Autisme en onderwijs
Een tijdje geleden kreeg ik een mailtje van een dame die mijn boek gelezen had. Ze schreef:
“Ik heb net je boek uit. Fijn boek, zou iedereen in het onderwijs moeten lezen! (En daarbuiten natuurlijk.) Ik ben zelf (kleuter)leerkracht en heb ook wel met autistische kinderen gewerkt. Ik vond dat heel prettig, ik ga graag om met eerlijke mensen die straight zijn. Ik leerde veel van hen en er is humor en originaliteit! Maar mijn vraag aan jou is, wat zie jij als beste onderwijssituatie voor autisten? Zoveel mogelijk in het reguliere onderwijs of aparte klassen voor autisten? Of nog anders?”
Hoofdleegschudpost
Ik bouwde websites die nog op content wachten. Ik testte, fotografeerde en verkocht Polaroidcamera’s. Ik deed een shoot met Alex voor mijn webshopje. Ik liet tasjes drukken als gevolg van een uit de hand gelopen grap. Ik sprak twee keer voor een zaal mensen. Ik signeerde. Ik schoot portretten voor een toffe dame en ik mailde met mijn uitgever over boek twee. Ik kwam erachter dat ik moet concurreren met Paulien C. Mijn bovenburen stampen en elke ochtend om 7:00 beginnen de graafmachines, drilmachines en bouwvakkers met hun lawaai. Mijn hoofd is vol.
Pathological Demand Avoidance
PDA. Maar dan niet de PDA die staat voor Public Displays of Affection, want daar hebben de meeste autisten dan weer weinig mee. Ook niet de Personal Digital Assistant, al is dat al meer in mijn straatje. Nee, deze PDA staat voor Pathological Demand Avoidance.
Japan in Polaroids
Dit stuk wilde ik de vorige keer al schrijven, maar toen kwam er alleen maar tyfoonpraat uit. En da’s natuurlijk lang niet alles wat ik meemaakte in een maand Tokio, dus bij deze, Japan, de samenvatting.
Tokio Hotel – Monsoon
Nou ja, het was geen monsoon natuurlijk. Het was een tyfoon. Nummer 19 van het jaar om precies te zijn, maar wel nummer 1 qua sterkte. Een mega-tyfoon, die half Japan besloeg.
Shitstorm
Weten jullie nog dat Wie Is De Mol in Japan was (dat seizoen met Arjen Lubach en Kim Is Mol en zo?) en dat ze toen zo’n spel deden in de storm drains van Tokio? Nou, ik hoop dat die werken. Morgen verwachten ze namelijk golven van 13 meter en 750 millimeter regen.
Ja, tyfoon Hagibis komt eraan. En Riemer. Ongeveer tegelijkertijd. Riemer landt, als alles doorgaat, zaterdag om 8:40. De tyfoon bereikt die avond Tokio, maar het zal deze vrijdagavond al beginnen met heftige regen en wind. Ik F5 mijn vingers blauw op de sites en twitter-pagina’s van Keisei (de treinmaatschappij van de Skyliner) en JR (van de Narita Express). We willen namelijk niet dat Riemer strandt op het vliegveld, of op een ander vliegveld, elders in Japan.
De grove incompetentie van PostNL: een drama in zeven aktes
Ene L. bestelt een broekje via mijn shop. Ze kiest voor verzending als PostNL brievenbuspakje. Ik lever het pakketje in bij The Read Shop bij mij in de straat, een PostNL-punt. Ik heb een homeprint label aangemaakt, en vraag bij The Read Shop om een verzendbewijsje. Tien dagen later mailt L. me: het pakketje is er niet.
Ah shit, here we go again
“Nooit meer!”, riep ik, terwijl ik me kwaad maakte over regelafstanden, last-minute correcties en enkele danwel dubbele aanhalingstekens in mijn eerste boek, Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit. Mijn eerste boek, dat zeiden mensen. Mijn enige boek, dacht ik dan. Maar een paar maanden na de lancering begon het toch weer te kriebelen…
Over vriendschappen en relaties
Soms word ik wakker en merk ik meteen dat m’n hoofd niet lekker zit. Dan duik ik in een greppel van depressie en paniek en het gevoel dat ik bij de minste tegenslag in tranen kan uitbarsten. Vanmorgen ontwaakte ik bij Riemer als een greppelzombie van de bovenste plank. “Heb je slecht geslapen?”, vroeg Riemer. “Naar gedroomd?” Ik herinnerde me niks van mijn nacht of mijn dromen. Maar mijn hoofd zat verkeerd. Zoveel was duidelijk.
Super boring life update blogpost
Mijn boek krijgt een vierde druk! Oké, da’s niet per sé super boring. Da’s vet. Dat betekent namelijk dat er weer 3000 boeken bijgedrukt gaan worden, die, als het goed is, ook dit jaar nog wel de winkel uit zullen vliegen. Oh, ik kijk nu al uit naar de factuur die ik volgend jaar kan uitschrijven.
@biancatoeps op Instagram
Fotoshoots! 14 en 22 september in Den Haag (nog twee plekjes vrij!)
Whoop! Samen met visagiste/haarstyliste Charlotte van Beusekom heb ik (Toeps Fotografie, check mijn portfolio hier) weer shoots gepland voor iedereen die nieuwe persfoto’s, profielfoto’s, modellenfoto’s of foto’s-voor-aan-de-wand nodig heeft. Deze keer fotografen we twee dagen: zaterdag 14 september en zondag 22 september in Den Haag.
Pas op, spelende kinderen
Eerder deze week werd ik getagd in een bericht op twitter. “OMG, heb je dit gezien?!” Het bleek een post van een “autism parent educator”. Even dacht ik dat er “autism parent” stond, maar blijkbaar hebben de twee overeenkomsten: ze denken veel te weten, maar luisteren naar mensen met autisme doen ze niet. Zie hieronder de tweet in kwestie.
Japan again
Het begint meestal zo’n drie, vier weken nadat ik terug in Nederland ben. De eerste paar weken gaat alles prima: “Nee, het is goed om weer thuis te zijn, het begon me ook wel te vervelen in Japan en zo…” Maar dan heb ik iedereen weer gezien, heb ik de kadootjes uitgedeeld en de shirts (of nou ja, de helft ervan) in de shop gezet, en dan komen ze terug with a vengeance: de Japan-kriebels.
[geannuleerd] Workshops: basis Photoshop (7 september) en beauty retouching (8 september)
Op deze blog deel ik regelmatig Photoshop-tutorials. Toch hoor ik vaak: “Ik wil gewoon een keer een cursus bij je volgen, waarin je het stap voor stap laat zien.” En, die is er nu! Omdat niet iedereen op hetzelfde niveau zit, heb ik besloten om twee workshops te geven: eentje over de basisprincipes van Photoshop, en eentje specifiek gericht op beauty/fashion retouching.
En zo kwam alles toch nog goe
Het was alsof niks volgens plan ging de afgelopen week. Het dak van mijn kantoorgebouw lekte, precies op de plek waar ik altijd fotografeer. Shoots werden afgezegd en verschoven wegens allerlei nare persoonlijke omstandigheden. (Begrijpelijk, ben ook niet boos op die mensen of zo, maar het is wel weer even een, eh, uitdaging, laten we maar zeggen.) Photoshoples-boekingen werden geannuleerd, en oh ja, zaterdag kreeg ik een mailtje van een statushouder die in het Soza-gebouw woont, en een Photoshoples zou mogen bijwonen: “Waar zijn jullie? Ik ben er!” De les is pas aankomend weekend.
Sociaal kapitaal
Ik ben nu drie weken terug uit Japan. Da’s gek. Toen ik drie weken ín Japan was, voelde het alsof ik nog maar net geland was. Drie weken terug voelt alsof ik nooit weg ben geweest. In Japan maakte ik me zorgen: ik had het rustig, er stond nog helemaal niks in de planning voor wanneer ik terug zou zijn en mijn spaarrekening had nog maar een paar duizend euro. Toeps van twee jaar terug zou me hard uitgelachen hebben: spaargeld?! Toe maar! En de Toeps van vandaag lacht ook, want geen werk? Ha! Hier, bákken!