Jeetje, wat vliegt de tijd. François en ik zijn vandaag een half jaar getrouwd! Dat was voor mij ook meteen een goede gelegenheid om eindelijk eens onze trouwfoto’s af te maken. Oké, ze waren ook een maand later gemaakt, maar het begon een beetje gênant te worden.
Niet niks
“Hoe bevalt het getrouwde leven?”, willen jullie natuurlijk weten. Toen ik deze vraag in de weken na ons huwelijk kreeg, kon ik daar eigenlijk niet veel anders op zeggen dan “precies hetzelfde”. Inmiddels kan ik een betere review geven.
We hebben aardig wat tijd besteed aan goede gesprekken. Of nou ja, ik heb François vooral doorgezaagd, want in het begin van ons huwelijk (en daarvoor) had hij nogal de neiging om zijn kop in het zand te steken. “Wat is er?” – “Niks…” Maar natuurlijk was er niet niks. Want je leven met elkaar delen gaat gepaard met hobbels. Waar François graag films kijkt met het geluid op standje aardbeving, hou ik van mijn rust. Waar ik het liefst het hele huis verbouw (nieuwe meubels, kleurtje op de muur…) houdt François alles het liefst hetzelfde. Hij voert de katten het liefst met de hand, ik kocht tegen zijn wil een automatische cat feeder – die hij tot op de dag van vandaag dus ook niet gebruikt.
François houdt dus van films, maar ook van videogames, concerten en andersoortige events. Ik ben daar, vanwege mijn overprikkeling, heel selectief in. François begrijpt dat, maar vindt het ook jammer. En op een gegeven moment belandden we in een negatieve spiraal: Hij stelde iets voor, ik voelde de pressure en drukte het idee meteen de kop in, hij voelde zich sip en eenzaam, en ik daarna ook.
Na een paar ruzies goede gesprekken besloten we ons meer te focussen op dingen die we wél samen leuk vonden. Dingen die we in het begin veel deden, toen we nog aan het daten waren. Hotels, treinritjes, maffe gebouwen… Dus we planden een aantal tripjes, waaronder die naar Tsukuba, waarover ik eerder een blog schreef.
Rust vs. huizen
We hadden gesprekken over huizen: Ik wil graag ooit iets kopen, hij niet – of in ieder geval, nu nog niet. Ik maak me vervolgens gigantisch zorgen over mijn pensioengat, hij niet. Deze week gingen we, geheel vrijblijvend, op bezichtiging bij een nieuwbouwhuis op drie minuten lopen van ons huidige appartement. Ik zag mogelijkheden, maar François schoot alles af: “Gasflessen in plaats van stadsgas? That’s a no for me!” Ik maakte excelsheets om hem van de financiële voordelen te overtuigen (“Je gooit nu eigenlijk elke maand geld weg!”), hij voelde zich onder druk gezet. En dat is misschien ook wel zo.
“Ik wil nu eerst even rust”, zei François. “Gewoon, op de bank Bones kijken, en leuke dingen doen.” Het is voor hem allemaal wel heel snel gegaan. Tot een paar jaar geleden riep hij dat hij nooit wilde trouwen. Hij is nog steeds aan het bijkomen van mijn huis-reorganisatie, de nieuwe bank en het nieuwe tv-meubel. Veranderingen zijn vaak pittig voor hem, en geven hem het gevoel geen vaste grond onder zijn voeten te hebben. En dus maakten we de afspraak dat we pas over een jaar weer eens naar het huizen-verhaal gaan kijken.
Zondag gaan we wederom met een huurauto op pad. Ik moet er minstens een dag van bijkomen, François noemt het rust. Gelukkig heb ik nog steeds mijn appartementje in Hachioji, waar ik ongeveer twee dagen per week spendeer. Da’s míjn rust. (En François? Die kan thuis lekker op vol volume tv kijken, haha.)
Oh ja, dit was een review hè? Nou eh. Vier sterren. Op naar de vijf.
Wow, zo ouderwetsch! Een RSS-feed!
Sla deze link op in je RSS-reader en volg mijn blog hoe jij wil; chronologisch, in je mailbox, in je browser... Ja mensen, the past is here!
https://www.toeps.nl/blog/feed/Related posts
Saved by the bells
Mensen die Deze autist ging naar Japan hebben gelezen, en mensen die deze blog al jaren volgen, weten dat ik in 2022 als (Startup) Business Manager naar Japan ben verhuisd. Maar nu de Japanse overheid zich recentelijk heeft voorgenomen om de criteria voor dit visum grondig op de schop te doen, krijg ik bezorgde appjes van een aantal van jullie: “Is dit ook op jou van toepassing?!”
Toeps, 41 (ja, echt!)
Nadat ik hier vorige week uit de doeken deed dat mijn geld op begon te raken, drukten jullie massaal op de onderstaande Kofi-knop. Het was niet mijn bedoeling om om geld te bedelen, maar jullie kleine bijdragen zijn heel erg welkom, dus dank daarvoor!
Deze week mailde ik wat heen en weer met mijn accountant, die voor de lening tussen Toeps-de-persoon en Toeps-de-BV een goede oplossing bleek te hebben: We kunnen de schuld afstrepen tegen een belastingvrije ontslagvergoeding voor mij als directeur, waarna we mooi op nul uitkomen.
Een andere pelgrimstocht door Shikoku – Deel 1
Wie de 四国八十八箇所 (Shikoku Hachijūhakkasho), ofwel de Shikoku Pilgrimage loopt, bezoekt 88 tempels ter ere van de Boeddhistische monnik Kūkai, in een tocht van zo’n 1200 kilometer. Oorspronkelijk ging dat te voet, in een wit jasje en met een geweven punthoed op. Tegenwoordig nemen pelgrims ook gewoon de bus en de trein, al zagen we ook af en toe nog een die-hard langs de autoweg wandelen. De (wandel)tocht leidt de pelgrims door de vier prefecturen van Shikoku: Tokushima, Kochi, Ehime en Kagawa.
Wij gingen niet op pelgrimstocht, en bezochten alleen tempel 84: Yashima-ji. Al was dit met een andere reden, waarover later meer. Terwijl de pelgrims bij elke tempel een stempel in hun boekje krijgen, verzamelden wij iets anders: Starbucks-medailles. Ondertussen bezochten we bijzondere, verlaten plekken, en een kasteel dat er niet was.
Een andere pelgrimstocht door Shikoku – Deel 2
Net als in Shimanto, had ik in Takamatsu twee single rooms geboekt – al was dat deze keer niet zo zeer om bij te komen, maar omdat de meeste hotels rondom het stations erg duur waren, en er bij Toyoko Inn enkel nog single rooms beschikbaar waren. Voor rokers, ook nog. Gelukkig bleek bij het inchecken dat dit 1) een spiksplinternieuw hotel was, dat pas twee maanden eerder geopend was, en 2) er nog twee kamers voor niet-rokers vrij waren, die ze voor mij, trouwe kaarthouder van de Toyoko Inn Club Card, wel even konden omboeken.
Inchecken kon nog niet, daarvoor waren we te vroeg. Maar het grootste deel van onze bagage konden we bij de receptie achterlaten, waarna we een pak lichter de stad in konden. Onze eerste stop was een udon-restaurant. Udon is hét gerecht van Takamatsu, vandaar. Ik was vijf jaar eerder ook al in Takamatsu geweest, en toen had ik in precies ditzelfde restaurant udon gegeten.
Bad Romance
Vanmorgen gingen we naar het immigratiebureau, François en ik. Na dagen van voorbereiding, bestaande uit bezoekjes aan city hall, een bezoekje aan mijn vorige city hall (omdat ik daar op 1 januari ingeschreven stond en belasting betaalde), uren invulwerk en zelfs het in elkaar knippen en plakken van een document met romantische foto’s en onze eerste appjes, dacht ik het dossier wel klaar te hebben. Onze missie: mijn visum omzetten van Business Manager naar Spouse of Permanent Resident. Meer vrijheid, minder eisen, en uitzicht op PR voor mezelf na drie jaar. Hey ho, let’s go.
Naam Gebouw
Wie Deze autist ging naar Japan heeft gelezen, weet dat dit land nogal bureaucratisch kan zijn. Als nieuwkomer moet je eerst de magische driehoek van adres-telefoonnummer-bankrekening zien te doorbreken, waarna je eindelijk met iets anders kunt betalen dan de creditcard die je eigenlijk al had moeten opzeggen, of kadokaarten uit de convenience store. Tegen die tijd kom je er waarschijnlijk ook achter dat je beter een andere schrijfwijze van je naam had kunnen kiezen, want spaties, speciale tekens of doopnamen geven gegarandeerd problemen: ze passen niet in het vakje, of je input komt niet door de verificatie heen. En heb je al geleerd hoe je het cijfer 7 moet schrijven op z’n Japans? Ik wel, nadat mijn formulier voor automatische incasso werd teruggestuurd wegens “onleesbaar”. (Tip: Geen golvend lijntje bovenaan, en ook geen streepje door het midden.)
Na al deze lessen in 官僚主義 dacht ik dat ik het inmiddels wel doorhad. Maar toen ik een paar maanden geleden bij François introk, maakte ik een rookie mistake.
We zijn getrouwd!
Ik ben een vrij praktisch ingesteld mens. Romantiek is niet echt aan mij besteed, en toen François me een paar dagen geleden vroeg of ik wist wanneer zijn verjaardag was, zat ik er vijf dagen naast. (Hij is hetzelfde hierin, en vorig jaar was hij niet eens in het land tijdens mijn verjaardag, dus dat zorgt gelukkig niet voor scheve gezichten.) Ik was dan ook nooit zo van het trouwen. Ik wil geen kinderen, ik wil geen groot feest en ik draag geen ringen. Toch zijn we vandaag getrouwd.
Twee Dutchies en een Shinto trouwceremonie
Enige tijd geleden kreeg ik een mailtje van Ingrid. Ze volgde me al een tijd op Instagram en wilde me nu inhuren als fotograaf. Dat klinkt in eerste instantie als een simpele opdracht – ik doe vaker fotoshoots in Japan, meestal van stellen, gezinnen of vrienden die hier op vakantie zijn. Ingrid had echter een speciaal verzoek: Ter ere van het huwelijksjubileum van haar en haar man, wilde het koppel graag een Shinto-trouwceremonie doen. Ik kreeg direct lichte paniek.
Nieuw boek updates
Altijd als ik aan een boek werk, heb ik hetzelfde probleem: mijn blog verandert in een stille woestijngrond, waar zo nu en dan een bosje tumbleweed voorbij waait. Mijn brein heeft maar een beperkte schrijfcapaciteit, dus om er nu na twee uur boek nog een blogpost achteraan te knallen… Vandaag besloot ik het andersom te doen: eerst de blog, en dan daarna maar eens kijken hoeveel ik nog voor het boek kan schrijven. Ik wil jullie namelijk wel graag op de hoogte houden van het schrijfproces!