De soundtrack van Tokio, 2019
Mijn meeste Japan-tripjes hebben een soundtrack. Vorig jaar lente luisterde ik veel naar Moana’s “How Far I’ll Go”, dankzij de afleveringen van The Voice Kids die ik toen keek. 2016 heeft AKB48’s “Sakura No Hanabiratachi” vanwege de documentaire die ik zag over de voornoemde meidengroep. (After Rain heet die, trouwens.) Mijn voorjaar van 2017 stond in het teken van Coldplay, omdat ik het concert bezocht in de Tokyo Dome. De “Something Just Like This Tokyo Remix” bracht me regelmatig terug naar die avond.
Fotoshoots! 14, 17 en 23 juli in Den Haag [SOLD OUT!]
Whoop! Samen met visagiste/haarstyliste Charlotte van Beusekom heb ik (Toeps Fotografie, check mijn portfolio hier) weer shoots gepland voor iedereen die nieuwe persfoto’s, profielfoto’s, modellenfoto’s of foto’s-voor-aan-de-wand nodig heeft. Deze keer fotografen we drie dagen: zondag 14 juli, woensdag 17 juli en dinsdag 23 juli in Den Haag.
Dingen die ik vroeger leuk vond
Een paar dagen geleden zat ik chagrijnig op mijn kamertje. De dag ervoor was ik juist heel happy, want ik had allerlei plannen gemaakt en mijn agenda gevuld. Ik had heerlijk gewandeld door Shinjuku en daar al een heel stuk over getikt. Ik had het stuk nog niet gepost, want er moesten foto’s bij. Goede foto’s. Mijn blog moest niet onderdoen voor een reismagazine, en de foto’s die ik met mijn telefoon had gesnapt die dag waren natuurlijk ondermaats. Ik moest met mijn 6D + 24-70mm op pad. Vond ik. En daar had ik geen zin in.
Ik werd verliefd op Shinjuku – na tien jaar
Ik had het nooit zo op Shinjuku. Het drukste stukje Tokio, met het grootste station ter wereld, waar 8 treinlijnen en nog eens 5 metrolijnen samenkomen (Shinjuku Sanchome meegerekend), waar elke dag meer dan drie miljoen(!) mensen als mieren in een mierenhoop rondkrioelen, en bovenal, waar ik door de meer dan 200 in- en uitgangen nooit iets kon vinden.
Ik werd opgelicht door een zoet kledingwinkeltje in Japan
Japan is het veiligste land ter wereld. In de Starbucks kan je je laptop op tafel laten staan als je even naar de wc gaat, wie z’n iPhone in de metro laat liggen krijgt ‘m vrijwel zeker nog diezelfde dag terug en ’s avonds loop ik rustig in m’n uppie naar huis. Toch ben ik gisteren opgelicht. Door een mierzoet meisje in een roze jurkje, kawaii speldjes in haar haar en een hoog kirrend piepstemmetje dat haar tien doet lijken, terwijl ze waarschijnlijk vijfentwintig is.
Lepeltje lepeltje
Er is een analogie die mensen met een chronische ziekte, of andere aandoeningen die energie kosten, vaak gebruiken: die van de lepels. Het is het verhaal van een dame die aan haar vriendin probeerde uit te leggen hoe het is om te leven met haar aandoening, in een restaurant zat, om zich heen keek en alle zichtbare lepels van tafel griste. “Hier, dit is je hoeveelheid energie”, zei ze. “Alles wat je doet kost een lepel.”
Vanaf Schiphol
Ik zit hier met mijn noise cancelling koptelefoon, bij zo’n internetspot (maar op mijn eigen tethering 4G), vier rijen verwijderd van een of andere Wilco die ongetwijfeld de grappigste man op de werkvloer is, en nu non-stop moppen tapt om te verbergen dat ‘ie vliegen eigenlijk toch wel spannend vindt. Ondanks de koptelefoon is het rumoerig – ik snap nooit dat mensen denken dat die dingen wonderen doen.
When you buy from a small business, an actual person does a little happy dance
Een tijdje geleden zag ik een Pinterest-achtig plaatje voorbij komen met daarop de tekst: “When you buy from a small business, an actual person does a little happy dance”. Nu kan ik uit eerste hand bevestigen dat dat klopt: elke keer als iemand iets bestelt in mijn webshop, een shoot wil boeken of een website gemaakt wil hebben, denk ik: YESSS! Maar ik ben in mijn omgeving lang niet de enige small business. Ik werk voor ze, ik werk met ze, of ik koop hun goodies, omdat ze fantastisch zijn.
“Suzuki washi tashi”
4 mei 2019: fotoshoots!
Het oude, vertrouwde recept is terug: samen met visagiste/haarstyliste Charlotte van Beusekom heb ik weer een dag shooten gepland voor iedereen die nieuwe persfoto’s, profielfoto’s, modellenfoto’s of foto’s-voor-aan-de-wand nodig heeft. Net als vorige keren fotograferen we in de studio in Lelystad, deze keer op zaterdag 4 mei.
@biancatoeps op Instagram
Drukdruk
Hoera! Mijn boek krijgt een tweede druk! De eerste tweeduizend exemplaren zijn bijna uitverkocht, en wel zó bijna uitverkocht dat er met spoed een extra lading besteld wordt: de anderhalf-de druk. Deze versie wordt ergens anders gedrukt, en heeft dus geen flappen en wellicht iets kleurverschil op de cover. Het liefst niet natuurlijk, maar ik kan er niks aan doen.
Stilte na de storm
Het is zondag, autismeweek is ten einde en mijn boek is goed en wel gelanceerd. Gisteren liep ik zingend door Riemers huis, blij met alle lucht die plots in mijn leven was teruggekeerd. Na een jaar van continue deadlines hoefde er nu plots weinig meer. Een paar websitejes bouwen, een paar shootjes bewerken… Mijn oude leven leek plots een eitje.
Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit
Hoi, ik ben Bianca Toeps, fotograaf en wordpress-developer. Ik ben autistisch en heb daar een boek over geschreven. Nu denk je misschien: “Maar, je ziet er helemaal niet autistisch uit?” Dat klopt, zo heet het boek.
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen
Vorige week schoot een man 49 mensen dood in Nieuw-Zeeland. Vandaag schoot een man drie mensen dood in of nabij een Utrechtse tram. Ik zat in de trein, samen met iemand van de uitgeverij, toen we een jongen erover hoorden praten aan de telefoon. De jongen wilde rechtsomkeert maken. Een meisje tegenover me merkte op: “Wel eng in zo’n tram, je kunt geen kant op!” “Ja, net als in een trein”, grapte haar reisgenoot. De trein stopte in Utrecht. We stapten over. Zo nu en dan keken we op Twitter, of hoorden we medepassagiers de wildste theorieën verspreiden. Ik zei niks.
De laatste boekloodjes
Elke week denk ik dat het inmiddels wel een keertje klaar zal zijn met mijn boek. Ik vierde het moment dat ik alle hoofdstukken inleverde, het moment dat (zo dacht ik) alle correcties doorgevoerd waren, en het moment dat het boek naar de vormgever ging. “Zo, nu hoef ík er even niks meer aan te doen!”, dacht ik steeds. Ha. Gekke Toeps.
Het is een rommeltje
Links van me liggen mijn camera, mijn portemonnee, mijn etui in de vorm van een Yamanote Line-treinstel, een aanslag gemeentebelasting en mijn 24-70 lens, verpakt in bubbeltjesplastic. Rechts van me staat een bakje waar net nog cheetos in zaten met daarop twee chopsticks om vieze handen te voorkomen, en liggen oortjes, een externe HD en zes verpakkingen gordijnroedeklemmen van AliExpress, die ik niet voor gordijnen maar voor kabelmanagement wil gebruiken. Waarom zes? Omdat Ali zo traag was dat ik opnieuw bestelde, waarna de originele bestelling plots toch nog binnenkwam.