Zero
Nou, dat was zonde van heel veel eigen bijdrage. En ook best wel dom van mij, dat ik daar niet van tevoren over heb nagedacht. Mijn eigen risico is achthonderdzoveel, want “ik heb toch nooit iets”. Zes buizen bloed, maar niet per sé voor de onderzoeken die ik wilde laten doen. We weten nu voornamelijk dat ik géén bloedarmoede heb, en géén vitamine D-tekort. Daar vroeg ik helemaal niet om, maar goed. De dokter was nogal een type, waardoor ik plots niet meer assertief kon zijn.
“I’m not here to make friends.”
YouTube-tips om rustig van te worden. Of woke. Of blij.
Als ik moe ben, of boos, of onrustig, dan kijk ik graag filmpjes op YouTube. Filmpjes met feitjes, om rustig van te worden. Of filmpjes met crafts, om blij van te worden. Filmpjes om te lachen, of filmpjes om te leren. Hieronder heb ik een aantal van mijn favorieten voor jullie verzameld. Have fun!
Weekdier
Hola! Nieuwe week, nieuw stukje. Een beetje zoals de oude weekoverzichten, maar stiekem begin ik bij de zondagavond vóór afgelopen maandag. Zomergasten. Ik wilde eigenlijk helemaal niet gaan kijken, maar toen begonnen de berichtjes binnen te komen. “Toeps! Je blog over autism mums wordt genoemd!”
DHL is de hel
Mensen, ik ben zó kwaad. Op DHL. Om drie redenen. Luister en huiver.
Waar ik zoal mee bezig ben
Jeetje Toeps, wat een kazige titel. Nog even en we lezen hier de welbekende blogzin “Hallo allemaal, lang niet geblogd!”, waarna menig Waarbenjij.nu alsnog een stille dood stierf. Volgens mij heb ik deze grap al eens gemaakt. Enniewee. Waar ik zoal mee bezig ben. En bezig was. Dingen.
Matig functionerend
Ik dacht altijd dat ik, wanneer ik zou doen waar ik gelukkig van werd, klachtenvrij zou zijn. Dat ik geen hoofdpijn meer zou hebben, want hoofdpijn komt van stress, en ja, waarom zou ik stress hebben? Mijn buikpijn zou weggaan als ik goed voor mezelf zou zorgen, en mijn autisme? Daar ging ik mee leren omgaan.
Autism mum
Ik zie ze steeds vaker voorbij komen: artikelen van, met of over autism mums. Moeders van kinderen met autisme. Ze vertellen hoe pittig hun leven is, hoe ze hun verwachtingen hebben moeten bijstellen, hoe het systeem ze in de steek laat en hoe ze steeds maar weer moeten knokken tegen hun eigen teleurstellingen.
Photoshop: Een broekspijp op het asfalt
In Hongkong fotografeerde ik Clara Jade; een heerlijk model, vol energie, dat de hele dag in het rond sprong. Als je even drie seconden niet oplette, zat Clara midden op de weg, of hing ze over de rand van het balkon op de tweeëntwintigste verdieping. Dat zorgt voor toffe foto’s, maar is tegelijkertijd een styling hell. Want tijd om te checken of de omgespelde broekspijp nog wel goed zit? Die heb je niet. Tegen de tijd dat de broek is gefixed, is het moment weg.
Hoi, ik ben Toeps en ik maak websites
Ik deed het al een tijdje. Websites maken. Meer dan tien jaar geleden, toen web-streepje-log nog een ding was, prutste ik uren aan de layout van mijn blog. Ik verzon workarounds om tóch dat ene icoontje voor mijn favoriete blogpost te krijgen, ondanks de beperkingen van het web-log stylingpaneel. Eerder al bouwde ik als tiener mijn eerste Geocities-website. En enkele jaren later, toen ik had besloten toch geen accountant te willen worden, schreef ik me in voor de studie Communicatie en Multimedia Design.
@biancatoeps op Instagram
Ik las een column van Saskia Noort
Hoera, ik sta in de LINDA. Althans, mijn naam wordt genoemd, en mijn blog wordt geciteerd in een vier pagina’s tellend artikel over skinny shaming. De schrijfster van het artikel legt uit waarom skinny shaming slecht is, en haalt daarbij mijn artikel “Kritiek leveren op de mode-industrie, Do’s and don’ts” aan. Fijn! Goed!
Een beetje jammer dat ik even verderop in het blad een column van Saskia Noort tegenkwam, die dat hele verhaal weer grandioos teniet doet.
Het is maar een lichaam
De laatste dagen is er op twitter veel te doen over body positivity, ofwel #bodyposi. Serena Verbon postte haar ex-zwangere buik in bikini, een radio-dj noemde dat “goor” en kreeg (terecht!) de volle laag, en dan was er een paar dagen later nog een twitteraarster die bekende al die #bodyposi-posts van de laatste tijd een beetje zat te worden. Een verkapte vraag om aandacht, zo noemde ze het.
“Hey Toeps, waarom ga je niet gewoon in Japan wonen?”
In Japan wonen. Ik nam het mezelf voor, in 2008, net nadat ik voor het eerst kennis had gemaakt met Harajuku. Mijn relatie met Arthur was net uit, en in een opwelling kocht ik een ticket om bij Maan te gaan logeren. Maan zat in Tokio. Ik had haar nog maar twee of drie keer gezien, maar goed, yolo avant la lettre en zo.
Dutchies, of eh, Vlamingen in Tokio #5 – Charlotte
De Vlaamse Charlotte (31) is pastry chef en chocolatier en werkte tot voor kort bij een bakkerij in Harajuku. Ze belandde twee jaar geleden in Japan vanwege het werk van haar man.
Dutchies in Tokio, of eh, Odawara #4 – Jalisha
Voor mijn afspraak met Jalisha (25) moet ik de stad uit. Op zo’n anderhalf uur van Tokio ligt Odawara, een plaatsje dat ik voorheen alleen kende als overstapstation richting de nabijgelegen onsen-dorpjes. (Een onsen is een badhuis gevuld met vulkanisch opgewarmd water, en omdat Odawara zo dichtbij Mt. Fuji ligt, zijn er onsen-resorts genoeg in de buurt.)
Dutchies in Tokio #3 – Melissa
Met Melissa (26) sprak ik af voor station Shinjuku, het drukste station van Tokio. “Onder dat grote videoscherm bij ALTA.” Shinjuku is nooit mijn favoriete station geweest, omdat ik er altijd genadeloos verdwaal, dus ik was blij dat ik het videoscherm, en even later ook Melissa, had gevonden.