En zo kwam alles toch nog goe
Het was alsof niks volgens plan ging de afgelopen week. Het dak van mijn kantoorgebouw lekte, precies op de plek waar ik altijd fotografeer. Shoots werden afgezegd en verschoven wegens allerlei nare persoonlijke omstandigheden. (Begrijpelijk, ben ook niet boos op die mensen of zo, maar het is wel weer even een, eh, uitdaging, laten we maar zeggen.) Photoshoples-boekingen werden geannuleerd, en oh ja, zaterdag kreeg ik een mailtje van een statushouder die in het Soza-gebouw woont, en een Photoshoples zou mogen bijwonen: “Waar zijn jullie? Ik ben er!” De les is pas aankomend weekend.
Sociaal kapitaal
Ik ben nu drie weken terug uit Japan. Da’s gek. Toen ik drie weken ín Japan was, voelde het alsof ik nog maar net geland was. Drie weken terug voelt alsof ik nooit weg ben geweest. In Japan maakte ik me zorgen: ik had het rustig, er stond nog helemaal niks in de planning voor wanneer ik terug zou zijn en mijn spaarrekening had nog maar een paar duizend euro. Toeps van twee jaar terug zou me hard uitgelachen hebben: spaargeld?! Toe maar! En de Toeps van vandaag lacht ook, want geen werk? Ha! Hier, bákken!
Workshops: basis Photoshop (20 juli) en beauty retouching (21 juli)
Op deze blog deel ik regelmatig Photoshop-tutorials. Toch hoor ik vaak: “Ik wil gewoon een keer een cursus bij je volgen, waarin je het stap voor stap laat zien.” En, die komt er nu! Omdat niet iedereen op hetzelfde niveau zit, heb ik besloten om twee workshops te geven: eentje over de basisprincipes van Photoshop, en eentje specifiek gericht op beauty/fashion retouching.
De soundtrack van Tokio, 2019
Mijn meeste Japan-tripjes hebben een soundtrack. Vorig jaar lente luisterde ik veel naar Moana’s “How Far I’ll Go”, dankzij de afleveringen van The Voice Kids die ik toen keek. 2016 heeft AKB48’s “Sakura No Hanabiratachi” vanwege de documentaire die ik zag over de voornoemde meidengroep. (After Rain heet die, trouwens.) Mijn voorjaar van 2017 stond in het teken van Coldplay, omdat ik het concert bezocht in de Tokyo Dome. De “Something Just Like This Tokyo Remix” bracht me regelmatig terug naar die avond.
Fotoshoots! 14, 17 en 23 juli in Den Haag [SOLD OUT!]
Whoop! Samen met visagiste/haarstyliste Charlotte van Beusekom heb ik (Toeps Fotografie, check mijn portfolio hier) weer shoots gepland voor iedereen die nieuwe persfoto’s, profielfoto’s, modellenfoto’s of foto’s-voor-aan-de-wand nodig heeft. Deze keer fotografen we drie dagen: zondag 14 juli, woensdag 17 juli en dinsdag 23 juli in Den Haag.
Dingen die ik vroeger leuk vond
Een paar dagen geleden zat ik chagrijnig op mijn kamertje. De dag ervoor was ik juist heel happy, want ik had allerlei plannen gemaakt en mijn agenda gevuld. Ik had heerlijk gewandeld door Shinjuku en daar al een heel stuk over getikt. Ik had het stuk nog niet gepost, want er moesten foto’s bij. Goede foto’s. Mijn blog moest niet onderdoen voor een reismagazine, en de foto’s die ik met mijn telefoon had gesnapt die dag waren natuurlijk ondermaats. Ik moest met mijn 6D + 24-70mm op pad. Vond ik. En daar had ik geen zin in.
Ik werd verliefd op Shinjuku – na tien jaar
Ik had het nooit zo op Shinjuku. Het drukste stukje Tokio, met het grootste station ter wereld, waar 8 treinlijnen en nog eens 5 metrolijnen samenkomen (Shinjuku Sanchome meegerekend), waar elke dag meer dan drie miljoen(!) mensen als mieren in een mierenhoop rondkrioelen, en bovenal, waar ik door de meer dan 200 in- en uitgangen nooit iets kon vinden.
Ik werd opgelicht door een zoet kledingwinkeltje in Japan
Japan is het veiligste land ter wereld. In de Starbucks kan je je laptop op tafel laten staan als je even naar de wc gaat, wie z’n iPhone in de metro laat liggen krijgt ‘m vrijwel zeker nog diezelfde dag terug en ’s avonds loop ik rustig in m’n uppie naar huis. Toch ben ik gisteren opgelicht. Door een mierzoet meisje in een roze jurkje, kawaii speldjes in haar haar en een hoog kirrend piepstemmetje dat haar tien doet lijken, terwijl ze waarschijnlijk vijfentwintig is.
Lepeltje lepeltje
Er is een analogie die mensen met een chronische ziekte, of andere aandoeningen die energie kosten, vaak gebruiken: die van de lepels. Het is het verhaal van een dame die aan haar vriendin probeerde uit te leggen hoe het is om te leven met haar aandoening, in een restaurant zat, om zich heen keek en alle zichtbare lepels van tafel griste. “Hier, dit is je hoeveelheid energie”, zei ze. “Alles wat je doet kost een lepel.”
Vanaf Schiphol
Ik zit hier met mijn noise cancelling koptelefoon, bij zo’n internetspot (maar op mijn eigen tethering 4G), vier rijen verwijderd van een of andere Wilco die ongetwijfeld de grappigste man op de werkvloer is, en nu non-stop moppen tapt om te verbergen dat ‘ie vliegen eigenlijk toch wel spannend vindt. Ondanks de koptelefoon is het rumoerig – ik snap nooit dat mensen denken dat die dingen wonderen doen.
@biancatoeps op Instagram
When you buy from a small business, an actual person does a little happy dance
Een tijdje geleden zag ik een Pinterest-achtig plaatje voorbij komen met daarop de tekst: “When you buy from a small business, an actual person does a little happy dance”. Nu kan ik uit eerste hand bevestigen dat dat klopt: elke keer als iemand iets bestelt in mijn webshop, een shoot wil boeken of een website gemaakt wil hebben, denk ik: YESSS! Maar ik ben in mijn omgeving lang niet de enige small business. Ik werk voor ze, ik werk met ze, of ik koop hun goodies, omdat ze fantastisch zijn.
“Suzuki washi tashi”
4 mei 2019: fotoshoots!
Het oude, vertrouwde recept is terug: samen met visagiste/haarstyliste Charlotte van Beusekom heb ik weer een dag shooten gepland voor iedereen die nieuwe persfoto’s, profielfoto’s, modellenfoto’s of foto’s-voor-aan-de-wand nodig heeft. Net als vorige keren fotograferen we in de studio in Lelystad, deze keer op zaterdag 4 mei.
Drukdruk
Hoera! Mijn boek krijgt een tweede druk! De eerste tweeduizend exemplaren zijn bijna uitverkocht, en wel zó bijna uitverkocht dat er met spoed een extra lading besteld wordt: de anderhalf-de druk. Deze versie wordt ergens anders gedrukt, en heeft dus geen flappen en wellicht iets kleurverschil op de cover. Het liefst niet natuurlijk, maar ik kan er niks aan doen.
Stilte na de storm
Het is zondag, autismeweek is ten einde en mijn boek is goed en wel gelanceerd. Gisteren liep ik zingend door Riemers huis, blij met alle lucht die plots in mijn leven was teruggekeerd. Na een jaar van continue deadlines hoefde er nu plots weinig meer. Een paar websitejes bouwen, een paar shootjes bewerken… Mijn oude leven leek plots een eitje.
Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit
Hoi, ik ben Bianca Toeps, fotograaf en wordpress-developer. Ik ben autistisch en heb daar een boek over geschreven. Nu denk je misschien: “Maar, je ziet er helemaal niet autistisch uit?” Dat klopt, zo heet het boek.