Hoi, ik ben Toeps!
WordPress-ontwikkelaar, incidenteel fotograaf en auteur van de boeken Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit (ook verschenen in het Engels, Duits en Italiaans), Ik ben autastisch! (voor kinderen), en Deze autist ging naar Japan, over mijn recente verhuizing naar Japan.
Ik woon dus in Tokio, en op deze blog post ik regelmatig reisverslagen, rants over de chaos van het verhuizen naar een ander land, of juist jubelende berichten omdat het hier fantastisch is. Verder kan ik me incidenteel druk maken om maatschappelijke kwesties.
Ondanks dat ik er volgens sommigen helemaal niet autistisch uitzie, ben ik dat wel. Ik hou dan ook van dingen als treinen en Disneyparken (even lekker cliché’s bevestigen), maar ook van brutalistische betonnen bouwwerken, verlaten eilanden, Polaroid-camera’s en de kringloopwinkel.
Nieuws
Nu nog beter!
De twaalfde, herziene druk van Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit is er!
Deze editie heeft een gloednieuwe cover, een aantal taal- en terminologie-veranderingen, hier en daar updates omdat mijn leven is veranderd, en een toevoeging aan het hoofdstuk over autisme en sekse/gender, omdat ik vond dat het nodig was. Meer over de wijzigingen lees je in deze blog.
Krijg je prikkels onder controle
Cynthia van Structuurjunkie en ik ontwikkelden een planmethode die neurodivergente mensen helpt om meer inzicht te krijgen in hun prikkels. Dé planner voor als je op zoek bent naar rust en overzicht. (Ik kan zelf al niet meer zonder.)
Deze planner komt in september uit, en is nu te pre-orderen op de website van Blossom Books. Extra leuk: Je krijgt er een gratis online cursus bij! (Ofwel, videos waarin Cynthia en ik nog eens voordoen hoe je de planner gebruikt.)
Laatste blogs
Over femicide, het opeisen van de nacht, en al dan niet witte heteromannen
Vanmorgen toen ik wakker werd, opende ik Threads. Ik zal wel een notificatie gehad hebben van iets of zo, maar voordat ik het goed en wel doorhad scrolde ik alweer doelloos door mijn feed. Een post van Tim Hofman trok mijn aandacht.
Een sportwagen, een Dutchie op een Japanse berg en een Frenchie naast een Nederlandse molen
François hield nooit zo van rijden. Hij houdt van auto’s, dat wel, maar het rijden zelf vond hij maar eng. Toen we vorig jaar Sakaiminato bezochten, een afgelegen dorp dat geheel in het teken staat van een oude anime, brak het zweet hem al uit voordat we de parkeerplaats van de autoverhuur af waren. Maar dat kleine ritje op het Japanse platteland gaf hem het vertrouwen om vaker zoiets te proberen, en zo reden we in Tottori, Nagasaki, Shikoku, en een keer zelfs gewoon hier in de stad, met een groot Ikea-pakket dat ik verkeerd had besteld achterin de huurauto.
Saved by the bells
Mensen die Deze autist ging naar Japan hebben gelezen, en mensen die deze blog al jaren volgen, weten dat ik in 2022 als (Startup) Business Manager naar Japan ben verhuisd. Maar nu de Japanse overheid zich recentelijk heeft voorgenomen om de criteria voor dit visum grondig op de schop te doen, krijg ik bezorgde appjes van een aantal van jullie: “Is dit ook op jou van toepassing?!”
Toeps, 41 (ja, echt!)
Nadat ik hier vorige week uit de doeken deed dat mijn geld op begon te raken, drukten jullie massaal op de onderstaande Kofi-knop. Het was niet mijn bedoeling om om geld te bedelen, maar jullie kleine bijdragen zijn heel erg welkom, dus dank daarvoor!
Deze week mailde ik wat heen en weer met mijn accountant, die voor de lening tussen Toeps-de-persoon en Toeps-de-BV een goede oplossing bleek te hebben: We kunnen de schuld afstrepen tegen een belastingvrije ontslagvergoeding voor mij als directeur, waarna we mooi op nul uitkomen.
Mijn geld is op
Deze autist ging naar Japan en wat er toen gebeurde zal je verbazen: ze richtte een Japanse BV op, betaalde zich scheel aan accountants, juristen en belastingen, en zag toen de bodem van haar bankrekening.
The multiverse
Iets meer dan een week geleden kwam ik terug uit Nederland. Ik was er twee weken op bezoek, hoofdzakelijk omdat er video’s opgenomen moesten worden voor bij de Prikkelplanner. Maar goed, nu ik er toch was, kon ik ook wel even mijn vrienden en familie zien, vier mensen op de foto zetten, audioboek-correcties inspreken en iemand voor mijn nieuwe boek interviewen.
Boeken en plannen
“Hey Toeps, hoe gaat het eigenlijk met je boeken?” In deze blog vertel ik jullie waar ik de laatste tijd zoal mee bezig ben/was, en geef ik jullie een klein kijkje achter de schermen in het leven van een vallende sterauteur die nooit helemaal tevreden is (de negatieve uitleg), of altijd streeft naar meer en beter (de positieve uitleg). Ik hoor ook graag jullie antwoord op mijn vragen, dus laat vooral een reactie achter!
Een andere pelgrimstocht door Shikoku – Deel 2
Net als in Shimanto, had ik in Takamatsu twee single rooms geboekt – al was dat deze keer niet zo zeer om bij te komen, maar omdat de meeste hotels rondom het stations erg duur waren, en er bij Toyoko Inn enkel nog single rooms beschikbaar waren. Voor rokers, ook nog. Gelukkig bleek bij het inchecken dat dit 1) een spiksplinternieuw hotel was, dat pas twee maanden eerder geopend was, en 2) er nog twee kamers voor niet-rokers vrij waren, die ze voor mij, trouwe kaarthouder van de Toyoko Inn Club Card, wel even konden omboeken.
Inchecken kon nog niet, daarvoor waren we te vroeg. Maar het grootste deel van onze bagage konden we bij de receptie achterlaten, waarna we een pak lichter de stad in konden. Onze eerste stop was een udon-restaurant. Udon is hét gerecht van Takamatsu, vandaar. Ik was vijf jaar eerder ook al in Takamatsu geweest, en toen had ik in precies ditzelfde restaurant udon gegeten.
Een andere pelgrimstocht door Shikoku – Deel 1
Wie de 四国八十八箇所 (Shikoku Hachijūhakkasho), ofwel de Shikoku Pilgrimage loopt, bezoekt 88 tempels ter ere van de Boeddhistische monnik Kūkai, in een tocht van zo’n 1200 kilometer. Oorspronkelijk ging dat te voet, in een wit jasje en met een geweven punthoed op. Tegenwoordig nemen pelgrims ook gewoon de bus en de trein, al zagen we ook af en toe nog een die-hard langs de autoweg wandelen. De (wandel)tocht leidt de pelgrims door de vier prefecturen van Shikoku: Tokushima, Kochi, Ehime en Kagawa.
Wij gingen niet op pelgrimstocht, en bezochten alleen tempel 84: Yashima-ji. Al was dit met een andere reden, waarover later meer. Terwijl de pelgrims bij elke tempel een stempel in hun boekje krijgen, verzamelden wij iets anders: Starbucks-medailles. Ondertussen bezochten we bijzondere, verlaten plekken, en een kasteel dat er niet was.
Terug naar de RSS
Waarom zitten we eigenlijk allemaal op sociale media, terwijl het beste platform om op te schrijven je eigen is? Ik gaf mijn RSS-feed een prominentere plaats, en stofte mijn RSS-reader af.