Enige tijd geleden kreeg ik een mailtje van Ingrid. Ze volgde me al een tijd op Instagram en wilde me nu inhuren als fotograaf. Dat klinkt in eerste instantie als een simpele opdracht – ik doe vaker fotoshoots in Japan, meestal van stellen, gezinnen of vrienden die hier op vakantie zijn. Ingrid had echter een speciaal verzoek: Ter ere van het huwelijksjubileum van haar en haar man, wilde het koppel graag een Shinto-trouwceremonie doen. Ik kreeg direct lichte paniek.

“Euhm, dat is wel lastig hoor…!”, mailde ik terug, als slechtste verkoper van mijn diensten allertijden. Een Shinto-trouwceremonie, dat zou ik voor mezelf al ingewikkeld vinden om te regelen. Waar begin je? Bij een schrijn, waarschijnlijk? Ik ging er helemaal vanuit dat zulke ceremonies, met al hun gebruiken en tradities, niet voor buitenlanders toegankelijk zouden zijn. En hoe kom je vervolgens aan een trouwkimono? Mag je überhaupt foto’s maken?

Kijk, ik spreek inmiddels wel een beetje Japans, maar een hele trouwceremonie regelen leek me toch iets te hoog gegrepen. Ingrid, die geen woord Japans sprak en nog nooit eerder in Japan was geweest, had een andere instelling. Zij mailde behulp van Google Translate een schrijn die ze online had gevonden. Deze schrijn bracht haar vervolgens in contact met een haar- en make-upstudio, waar ze ook bruiloften deden. Zij hadden weer connecties met de kimono-verhuur, en zelfs de riksja-dienst. Ergens in dit proces duikelde ze ook nog een tolk op, zodat mijn rol teruggebracht werd tot plaatjesschieter. Ik was alsnog enigszins nerveus, maar dit moest lukken. (Voor de zekerheid vroeg ik nog wel François mee als assistent, ofwel, mentale ondersteuning.)

Enkele dagen voor de ceremonie hadden we eerst de repetitie. Het leek mij slim om hierbij aanwezig te zijn. Allereerst zodat ik iedereen vast even kon ontmoeten, maar ook zodat de mensen van de schrijn mij vast konden overladen met instructies: “Tijdens dit gedeelte mag je geen foto’s maken, tijdens dat gedeelte alleen daar, vervolgens moet je hier gaan staan…” Gelukkig had de schrijn video’s online staan, waarin de hele ceremonie werd voorgespeeld. Kennelijk weten Japanners ook niet altijd wat er van ze verwacht wordt.

Ingrid en haar man hadden meer huiswerk dan ik: Zij moesten de geloften uit hun hoofd leren… In het Japans! De tempel zorgde voor een fonetische vertaling, ik gaf nog wat tips voor de uitspraak en de tolk sprak zelfs de hele tekst voor ze in, zodat ze er nog eens naar konden luisteren.

Oh en, had ik al gezegd waar het was? Asakusa Shrine! Ja, Ingrid had niet zomaar een schrijntje gegoogeld. Dus toen wij daar stonden te repeteren, werden we aangestaard door tientallen muntjeswerpende toeristen, die allemaal leken te denken: Waarom mogen zij daar naar binnen en wij niet?!

Op de dag van de ceremonie meldden we ons eerst bij de haar- en make-upsalon, waar een speciaal kamertje was ingericht om de bruid in haar kimono te helpen. Ingrid was eerder die week samen met haar man en de tolk langsgeweest bij de kimonoverhuur, en had nu een prachtige witte trouwkimono om aan te trekken. Laagje voor laagje werd ze erin gehesen, en toen was de husband aan de beurt.

Toen ze er beiden piekfijn uitzagen, was het tijd voor het eerste fotomoment. De dame van de salon liet ons een aantal prachtige plekjes in de omgeving van Asakusa zien, alwaar ik het stel vastlegde. De kleedster trok af en toe de kimono recht.

Na de shoot werd het koppel op de riksja gehesen, op weg naar de schrijn. Ik rende er met mijn camera achteraan. Omdat het ondertussen begon te regenen, en ik me zorgen maakte om Ingrids make-up en kimono, had ik haar mijn paraplu gegeven. François rende vervolgens met zíjn paraplu achter mij aan. Ik snauwde hem zo af en toe instructies toe: “Niet in beeld houden! Wél boven mij houden!” Och, het leven van een assistent…

Eenmaal bij de schrijn aangekomen was het tijd voor de ceremonie. Ik nam mijn aangewezen plek in. Erg veel ruimte voor creatieve shots was er niet, maar gelukkig heeft mijn nieuwe camera een uitklapbaar schermpje, waardoor ik nog ietwat om een hoekje kon schieten.

Ingrid en haar man lazen hun geloften voor, wisselden ringen uit en dronken de ceremoniële sake. Wegens gebrek aan gasten mochten François en de vertaler optreden als getuigen, en een takje van de sakaki-boom neerleggen om de goden te bedanken. De familie van Ingrid en haar man keken ondertussen vanaf de andere kant van de wereld mee via een livestream. Ja, zelfs Shinto-tempels gaan met hun tijd mee.

Na afloop van de ceremonie nam ik nog een aantal foto’s van het bruidspaar, en van het hele team. Hierna stapte het gelukkige stel weer de riksja in, terug naar de salon. Aanvankelijk was het plan om in normale kleren nog wat foto’s te schieten, maar het regende nog steeds, en iedereen was eigenlijk wel verrot, dus we besloten met het bruidspaar en de vertaler een cafeetje in te duiken voor snacks en een biertje. Wat een dag.