Autism mum
Ik zie ze steeds vaker voorbij komen: artikelen van, met of over autism mums. Moeders van kinderen met autisme. Ze vertellen hoe pittig hun leven is, hoe ze hun verwachtingen hebben moeten bijstellen, hoe het systeem ze in de steek laat en hoe ze steeds maar weer moeten knokken tegen hun eigen teleurstellingen.
Photoshop: Een broekspijp op het asfalt
In Hongkong fotografeerde ik Clara Jade; een heerlijk model, vol energie, dat de hele dag in het rond sprong. Als je even drie seconden niet oplette, zat Clara midden op de weg, of hing ze over de rand van het balkon op de tweeëntwintigste verdieping. Dat zorgt voor toffe foto’s, maar is tegelijkertijd een styling hell. Want tijd om te checken of de omgespelde broekspijp nog wel goed zit? Die heb je niet. Tegen de tijd dat de broek is gefixed, is het moment weg.
Hoi, ik ben Toeps en ik maak websites
Ik deed het al een tijdje. Websites maken. Meer dan tien jaar geleden, toen web-streepje-log nog een ding was, prutste ik uren aan de layout van mijn blog. Ik verzon workarounds om tóch dat ene icoontje voor mijn favoriete blogpost te krijgen, ondanks de beperkingen van het web-log stylingpaneel. Eerder al bouwde ik als tiener mijn eerste Geocities-website. En enkele jaren later, toen ik had besloten toch geen accountant te willen worden, schreef ik me in voor de studie Communicatie en Multimedia Design.
Ik las een column van Saskia Noort
Hoera, ik sta in de LINDA. Althans, mijn naam wordt genoemd, en mijn blog wordt geciteerd in een vier pagina’s tellend artikel over skinny shaming. De schrijfster van het artikel legt uit waarom skinny shaming slecht is, en haalt daarbij mijn artikel “Kritiek leveren op de mode-industrie, Do’s and don’ts” aan. Fijn! Goed!
Een beetje jammer dat ik even verderop in het blad een column van Saskia Noort tegenkwam, die dat hele verhaal weer grandioos teniet doet.
Het is maar een lichaam
De laatste dagen is er op twitter veel te doen over body positivity, ofwel #bodyposi. Serena Verbon postte haar ex-zwangere buik in bikini, een radio-dj noemde dat “goor” en kreeg (terecht!) de volle laag, en dan was er een paar dagen later nog een twitteraarster die bekende al die #bodyposi-posts van de laatste tijd een beetje zat te worden. Een verkapte vraag om aandacht, zo noemde ze het.
“Hey Toeps, waarom ga je niet gewoon in Japan wonen?”
In Japan wonen. Ik nam het mezelf voor, in 2008, net nadat ik voor het eerst kennis had gemaakt met Harajuku. Mijn relatie met Arthur was net uit, en in een opwelling kocht ik een ticket om bij Maan te gaan logeren. Maan zat in Tokio. Ik had haar nog maar twee of drie keer gezien, maar goed, yolo avant la lettre en zo.
Dutchies, of eh, Vlamingen in Tokio #5 – Charlotte
De Vlaamse Charlotte (31) is pastry chef en chocolatier en werkte tot voor kort bij een bakkerij in Harajuku. Ze belandde twee jaar geleden in Japan vanwege het werk van haar man.
Dutchies in Tokio, of eh, Odawara #4 – Jalisha
Voor mijn afspraak met Jalisha (25) moet ik de stad uit. Op zo’n anderhalf uur van Tokio ligt Odawara, een plaatsje dat ik voorheen alleen kende als overstapstation richting de nabijgelegen onsen-dorpjes. (Een onsen is een badhuis gevuld met vulkanisch opgewarmd water, en omdat Odawara zo dichtbij Mt. Fuji ligt, zijn er onsen-resorts genoeg in de buurt.)
Dutchies in Tokio #3 – Melissa
Met Melissa (26) sprak ik af voor station Shinjuku, het drukste station van Tokio. “Onder dat grote videoscherm bij ALTA.” Shinjuku is nooit mijn favoriete station geweest, omdat ik er altijd genadeloos verdwaal, dus ik was blij dat ik het videoscherm, en even later ook Melissa, had gevonden.
Dutchies in Tokio #2 – Nadine en Charissa
Tweelingzusjes Charissa en Nadine (beiden 28) zijn, ondanks verschillende studies, toch allebei in Japan terechtgekomen. We spreken af in Hamarikyu Park, omdat het uitzicht daar zó Tokio is: achter de Japanse tuinen doemen de grote, glazen wolkenkrabbers van Shiodome op. Het contrast in Tokio waar de zusjes zo van houden is hier duidelijk zichtbaar.
@biancatoeps op Instagram
Dutchies in Tokio #1: Maria
In eerste instantie had ik met Maria (26) afgesproken op Odaiba, een kunstmatig eiland in Tokyo Bay. Maar toen donkere wolken zich samenpakten boven Rainbow Bridge, besloten we te verplaatsen naar een van Maria’s andere lievelingsplekken: Electric Town Akihabara. We maken foto’s terwijl de toeristen in Mario Karts achter ons langs racen, en drinken daarna een kop koffie. Hoewel Maria zegt enkel “Japans voor noodgevallen” te spreken, is haar manier van spreken ontzettend Japans. Haar oh’s en ah’s, haar hmm’s en so-so-so’s… Ze verraden dat Maria toch Japanser is dan ze zelf denkt.
Happiness business
Vorige maand schreef ik een blogje over plannen en opties. Inmiddels ben ik net zo’n religieus aanhanger van het opties-concept als van de KonMari-methode: stoppen met plannen is geweldig! Eigenlijk werkt het ook gewoon als KonMari. Je doet wat joy sparkt, en wat geen joy sparkt, nou ja, eh, dat doe je dus niet.
Over voelsprieten en horrorbaantjes
Eergisteren ging ik lunchen met Daan, een coole chick die ik daarvoor al een tijdje online sprak. Nog niet zo lang geleden is er bij haar autisme vastgesteld; daarover schreef ze deze blog. Daans diagnose kwam pas nadat ze vastliep op werk, en op dit moment zit ze in een traject om uit te vinden wat ze nu eigenlijk wil en kan.
Om weer terug te zijn
“Hoe is het om weer terug te zijn?” Vrienden en vriendinnen vragen het me, meestal met een soort medelijden in hun stem dat meer zou passen bij iemand die weer is begonnen met werken na een burn-out of sterfgeval. Ik snap het wel; vanuit Japan zag ik enorm op tegen terug naar huis gaan, en hing ik op social media de dramaqueen uit. Maar hoe het is, om weer terug te zijn? Eigenlijk best prima.
Kawasaki Warehouse: Kowloon Walled City als gamehal in Japan
Toen ik met Maan in Hongkong was, bezochten we een verlaten eiland. We hebben allebei wel iets met ruïnes, bizarre hoogbouw en andere urban jungles. We hadden het erover hoe jammer het was, dat de Kowloon Walled City niet meer bestond.
Tokyo Rainbow Pride
“Mag ik een foto van jullie maken?”, vraag ik in steenkolen-Japans aan het groepje studenten dat naast ons is komen staan, op het dakterras van de Starbucks in Harajuku. Ze zien er ultiem schattig uit: twee meiden dragen een grote regenboog-Minnie Mouse-strik, een ander meisje houdt een net uit de verpakking gehaalde regenboogvlag omhoog. Verder zijn ze versierd met kleurrijke armbandjes en haarspeldjes, die je hier in Harajuku overal kunt vinden. Naast de grote vlag hebben ze ook kleine vlaggetjes meegenomen; regenboogvlaggen, maar ook die van de EU, Canada en de VS. Ze komen de Rainbow Pride toejuichen, zoveel is duidelijk. Maar of ik een foto van ze mag maken, daar moeten ze even over nadenken.