Dutchies in Tokio #3 – Melissa
Met Melissa (26) sprak ik af voor station Shinjuku, het drukste station van Tokio. “Onder dat grote videoscherm bij ALTA.” Shinjuku is nooit mijn favoriete station geweest, omdat ik er altijd genadeloos verdwaal, dus ik was blij dat ik het videoscherm, en even later ook Melissa, had gevonden.
Dutchies in Tokio #2 – Nadine en Charissa
Tweelingzusjes Charissa en Nadine (beiden 28) zijn, ondanks verschillende studies, toch allebei in Japan terechtgekomen. We spreken af in Hamarikyu Park, omdat het uitzicht daar zó Tokio is: achter de Japanse tuinen doemen de grote, glazen wolkenkrabbers van Shiodome op. Het contrast in Tokio waar de zusjes zo van houden is hier duidelijk zichtbaar.
Dutchies in Tokio #1: Maria
In eerste instantie had ik met Maria (26) afgesproken op Odaiba, een kunstmatig eiland in Tokyo Bay. Maar toen donkere wolken zich samenpakten boven Rainbow Bridge, besloten we te verplaatsen naar een van Maria’s andere lievelingsplekken: Electric Town Akihabara. We maken foto’s terwijl de toeristen in Mario Karts achter ons langs racen, en drinken daarna een kop koffie. Hoewel Maria zegt enkel “Japans voor noodgevallen” te spreken, is haar manier van spreken ontzettend Japans. Haar oh’s en ah’s, haar hmm’s en so-so-so’s… Ze verraden dat Maria toch Japanser is dan ze zelf denkt.
Happiness business
Vorige maand schreef ik een blogje over plannen en opties. Inmiddels ben ik net zo’n religieus aanhanger van het opties-concept als van de KonMari-methode: stoppen met plannen is geweldig! Eigenlijk werkt het ook gewoon als KonMari. Je doet wat joy sparkt, en wat geen joy sparkt, nou ja, eh, dat doe je dus niet.
Over voelsprieten en horrorbaantjes
Eergisteren ging ik lunchen met Daan, een coole chick die ik daarvoor al een tijdje online sprak. Nog niet zo lang geleden is er bij haar autisme vastgesteld; daarover schreef ze deze blog. Daans diagnose kwam pas nadat ze vastliep op werk, en op dit moment zit ze in een traject om uit te vinden wat ze nu eigenlijk wil en kan.
Om weer terug te zijn
“Hoe is het om weer terug te zijn?” Vrienden en vriendinnen vragen het me, meestal met een soort medelijden in hun stem dat meer zou passen bij iemand die weer is begonnen met werken na een burn-out of sterfgeval. Ik snap het wel; vanuit Japan zag ik enorm op tegen terug naar huis gaan, en hing ik op social media de dramaqueen uit. Maar hoe het is, om weer terug te zijn? Eigenlijk best prima.
Kawasaki Warehouse: Kowloon Walled City als gamehal in Japan
Toen ik met Maan in Hongkong was, bezochten we een verlaten eiland. We hebben allebei wel iets met ruïnes, bizarre hoogbouw en andere urban jungles. We hadden het erover hoe jammer het was, dat de Kowloon Walled City niet meer bestond.
Tokyo Rainbow Pride
“Mag ik een foto van jullie maken?”, vraag ik in steenkolen-Japans aan het groepje studenten dat naast ons is komen staan, op het dakterras van de Starbucks in Harajuku. Ze zien er ultiem schattig uit: twee meiden dragen een grote regenboog-Minnie Mouse-strik, een ander meisje houdt een net uit de verpakking gehaalde regenboogvlag omhoog. Verder zijn ze versierd met kleurrijke armbandjes en haarspeldjes, die je hier in Harajuku overal kunt vinden. Naast de grote vlag hebben ze ook kleine vlaggetjes meegenomen; regenboogvlaggen, maar ook die van de EU, Canada en de VS. Ze komen de Rainbow Pride toejuichen, zoveel is duidelijk. Maar of ik een foto van ze mag maken, daar moeten ze even over nadenken.
Tweedehands Tokio: Koenji en de rommelmarkt van Oi Keibajo
In mijn vorige post over tweedehands shoppen in Tokio schreef ik over Harajuku en Shimo-Kitazawa. Deze keer bezoeken we Koenji en het best bewaarde geheim van Tokio: de rommelmarkt van Oi Keibajo-mae!
Tweedehands Tokio: Harajuku en Shimo-Kitazawa
Wie voor het eerst in Tokio komt, de eerste de beste hippe vintagewinkel in Harajuku binnenstapt en het prijskaartje van een smoezelige Adidas-sweater omdraait, schrikt zich een halve hartaanval. Wát?! 35 euro voor dit ding uit de Zak van Max?! Maar het zou zonde zijn om thrifting in Tokio direct helemaal af te schrijven. Want wie weet waar ‘ie moet wezen, en waar níet, kan wel degelijk spotgoedkope pareltjes op de kop tikken. Ik vertel je alles.
@biancatoeps op Instagram
Tokio voor nerds: Toys
Zoals ik in het vorige deel van dit tweeluik al beloofde, neem ik je in deze blog mee naar Nakano Broadway. Van Disney-poppetjes tot horloges, van manga tot modeltreintjes, alles wat er maar te verzamelen valt, vind je hier.
Tokio voor nerds: Treinen
Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, ben ik een enorme nerd. En zoals iedere nerd z’n obsessies heeft, heb ik die ook; mijn twee grootste zijn treinen en Disneyparken. Nu is Tokio de hemel voor nerds, hier “otaku” genoemd. In deze tweedelige blogserie laat ik jullie daarom kennismaken met mijn nerdy Japan. In de volgende blog bezoek ik verzamelaarsparadijs Nakano Broadway, maar nu eerst: treintjes!
Plannen versus opties
Als autist heb ik één ding geleerd van mijn coaches: plannen. Of nou ja, ik heb nog wel meer geleerd natuurlijk, maar plannen zou de heilige graal zijn; dé key tot het voorkomen van overprikkeling, dé manier om structuur en orde in mijn leven aan te brengen. Toch lukte het plannen me af en toe maar matig.
“Maar Toeps, wat doe je eigenlijk allemaal daar in Japan?”
Gisteren stuurde iemand me deze vraag via Instagram, en ik krijg ‘m vaker. Meestal antwoord ik met “eeeuuhh…”, omdat het niet echt in één woord of zin uit te leggen is. Werk ik hier? Soort van. Maar ik heb geen werkvisum, dus ik mág hier helemaal niet werken. Toch? Hmm. Hou ik dan drie maanden vakantie? Nou ja, ook niet echt. Ben ik dan op sabbatical om een boek te schrijven? Als dat zo was, zou deze sabbatical behoorlijk gefaald zijn. Er ligt namelijk nog steeds pas één hoofdstuk. Enne, waar woon ik dan? Wacht, ik zal het even punt voor punt uitleggen.
Facebook, Instagram, Twitter… Weg ermee?
Een tijdje geleden heb ik mijn persoonlijke Facebook-profiel verwijderd. Ik was er klaar mee. Niet zo zeer de privacyschendingen (ook erg, maar ik heb net zo min vertrouwen in Apple en Google, en ik zal toch computers moeten blijven gebruiken), maar de algoritmes, de waardeloze content en de tijdverspilling waren doorslaggevende factoren. En ja, stiekem toch ook de druk die sociale media met zich meebrengen.
Airco’s zijn de hel
I know, I know, ik ben twee dagen te laat voor wereldautismedag. Maar guess what: voor mij is elke dag wereldautismedag! (Huhuhu.) Daarom hier een stukje over een van de minder bekende symptomen van autisme: sensorische overgevoeligheid.
Als je over autisme praat, denken veel mensen aan communicatieproblemen. Jij hint op verandering, en autistische Pietje snapt daar niks van. Jij bent verdrietig, en autistische Pietje staat er stoïcijns bij. Ook heb je misschien wel eens gehoord van overprikkeling, maar dan denk je vooral aan drukke feestjes, met hard geluid, veel mensen en knipperende discolichten.