Twee oogjes en een screenshot uit de KLM-app. Meer stuurde mijn broertje niet. “Wat, komen jullie naar Japan?!” Ze kwamen nog geen week, zag ik op het ticket. “Ja, kleine yolo-actie”, antwoordde mijn broertje.

Ik denk dat dit in de familie zit. Of nou ja, ik zie mijn vader en mijn opa het niet doen, maar mijn broertje en ik, wij kunnen dat. Ik ben vroeger nog wel korter naar Japan geweest, voor werk, maar ook gewoon, omdat er een goede aanbieding was en ik er even uit wilde. Voor mijn broertje en zijn vrouw was het na een aantal super drukke maanden (ze laten een huis bouwen, mijn nichtje is net naar de basisschool, die basisschool is al in de nieuwe woonplaats dus ze rijden zich dagelijks het schompes…) echt even tijd voor ontspanning. Ze brachten mijn nichtje naar opa en oma en reserveerden voor zichzelf elke middag en avond een ander fantastisch restaurant. Althans, één avond nam François voor zijn rekening. Hij nam ons mee naar een tofu-restaurant.

Nu denk je misschien: gatver? Maar nee, het was heerlijk! Het restaurant zag er sowieso al super schattig uit, maar live tofu maken was wel het toppunt. 0p onze tafel werd aan het begin van de avond een soort kookpot met sojamelk gezet, en tegen het einde van ons diner was deze melk veranderd in de zachtste, lekkerste tofu die je ooit gegeten hebt.

Eigenlijk zou ik er die week helemaal niet zijn, trouwens. Ik had maanden eerder, in een soort zelfde yolo-bui, kaartjes voor K3 (de nieuwe) met liveband in 013 gekocht. Maar ik had nog steeds geen vliegticket, ik kon het ook eigenlijk niet betalen met het nieuwe, zelf uitgegeven boek op komst. En dan zou ik nu ook nog mijn broertje mislopen? In ongeveer vijf seconden besloot ik om dan maar niet naar Nederland te gaan. De K3-kaartjes gaf ik aan Aafke en haar dochter, die hebben van de show genoten.

Een week voordat mijn broertje kwam, was ook Charlotte in Japan. Zij reisde met een andere vriendin en haar kind, bezocht eerst Osaka en kwam toen pas naar Tokio, waar ze ook een aantal nachten bij een andere vriend zou logeren – kortom, een druk schema. Maar voor twee nachtjes logeerde ze bij ons!

Ik had me hier ontzettend op verheugd. We zouden niet alleen op de bank gaan hangen, de Off-House gaan leegkopen en chai tea lattes bij Starbucks gaan drinken, maar ik had haar ook gevraagd om me te helpen met filmen. Voor een documentaire moest er anoniem stockbeeld gedraaid worden (denk: onherkenbare vrouw loopt in park, onherkenbare vrouw zit op bankje…) en Charlotte leek me daar wel een goede figurant voor. Verder moest ik zelf nog een interview opnemen.

Helaas voelde ik me die week ontzettend beroerd. Zo erg, dat ik onderweg naar Off-House moest afhaken, en in plaats daarvan naar het ziekenhuis ben gegaan. (Het ziekenhuis zei overigens: “sorry druk, ga maar naar een kleine kliniek”, dus dat deed ik daarna.) Hierover zal ik later nog een aparte blog schrijven, want het is een vrij lang verhaal waarvan ik ook nog niet de hele afloop weet, maar de culprit is waarschijnlijk endometriose, die dan op z’n beurt weer allerlei secundaire infecties veroorzaakt. Ik begin vandaag met medicatie die mijn menstruatie zou moeten stoppen, dus ik weet pas over een maand ongeveer of dit iets uithaalt.

Goed, die dag zat ik dus vooral onder een warme douche, of lag ik met een warme kruik in bed. De volgende dag ging het dankzij de antibiotica die ik in de kliniek kreeg iets beter, dus toen konden we alsnog de beelden voor de documentaire draaien. Charlotte vertrok die dag richting een hotel vlakbij Disneyland, waar ze de volgende dag met die vriendin (ga ik jullie heel erg in de war maken als ik zeg dat dat nu ook Riemers nieuwe vriendin is?) naartoe zou gaan. Gelukkig wist ik dat er vlakbij Disneyland een perfect park was om die shots te filmen: Kasai Rinkai Koen.

Hierna vonden we ook nog een gaatje in haar planning ná Disneyland, zodat we toch nog even naar de Off konden, en een doria konden eten. Net als twee jaar geleden.

Zoals ik al zei, moet ik het even een beetje rustig aan doen. Ik moet voor mijn nieuwe boek in maart/april voor een langere tijd naar Nederland, dus nu spaar ik zo veel mogelijk. Zo wilde ik eigenlijk met François naar Shanghai Disneyland, maar in plaats daarvan logeerden we dit weekend in mijn kantoor. Vorige week ging ik zelf nog wel op een mini-tripje, naar Yvonne in Sennan.

Yvonne is een Nederlandse vriendin van mij, die een Japanse vriend heeft, en dus heel vaak in Japan is. Haar vriend heeft een huis in Sennan, even onder Osaka. Yvonne is net als ik schrijfster, én autistisch, dus het leek me een goed idee om met haar over mijn nieuwe boek te sparren.

Ik boekte voor mezelf een ticket met de shinkansen. Je kan ook vliegen (zeker omdat de vriend van Yvonne zo dichtbij het vliegveld woont), maar qua prijs ontloopt dat elkaar niet zo veel, en de trein is zoveel relaxter. Ik vond een goedkoop ticket, Platt Kodama, waarmee je met de goedkoopste shinkansen reist. Deze Kodama stopt op elk station, maar was daarmee wel een stuk goedkoper dan de snellere Nozomi. In plaats van 16000 yen voor een enkeltje Tokio – Osaka, betaal je 11000 yen. Voor 1000 yen meer zit je in de green car (business class), dus daar zat ik lekker 3,5 uur te werken. Niemand naast me, heerlijk! Hierna pakte ik de lokale trein en haalde Yvonne en haar vriend me met de auto op van het station.

Het huis van de vriend van Yvonne is een traditioneel Japans huis, met in de tuin een klein schuurtje (of moet ik zeggen: tiny house) dat is omgebouwd tot gastenverblijf. Super cute! Ik logeerde er twee dagen. We bezochten het badhuis in de buurt en het lokale strandje-met-Starbucks tegenover Kansai Airport, en op de eerste avond kookten Yvonne en haar vriend traditioneel Japanse, euh… Boerenkool met worst!

De volgende dag pakten we de trein naar Wakayama, om een ritje te maken met de Medetai-trein, waarover ik heel toevallig net een video had gezien. Ook hier bezocht ik de Starbucks. Wie mij al langer volgt, weet dat ik prefectuur-medailles in de Starbucks-app verzamel; een soort digitale stempels die verschijnen als je voor het eerst een Starbucks-filiaal in die prefectuur bezoekt, en betaalt met de app. Japan bestaat uit 47 prefecturen, en ik heb er inmiddels al 36 bezocht. (Of nou ja, eigenlijk 37, want ik was ooit al wel in Hyogo, maar toen had ik de app nog niet. Op de terugweg maakte ik speciaal een stop op Nagoya voor de Aichi-medaille, want ook daar was ik al eerder, maar zonder app.)

Verder keek ik deel 1 van de K3 Originals-documentaire met Elyse. Binnenkort (voordat ze Japan verlaat, sad!) bekijken we deel 2. Gisteren ging ik met François mee naar de verjaardag van zijn neef, die half-Japans is. Vrijwel de hele middag werd er alleen maar in het Japans gesproken, wat ik tegenwoordig voor zo’n 80% begrijp, maar na afloop was ik compleet afgepeigerd. We sliepen in mijn kantoortje, en vandaag deden we het rustig aan in Hachioji. We bekeken de prachtige gingko-bomen, en struinden door de kringloopwinkel.

Ik slaap tegenwoordig iets vaker in Hachioji, omdat ik me hier beter kan concentreren. Komende week moet ik hard verder aan mijn nieuwe boek, en dan zonder ik me graag af. Ik merkte dat ik thuis sneller overprikkeld raakte, doordat er zo veel moet gebeuren (katten, huishouden in een groter huis, François met zijn eindeloze energie die vrolijk in het rond springt…) Toch vind ik het ook super gezellig om mensen te zien of te spreken – het blijft altijd zoeken naar een balans.