Travel

Ik ben een sucker voor Azië. In 2008 bezocht ik Japan voor het eerst, en werd ik verliefd. Vanuit Japan maak ik graag uitstapjes naar bijvoorbeeld Hongkong of China. En Disney, oh Disney… Ik heb inmiddels een volle bingokaart: ik heb alle Disneyparken ter wereld bezocht!

Flitsbezoek

“Weet je wat ik mis?”, dacht ik laatst. “Dat ik gewoon met Charlotte door Tokio kan rondrennen, en dat we dan foto’s maken, of reels, of whatever andere content, die ik kan gebruiken voor mijn sociale media.”

– “Maar dat kan toch gewoon?”, dacht ik terug. “Ik kan gewoon een ticket voor Charlotte kopen en haar overvliegen!”

Iets meer dan anderhalf jaar geleden, toen ik al wachtend op de Japanse heropening naar Korea was afgereisd, bezocht ik kustplaats (en tweede stad van Korea) Busan. Ik schreef erover in deze blog, en later in mijn nieuwe boek.

Hoe je écht kaartjes voor de Sunrise Seto of Sunrise Izumo kunt bemachtigen

“Ik zou zó graag eens met die nachttrein mee willen”, zei François, toen we nerdy reisplannen aan het maken waren. “Oh, daar heb ik al eens mee gereisd”, zei ik. “Maar dat was in coronatijd, dus dat was iets makkelijker.”

De toekomst was hier

“Yukarigaoka, stad waar je de toekomst kunt zien”, zo stond te lezen op de veertig jaar oude people mover (in de volksmond vaak monorail genoemd, maar dat is het niet) die z’n ronde deed door het stadje. Yukarigaoka, ofwel Eucalyptus Heights, is gebouwd als een staaltje stedelijke ontwikkeling waar Walt Disney in z’n EPCOT-tijd over droomde. Hoogbouw met veel groen, grote malls met faciliteiten en, om het geheel autoluw te houden, een grotendeels verhoogde people mover die rondjes rijdt van en naar het grote treinstation.

Stoomtreinen en vergane glorie in Kinugawa Onsen

Afgelopen maandag was het zee-dag. Een nationale feestdag in Japan, en daarom een perfect excuus om eropuit te trekken. Naar de zee, of naar elders. Jean-Jacques en ik kozen voor elders; we hadden namelijk kaartjes gekocht voor een ritje met de stoomtrein in Tochigi prefecture!

Een nieuw boek, vriendinnen, Nederland en een sociaal leven

Over vier dagen vlieg ik voor een maandje terug naar Nederland. Mijn laatste bezoek was in januari, dus het werd weer eens tijd. Ik moest ook wel, want mijn broertje gaat trouwen, en daar moet ik natuurlijk bij zijn. De bruiloft is niet in Nederland overigens, maar in Zuid-Frankrijk. Goed, vliegen we daar ook heen.

Super Sensory Overload

Jean-Jacques had kaartjes voor een concert in Osaka, en vroeg of ik mee wilde. Niet naar het concert, nee, punkbands zijn niet aan mij besteed. Maar nu hij er toch was, wilde hij graag naar Universal Studios om het nieuwe Super Mario-themagebied te bekijken, en dat leek mij best leuk. Daarnaast sla ik een tripje met de shinkansen én twee nachten ongestoord vozen ook niet af, dus ik ging mee.

Jaaroverzicht 2022: Rollercoaster, deel 2

Zoals je in het vorige deel van dit jaaroverzicht hebt kunnen lezen, was ik dan eindelijk via Korea naar Japan verhuisd, en zelfs al een keer terug naar Nederland geweest. Maar nu was ik weer thuis in Japan, Riemer was op weg terug naar Nederland, en daar zat ik dan. Met een nog onaf huis, een half-opgericht bedrijf en maar bar weinig sociaal contact.

Jaaroverzicht 2022: Rollercoaster, deel 1

Eind 2021 was Japan nog dicht, had ik net een ticket Korea gekocht, en had ik eindelijk de moed verzameld om iets te gaan doen waar je potentieel corona van zou kunnen oplopen, namelijk oud en nieuw vieren in Disneyland Parijs. Ik liep geen corona op, dus ik vloog op 7 januari 2022 naar Korea – waarover ik destijds mijn favoriete factueel onjuiste tweet postte.

We gingen naar een verlaten eiland bij Nagasaki. Nee, die andere.

Als ze ergens goed in zijn in Japan, dan is het… Anime? Razendsnelle treinen? Bruisende metropolen met lichtreclames waar je ook maar kijkt? Sushi waar tien jaar voor gestudeerd is? Het vinden van je ikigai? Nou ja, ook misschien, maar vandaag wilde ik het hebben over dat andere talent van Japan: plaatsen en gebouwen achterlaten en dan compleet laten vergraffen.

Weer en wind

Het is nog een eind, van Sapporo naar Hakodate. De treinrit, niet met een shinkansen maar wel met een expresstrein, duurde zo’n vier uur – en kostte me bijna 70 euro! Na zo’n lange rit zou ik vast geen zin meer hebben om de stad te verkennen, dus ik had besloten dat ik twee nachten in Hakodate zou blijven. Ik had een kamer geboekt in het JR Inn-hotel, wat een excellente keuze bleek: het hotel zat letterlijk recht boven het treinstation.

Sapporo en Pokémon en zo

Hallo, vanuit een hotelkamer met uitzicht op het station van een regenachtig Hakodate. Hakodate is het zuidelijkste puntje van het noorden van Japan, het eiland Hokkaido. Vrijdag vloog ik naar Sapporo, de hoofdstad van deze prefectuur. Hier werd namelijk afgelopen weekend het Pokémon GO Fest gehouden: een live evenement, georganiseerd door Niantic, de makers van Pokémon GO. Ik zag de aankondiging in de app en dacht: “Hey, hier kan ik gewoon naartoe!”

Japan dan

Ik ben graag goed voorbereid. En goed op de hoogte. Maandenlang heb ik de Facebook-groep “Seeking entry in Japan” op de voet gevolgd, want ik kan je vertellen, soms hep de beste info daadwerkelijk op Facebook gestaan.

Korea for the gram

Ik ben jullie een update verschuldigd. “Hoe is Korea?”, vragen jullie me steeds. Ik kon er geen antwoord op geven, want dat zou niet eerlijk zijn. Korea kan het namelijk niet goed doen, en dat ligt niet aan Korea, maar enkel aan het feit dat het niet Japan is.

Koreantaine

Het was de dag voordat Riemer en ik naar Disneyland gingen, dat ik besloot om Korea te proberen. Ik wachtte inmiddels al meer dan een jaar op Japan, en het zag er niet uit alsof er de komende tijd iets zou veranderen. En nog langer bij Riemer in de woonkamer kamperen, of in hotels in Utrecht, leek me niks. Dus het werd Korea.

Ik ging naar Disneyland Parijs met een Autipas (en middenin een pandemie)

Ik wilde al maanden naar Disneyland Parijs, maar steeds stelde ik het uit, “want Japan”. Ik kon niet vooruit plannen, ik durfde het corona-risico niet aan, of Riemer moest werken. Maar nadat we in November niet gingen, “want Japan”, en Japan en Omicron me vervolgens weer keihard naaiden, was ik vastbesloten: we gáán. Met Oud & Nieuw. Ben ik ook meteen van die vuurwerk-ellende af.