Nadat ik hier vorige week uit de doeken deed dat mijn geld op begon te raken, drukten jullie massaal op de onderstaande Kofi-knop. Het was niet mijn bedoeling om om geld te bedelen, maar jullie kleine bijdragen zijn heel erg welkom, dus dank daarvoor!

Deze week mailde ik wat heen en weer met mijn accountant, die voor de lening tussen Toeps-de-persoon en Toeps-de-BV een goede oplossing bleek te hebben: We kunnen de schuld afstrepen tegen een belastingvrije ontslagvergoeding voor mij als directeur, waarna we mooi op nul uitkomen. En hoewel ik in eerste instantie riep dat ik geen jurist nodig had voor deze ontbinding omdat ik alles zelf wel ging uitzoeken, besloot ik na een schappelijke kostenindicatie van mijn accountant en een geloofwaardige prognose van ChatGPT om toch ook maar een offerte bij het aanbevolen juristenkantoor op te vragen. (Om verwarring te voorkomen: Ik heb voor de ontbinding zowel een accountant als een jurist nodig.)

Mijn accountant zegt nu dat het hele proces tot ongeveer december gaat duren – en natuurlijk moet ik ze al die tijd ook doorbetalen – maar ik hoop dat het nog sneller kan. Maar anders is december ook goed. Hoe dan ook, het einde van Toeps-de-BV is in zicht.

Goed, voorlopig is het nog even op een houtje bijten, dus in plaats van een verjaardagstripje naar Hokkaido, Mt. Fuji of weetikwaar, besloten we het afgelopen donderdag simpel te houden: We gingen naar Hachioji.

Ja, precies, Hachioji, waar m’n kantoor/mini-appartement staat. Ik sliep er al vanaf dinsdag. Ik doe dat vaker als ik het druk heb, want nergens kan ik zo lekker ongestoord werken en tot rust komen als in mijn mini-appartementje. (Hier een video van toen het nog mijn kantoor was. Inmiddels liggen de tatamimatten van 10-hoog er op de vloer, en werd het uitschuifbed vervangen door twee opvouwbare matrassen van Ikea.) “Kan je donderdag vrij nemen en naar mij toe komen, net als vroeger?”, vroeg ik François. Sinds ik bij hem ben ingetrokken is hij nog maar 1x naar Hachioji gekomen, en dat was vorig jaar oktober, toen we met Charlotte gingen shooten in Sagamiko. “We kunnen naar de Off, naar Bikkuri Donki en misschien kunnen we ook eindelijk eens het zwembad uitproberen!”

François is een echte waterrat. Hij mist de vele zwembaden van Zuid-Frankrijk, en voorheen gingen we doorgaans naar hotels om te kunnen zwemmen. “Maar… Er zit een zwembad super dichtbij jouw huis!”, zei mijn Japanse vriendin Mariko, die vroeger ook in Hachioji woonde, toen ik haar hierover vertelde. Ze wees me op Attaka Hall, een multifunctioneel gebouw met een openbaar zwembad dat wordt verwarmd door de naastgelegen afvalverbrandingscentrale. Entree: 200 yen per uur.

François stond iets voor 12 uur voor de deur. Als eerste brachten we mijn oude, verlepte fiets naar de Hobby-Off die op loopafstand van mijn manshion zit. Ze wilden geen geld geven voor het wrak, maar ik was er wel vanaf. (Normaal gesproken moet je verwijderingsbijdrage betalen, dus dit was beter dan niets.) Daarna deden we een rondje door alle kringlopers die het Ecotown-complex rijk is. Ik vond een tweedehands naaimachine die aan al mijn eisen voldeed: goedkoop, simpel, met voetpedaal, stevig… En toen ik zag dat er ook nog een grote verlengtafel bij zat, was ik verkocht! Het ding was 5500 yen (32 euro) en er zit drie maanden garantie op. De naaimachine die ik eerder kocht, was bijna kinderspeelgoed. Als deze nieuwe machine naar behoren werkt, dan is het een perfecte upgrade. Een perfect verjaardagskado. We aten een crêpe bij het kraampje naast Ecotown, en ik zeulde de zware mishin naar huis. Het was inmiddels half vijf, tijd om richting zwembad te gaan!

Het zwembad van Attaka Hall heeft prachtige foto’s op de website. Er zijn vier banen om baantjes te trekken, er is een ondiep kindergedeelte en zelfs een jacuzzi. Het dak kan open, wat een spectaculair gezicht is. Ik had gehoopt dat we er rond zonsondergang zouden zijn, om de mooie luchten vanuit het water te bewonderen. Maar Attaka Hall is… Raar. Het gebouw, dat eruitziet als het ultieme jaren ’90 science experience museum (denk glas en beton, ronde vormen, grote wentelgrap…) is ooit neergezet, en vervolgens is er nooit meer naar omgekeken. Althans, zo lijkt het. Het zwembad is op de vierde verdieping, en de rest van het gebouw oogt verlaten. Er zijn gare zaaltjes, en beneden is ergens een hoekje waar je tweedehands fietsen en meubels kunt kopen. Ehhh…?

Het zwembad wordt nog altijd goed gebruikt, vooral door senioren en moeders met kinderen, maar ook hier leek al zo’n dertig jaar niks aan gedaan te zijn. De tegeltjes vallen links en rechts van de muren, de ramen zijn bijna matglas van viezigheid en aanslag, en het glijbaantje bij het kinderbad is met een lint afgezet. “Verboden te klimmen”, staat op uitgeprinte A4-tjes. Het plafond is hier en daar roestig, en het dak was dicht. “Ik ben benieuwd of het überhaupt nog open kan, misschien is het al jaren stuk?”, zei ik tegen François. Het grote bad was over de gehele lengte maar een meter diep, trouwens, dus duiken kon ook niet. Hoewel het lekker was om even te zwemmen, zeker omdat het buiten 36 graden was, hadden we het na een uurtje wel weer gezien. We kleedden ons aan en liepen naar onze volgende bestemming: Bikkuri Donki.

Bikkuri Donki, ofwel “Verbaasde/Verrassende Ezel”, is een familierestaurant dat burgers (hanbaagu, zonder broodje — niet te verwarren met hanbaagaa, mét broodje), steak en andere “Westerse” gerechten serveert. Het interieur heeft een country vibe en er rijden van die katachtige serveer-robots rond. François’ vrienden gingen deze week met hun respectievelijke vriendinnetjes naar luxe, Franse restaurants op boten en in hoge torens, maar wij hadden de fijnste dagafsluiting bij de maffe ezel. Net als vroeger. Hierna liep François naar het station, en ik terug naar mijn crib: de volgende ochtend had ik les, dus ik kon beter in Hachioji blijven.

Dit was echt een super leuke verjaardag. Ik zou het zo weer doen. En weet je wat het leuke is aan zo’n low-budget dagje? Dat kan dus ook gewoon.