“Wat is uw geboortedatum?”
– “Uhm, zeven augustus 1784!”
“Weet u dat zeker, mevrouw?”

Het is inmiddels oktober. Dat betekent dat het zelfs in Japan een beetje begint af te koelen, wat het leven een stukje draaglijker maakt. Elke dag 36 graden en vochtig is niet mijn favoriete klimaat, en ik denk zelfs dat ik ga proberen volgend jaar de hele zomer in Nederland door te brengen. En als dat niet lukt, toch minstens in Hokkaido, of de bergen van Nagano of zo.

Anyway. Dingen gaan ondertussen gestaag door. Mijn Japanse BV is officieel gestaakt, dus ik zit nu in de afwikkelingsfase. Da’s zo ongeveer net zo irritant als de opstartfase, maar dan met minder enthousiasme (maar gelukkig wel iets meer ervaring) van mijn kant. Ik moet, net als drie jaar geleden, overal mijn gegevens wijzigen, accounts opzeggen en nieuwe accounts aanmaken. Bij de meeste bedrijven en instanties is dat inmiddels gelukt, al heb ik nog steeds issues met Meta (Facebook/Instagram), en blijkt het erg omslachtig om een nieuwe rekening bij Rakuten Bank te openen.

De eerste horde was een telefoongesprek, ter verificatie, waarin ik per ongeluk zei dat mijn geboortejaar 1784 was. Gelukkig kwam ik daar al snel achter, en werd mijn Japans verder goed genoeg bevonden voor stap 2: Aantonen dat ik echt een zelfstandig ondernemer met een eenmanszaak ben. Ik had me hiervoor online aangemeld (moderniteit!), maar nu wilde Rakuten bewijzen zien. Dus ik naar het belastingkantoor… Alwaar de beste medewerker me ging laten zien hoe ik online, in de MyNumber-app, een kopie van mijn aanmelding kon downloaden. Dat had ik zelf eerder ook al gedaan, maar ik dacht dat dat niet voldoende zou zijn. Wel dus.

Mijn grootste punt van stress was mijn zorgverzekering. In Japan zijn daar in principe twee systemen voor: Als je voor een bedrijf werkt, dan lopen zorg en pensioen via je werkgever. Mijn BV betaalde dan ook elke maand die premie. Als student, zelfstandige of whatever, val je onder het nationale pensioen, en de nationale zorgverzekering – een zoort Ziekenfonds. Toen mijn BV eind september officieel stopte, moest ik dus overstappen. Dat moet officieel binnen veertien dagen.

Mijn accountant had mijn uitschrijving opgestuurd naar het betreffende kantoor, en toen… Niks. Na een week besloot ik eens bij city hall langs te gaan, maar die konden niks doen totdat die aangifte van uitschrijving verwerkt was. De tijd begon te dringen, en ik werd zenuwachtig: Niet alleen was ik bang om onverzekerd rond te lopen, ik wist dat te laat betaalde premies je heel zwaar worden aangerekend als je een permanent visum aanvraagt.

Ik mailde mijn accountant, die me adviseerde dan zelf maar langs het verzekeringskantoor te gaan. Omdat mijn bedrijf in Hachioji zat, moest ik daarheen. En omdat ik in Kawasaki woon, moest ik daarna dáárheen, om me, met het felbegeerde bewijs van uitschrijving, in te schrijven. Maar goed, da’s dus gelukt. (Ik moet helaas nog steeds 60.000 yen aan mijn accountant betalen voor deze dienst, omdat ze mijn naam en nummer op een formuliertje hebben ingevuld. Hoera.)

Ook regelde ik een editor voor mijn nieuwe boek, dat ik zelf ga uitgeven. Ik moet nu echt een beetje vaart achter het schrijven gaan zetten, want met al die energievretende bureaucratie ben ik daar maar weinig aan toegekomen. Wel deed ik inspiratie op voor de cover, benaderde ik iemand voor de vormgeving van het binnenwerk en maakte ik plannen voor de marketing. Zodra ik een cover en een flaptekst heb, kan ik beginnen met pre-orders accepteren. Of nou ja… Als mijn nieuwe Stripe-account dan up en running is. Daarvoor wacht ik nog op die nieuwe bankrekening bij Rakuten, want Stripe kan niet naar mijn Wise-rekening uitbetalen. Zonder Stripe kunnen jullie alleen maar met PayPal betalen, en da’s ook niet handig.

Goed, volgende week komt Charlotte naar Tokio. Een week later mijn broertje. Ondertussen werk ik aan nieuwe en bestaande websites voor leuke klanten. Oh en, begin december heb ik ook nog mijn Japanse taalexamen (N3). Van leren zal wel weer weinig terecht komen…