Life

Zero-tolerance bij de JLPT

Gisteren deed ik de JLPT, ofwel de Japanese Language Proficiency Test. Deze Japanse taaltest, waarbij je wordt getest op woordenschat, grammatica, lezen en luisteren, wordt gegeven op vijf niveaus. N5 is het makkelijkst, N1 het moeilijkst. Nadat ik meer dan een jaar geleden N4 haalde, en vorig jaar mijn examen had overgeslagen, was het nu dan echt tijd voor N3. Was ik er klaar voor? Nee, dat niet. Ik was iets te druk met mijn nieuwe boek en had amper tijd gehad om te leren. Maar ik had toch al betaald, dus ik dacht, ik doe een gooi. Het is multiple choice, dus misschien gok ik wel alles goed.

Ezeltje prik

Een tijdje geleden vroeg mijn Japanse vriendin Kei of ik haar ergens mee wilde helpen: haar tienjarige dochter Emma had op school een themadag over andere landen, en nu leek het ze leuk om een echte buitenlander mee te nemen. Mij dus. Ik was Kei nog mijn eeuwige dankbaarheid verschuldigd voor al haar hulp toen ik naar Japan verhuisde (zonder Kei had ik geen elektriciteit, stromend water of eten gehad in mijn quarantaine), dus natuurlijk, gaan we doen.

Autastisch leven pre-order staat live, en ik kom naar Nederland!

Vorige week had ik ineens een dag met vleugels. Je weet wel, zo’n dag waarop je op onverklaarbare wijze – nou ja, ik denk eigenlijk dat het gewoon door mijn kantoor kwam – ineens veel energie hebt en allerlei klusjes afrondt. Ik was dus op kantoor, en de dag ervoor was ik bij de Off-House een bak duur ogende viltstiften tegengekomen. Ze kostten 55 yen (30 cent) per stuk, dus ik koos er tien. Met deze stiften ging ik aan de slag. Ik printte het woord “leven” uit en trok het over. Na twee vellen vol te hebben gekalkt, scande ik de boel in. Ik koos de mooiste versie en die photoshopte ik op mijn cover. Ook trok ik nog wat strepen, die ik vervolgens ook inscande en op de cover plakte. En ineens was ‘ie klaar.

Drie weken met mensen

Twee oogjes en een screenshot uit de KLM-app. Meer stuurde mijn broertje niet. “Wat, komen jullie naar Japan?!” Ze kwamen nog geen week, zag ik op het ticket. “Ja, kleine yolo-actie”, antwoordde mijn broertje.

1784

“Wat is uw geboortedatum?”
– “Uhm, zeven augustus 1784!”
“Weet u dat zeker, mevrouw?”

Een half jaar getrouwd!

Jeetje, wat vliegt de tijd. François en ik zijn vandaag een half jaar getrouwd! Dat was voor mij ook meteen een goede gelegenheid om eindelijk eens onze trouwfoto’s af te maken. Oké, ze waren ook een maand later gemaakt, maar het begon een beetje gênant te worden.

Saved by the bells

Mensen die Deze autist ging naar Japan hebben gelezen, en mensen die deze blog al jaren volgen, weten dat ik in 2022 als (Startup) Business Manager naar Japan ben verhuisd. Maar nu de Japanse overheid zich recentelijk heeft voorgenomen om de criteria voor dit visum grondig op de schop te doen, krijg ik bezorgde appjes van een aantal van jullie: “Is dit ook op jou van toepassing?!”

Toeps, 41 (ja, echt!)

Nadat ik hier vorige week uit de doeken deed dat mijn geld op begon te raken, drukten jullie massaal op de onderstaande Kofi-knop. Het was niet mijn bedoeling om om geld te bedelen, maar jullie kleine bijdragen zijn heel erg welkom, dus dank daarvoor!

Deze week mailde ik wat heen en weer met mijn accountant, die voor de lening tussen Toeps-de-persoon en Toeps-de-BV een goede oplossing bleek te hebben: We kunnen de schuld afstrepen tegen een belastingvrije ontslagvergoeding voor mij als directeur, waarna we mooi op nul uitkomen.

Mijn geld is op

Deze autist ging naar Japan en wat er toen gebeurde zal je verbazen: ze richtte een Japanse BV op, betaalde zich scheel aan accountants, juristen en belastingen, en zag toen de bodem van haar bankrekening.

The multiverse

Iets meer dan een week geleden kwam ik terug uit Nederland. Ik was er twee weken op bezoek, hoofdzakelijk omdat er video’s opgenomen moesten worden voor bij de Prikkelplanner. Maar goed, nu ik er toch was, kon ik ook wel even mijn vrienden en familie zien, vier mensen op de foto zetten, audioboek-correcties inspreken en iemand voor mijn nieuwe boek interviewen.

Bad Romance

Vanmorgen gingen we naar het immigratiebureau, François en ik. Na dagen van voorbereiding, bestaande uit bezoekjes aan city hall, een bezoekje aan mijn vorige city hall (omdat ik daar op 1 januari ingeschreven stond en belasting betaalde), uren invulwerk en zelfs het in elkaar knippen en plakken van een document met romantische foto’s en onze eerste appjes, dacht ik het dossier wel klaar te hebben. Onze missie: mijn visum omzetten van Business Manager naar Spouse of Permanent Resident. Meer vrijheid, minder eisen, en uitzicht op PR voor mezelf na drie jaar. Hey ho, let’s go.

Naam Gebouw

Wie Deze autist ging naar Japan heeft gelezen, weet dat dit land nogal bureaucratisch kan zijn. Als nieuwkomer moet je eerst de magische driehoek van adres-telefoonnummer-bankrekening zien te doorbreken, waarna je eindelijk met iets anders kunt betalen dan de creditcard die je eigenlijk al had moeten opzeggen, of kadokaarten uit de convenience store. Tegen die tijd kom je er waarschijnlijk ook achter dat je beter een andere schrijfwijze van je naam had kunnen kiezen, want spaties, speciale tekens of doopnamen geven gegarandeerd problemen: ze passen niet in het vakje, of je input komt niet door de verificatie heen. En heb je al geleerd hoe je het cijfer 7 moet schrijven op z’n Japans? Ik wel, nadat mijn formulier voor automatische incasso werd teruggestuurd wegens “onleesbaar”. (Tip: Geen golvend lijntje bovenaan, en ook geen streepje door het midden.)

Na al deze lessen in 官僚主義 dacht ik dat ik het inmiddels wel doorhad. Maar toen ik een paar maanden geleden bij François introk, maakte ik een rookie mistake.

Nederland Speedrun

Twee weken geleden pakte ik het vliegtuig naar Nederland. Ik had twee lezingen, drie shoots, een meeting en een panel gepland staan, en daarbij was het een mooie gelegenheid om mijn vrienden en familie weer even te zien.

We zijn getrouwd!

Ik ben een vrij praktisch ingesteld mens. Romantiek is niet echt aan mij besteed, en toen François me een paar dagen geleden vroeg of ik wist wanneer zijn verjaardag was, zat ik er vijf dagen naast. (Hij is hetzelfde hierin, en vorig jaar was hij niet eens in het land tijdens mijn verjaardag, dus dat zorgt gelukkig niet voor scheve gezichten.) Ik was dan ook nooit zo van het trouwen. Ik wil geen kinderen, ik wil geen groot feest en ik draag geen ringen. Toch zijn we vandaag getrouwd.

Terug naar de RSS

Waarom zitten we eigenlijk allemaal op sociale media, terwijl het beste platform om op te schrijven je eigen is? Ik gaf mijn RSS-feed een prominentere plaats, en stofte mijn RSS-reader af.