miljoen yen, ofwel (destijds) rond de 30.000 euro. Hiernaast had ik nog 5 miljoen yen nodig, als startkapitaal. (Dit was een wettelijke vereiste voor mijn visum.) Dus ik leende wat van Ruud, leende wat van Riemer, en hop. Ik had een Japanse BV.

Het eerste jaar vloog het geld mijn zakken uit. Ik moest meubels, ik moest lawyers, ik moest aktes en jaarrekeningen… En met al dat oprichtingswerk bleef er ook niet heel veel tijd over om aan mijn reguliere klussen te besteden. Ik huurde een losse woonruimte, omdat ik mijn gekochte appartement als kantoor gebruikte en dat mocht niet op hetzelfde adres zijn. (Wederom, vanwege mijn visum.) Ik schreef een boek over mijn verhuizing naar Japan, hopende dat het net zo’n groot succes zou worden als het eerste boek, maar dat werd het niet. Het kostte wel veel tijd. Ik maakte de (eveneens niet super succesvolle) vertaling, dat kostte tijd naast tijd ook geld, maar ook dat leverde dus niet super veel op.

En ik was eenzaam. Die hele verhuizing viel toch best wel tegen, dus ik spendeerde mijn geld aan vluchten naar Nederland, hotelovernachtingen en binnenlandse tripjes, voor “inspiratie” en in een poging om uit de sleur van het thuis (of op kantoor) zitten te ontsnappen.

“Het zou goed voor je visumverlenging zijn als je mensen aanneemt”, zei de visa lawyer. Dus ik nam iemand aan. Ik miste Charlotte, dus ik vloog haar over om pr-beelden met me te maken. Ondertussen werden mijn boek-inkomsten elke maand wat minder.

Elk voorjaar als ik royalties uit Nederland krijg, valt daarna de Japanse aanslag inkomstenbelasting op de mat. De royalties worden in Japan privé belast, wat niet alleen fiscaal onvoordelig is, maar er ook voor zorgt dat mijn BV op papier verlies draait, terwijl mijn persoonlijke inkomen hoger is dan nodig.

Ik trok bij François in, hoera, maar ik betaal nu meer aan maandlasten dan toen ik nog mijn mini-appartementje op 10 hoog had. We gingen trouwen (yay!), op huwelijksreis (yay, maar ook duur!) en ik boekte Maan om onze huwelijksfoto’s te maken. Was ook niet gratis, maar Maan is super goed en trouwen doe je natuurlijk maar één keer, dus daar wilde ik wel beeld bij.

Al die tijd wist ik wel dat dit niet eeuwig zo kon doorgaan. Elke maand gaf ik net even iets meer uit dan er binnenkwam. Niet zo zeer privé, maar wel zakelijk. Ik verlaagde mijn salaris, maar dat mocht niet baten. Elke maand betaal ik 44.000 yen aan mijn accountant. Meer dan 100.000 yen pensioen- en zorgpremie, terwijl het als zzp-er rond de 16.000 yen zou zijn. En het doen van mijn inkomstenbelasting-aangifte? Daar wilde mijn accountant dit jaar bijna een half miljoen voor. Ja, ik betaal ‘m elke maand, maar daar zit dan zo ongeveer niks bij in.

Uiteindelijk heb ik de inkomstenbelasting zelf gedaan, en later ook de opgaves voor de werknemersverzekering (premie: 600 yen, accountantskosten: 30.000) en mijn salariswijziging voor de sociale premies. De bedrijfsaangiftes kan ik niet zelf, dat is te ingewikkeld.

Inmiddels heb ik, omdat we getrouwd zijn, een spouse-status. Daarmee vervielen in één klap alle eisen die de overheid aan me stelde. En nu wil ik dus de BV staken, en overgaan op een eenmanszaak. Dat zou vrijwel al mijn problemen oplossen. Ik had er net een call over met mijn accountant, maar die had niet al te goed nieuws. Allereerst, en dat verwachtte ik al wel, gaat dit grapje me weer duizenden euro’s kosten. Eindafrekeningen, een lawyer die dingen met de ontbinding en liquidatie moet doen… Maar wat ik niet zag aankomen, is dat ik, voordat ik die toko kan opheffen, eerst alle schulden moet vereffenen.

Schulden vereffenen, dat klinkt misschien heel logisch. Maar ik heb vooral een schuld aan mezelf. Of nou ja. Natuurlijke-persoon-ik moet nog ongeveer anderhalf miljoen yen (zo’n tienduizend euro) terugbetalen aan BV-ik. Dat zit zo: Op momenten dat ik geen geld had, en dat was vooral in het begin, toen er nog geen salaris vastgesteld was, heb ik geld uit het bedrijf gehaald om van te leven. Dat staat nu in de boeken als een lening, die natuurlijke-persoon-ik terug moet betalen aan de BV. Nu zou je denken, kun je dat niet gewoon kwijtschelden dan? Want in principe is het geld van mezelf, aan mezelf? Maar als ik dit zomaar wegstreep, dan lijkt het een betaling van de BV aan mij, en moet ik daar onnodig veel belasting over betalen. Of zo.

Kortom: Ik moet binnen nu en binnenkort ergens zo’n anderhalf miljoen yen vandaan toveren. Die moet ik dan in m’n bedrijf storten. Een deel daarvan zal dan opgaan aan de accountants en de lawyers die de BV gaan ontmantelen, en wat er overblijft (als er iets overblijft…) komt dan uiteindelijk weer terug naar mij, als restant van het gestorte kapitaal dat overblijft na de liquidatie. Maar dat kan dus nog maanden duren.

Denk ik dat dit goed komt? Natuurlijk. Uiteindelijk komt alles goed. Misschien moet ik links en rechts wat geld lenen, een paar maanden mijn salaris laten schieten, grote voorschotten gaan eisen voor mijn nieuwe boek (lol), en dan komt er ergens in oktober of zo weer een grote royalty-betaling mijn kant op. Hoop ik.

En het is natuurlijk ook gewoon mijn schuld. Ik heb teveel geld uitgegeven. Te luxe geleefd. Me verkeken op hoe duur dat hele business manager-avontuur zou worden. Of nou ja, ergens wist ik het misschien ook wel, maar dacht ik, ik ga mezelf gewoon smijten en dan zien we wel. En zoals ik al zei, het komt ook wel goed. En zo niet, dan ook. Maar als jullie allemaal even mijn boeken zouden willen kopen, aanprijzen, beoordelen, delen en liken, dan zou dat fijn zijn.