Het jaar is alweer bijna ten einde, daarom zoals elk jaar: mijn jaaroverzicht! In het vorige deel kon je lezen hoe François en ik in het huwelijksbootje stapten, hoe ik een flitsbezoek bracht aan Nederland, hoe ik werkte aan de Prikkelplanner en hoe ik mijn weg baande door bureaucratie en visum-toestanden. Hoe ging dat verder? Je leest het hieronder!

In juli was ik weer even in Nederland. Net zo kort als enkele maanden eerder, maar wederom met een goede reden: Cynthia en ik gingen de video’s voor bij de Prikkelplanner opnemen. Daarnaast fotografeerde ik vier mensen. Net als enkele maanden eerder logeerde ik overal en nergens. Bij mijn broertje in Den Haag, in een hotel in Almere en, die was nieuw, bij Tjarda in Amsterdam. Verder zag ik mijn vader en stiefmoeder, Riemer, Charis en Hannah. Ontzettend gezellig allemaal, maar ook best pittig.

Omdat er een vernieuwde editie van Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit uitkwam, moest ik ook langs de studio om nieuwe stukjes audioboek op te nemen. Gelukkig kon dat met mijn favoriete regisseur Miryanna.

Ik reisde af naar Arnhem om Eline te interviewen voor mijn nieuwe boek, shootte drie mensen in de studio van Maan, ging ik shoppen bij Think Twice met Charlotte en zette ik stiekem mijn hanko-stempel in een paar bibliotheekboeken.

Deze trip naar Nederland deed me meer dan de vorige. Het viel me op hoe sommige dingen in Nederland veranderd waren. Ook had ik een aantal goede gesprekken met mensen, waarin we dingen voor het eerst in een ander perspectief zagen. Op mijn blog schreef ik er toen ook al over, hoe het soms lijkt alsof de wereld stilstaat als je ergens niet bent. Maar dat is natuurlijk niet zo, en soms wordt dat ineens kristalhelder.

Terug in Japan was mijn nieuwe visum klaar; ik was nu Spouse of Permanent Resident. Een enorme opluchting, want nu hoefde ik niet meer elk jaar mijn jaarcijfers te laten zien. Ik racete van het vliegveld meteen door naar het immigratiekantoor om ‘m op te halen.

Inmiddels was het dagelijks boven de 30 graden, maar gelukkig vond ik een fijn dakterras om ‘s avonds op rond te hangen. Sowieso werd Futako-Tamagawa een van mijn nieuwe favoriete plekken, want behalve dit dakterras is er ook nog een mini-Starbucks bij de rivier, met uitzicht op Mt. Fuji. Wat wil een mens nog meer?!

François begon langzaam zekerder te worden met autorijden. We begonnen met een klein tripje met een deelautootje, naar een dam die ik op Google Maps had gezien. Deze dam had een soort klein treintje aan de zijkant, wat me fantastisch leek om eens te ervaren. Maar helaas: het treintje bleek voor onderhoud gesloten. Dat hadden ze alleen op het Japans-talige deel van de website aangegeven.

Augustus was de maand dat ik echt even goed aan de rem trok. Mijn Japanse BV moest opgeheven worden, en dat ging me een hoop geld kosten. Geld dat ik, na drie jaar strugglen als Business Manager, niet meer op mijn bankrekening had staan. Ik onderhandelde met François over de huur, en vertelde hem dat grote tripjes er helaas even niet in zaten. Gelukkig wonen we in Japan, en zijn er lokaal ook veel toffe dingen te doen.

Zo vierden we mijn verjaardag in Hachioji. We sliepen op mijn kantoor, gingen zwemmen in het lokale zwembad en aten bij steak-en-frietjesrestaurant Bikkuri Donki.

François ontdekte dat autorijden een stuk leuker was in een toffe auto. We huurden de Suzuki Swift Sport waar hij al tijden van droomde, en maakte een roadtrip door Chiba. Daar was een zelfde soort onderwater-observatorium als in Shikoku, al was deze lelijker, en een stuk drukker. Maar ach, wij hadden een excuus om ergens naartoe te rijden.

Hoewel ik zulke trips leuk vind, kosten ze ook altijd veel energie. De dag erna ben ik een totale zombie, en op de dag zelf ben ik ook altijd de persoon die rustiger aan wil doen. François wil altijd meer doen dan mogelijk is – ik denk dat hij een DeLorean moet gaan rijden in plaats van een Swift – dus onze eerste roadtrip was geen onverdeeld succes. Halverwege de dag was ik totaal overprikkeld en niet meer zo gezellig.

We besloten een tweede poging te wagen, maar deze keer met een hotelovernachting en een iets relaxter schema. Luchtvaartmuseum, hotel, berg. Maar toen we op de heenweg langs een gigantische Boeddha reden, werd die natuurlijk alsnog wel in onze planning gepropt. Dan maar dood, de volgende dag.

Op de terugweg reden we ook nog even langs een plek die al tijden op mijn lijstje stond: de Nederlandse molen “De Liefde” in Sakura, Chiba. Meer over onze tripjes lees je in deze blog.

In september kwam de Prikkelplanner uit. Nadat ik de foto’s voor de bijbehorende winactie had gemaakt, besloot ik ook onze katten even voor de camera te zetten.

François en ik huurden nogmaals een auto, deze keer om naar een verlaten marinebasis in Ibaraki en het Tsukuba space center te gaan. Ook bezochten we een kleine dinosaurus-expo in een park vlakbij ons huis.

Met Elyse ging ik een stukje wandelen bij Lake Tama. Het was niet het mooiste weer, ook niet mijn beste dag, maar het is fijn om iemand te kennen om 1) Nederlands mee te spreken, en 2) te praten over dingen die ons als (voormalig) Business Manager bezighouden.

Temidden van een groeiend anti-buitenlandersentiment is de Japanse regering de hele tijd regels aan het toevoegen en aanscherpen, wat mij een heel onveilig gevoel geeft. Nu ben ik zelf gelukkig net overgestapt naar een Spouse-visum, maar zelfs daarvoor gaan de kosten enorm omhoog. Voor permanent residency komen er ook allerlei extra eisen bij, maar goed, daar ben ik over twee jaar pas. Benieuwd wat ze dan allemaal weer verzonnen hebben. Voor Elyse is de situatie vervelender: zij en haar man gaan begin volgend jaar terug naar Nederland. Met de nieuwe eisen die de overheid stelt (bijvoorbeeld zes keer zoveel kapitaal!) is het gewoon niet meer logisch om hun start-up in Japan voort te zetten.

Omdat alles nog niet chaotisch genoeg was met het opheffen van de Kabushiki Kaisha, besloot ik om mezelf nog wat meer werk op de hals te halen; ik koos ervoor om het contract voor mijn nieuwe boek niet te tekenen, en het in plaats daarvan zelf uit te geven.

Ook gaf ik in september een aantal online lezingen/trainingen. Omdat ik dit graag vaker doe, maakte ik een speciale pagina op mijn website aan. Boek mij!

Naast het kersenbloesem-seizoen is de herfst een ideaal moment om Japan te bezoeken. Elk jaar in oktober komen er wel mensen op bezoek, en dat was dit jaar niet anders. Eerst kwam Charlotte, daarna mijn broertje. Helaas had ik in deze periode ook veel last van pijn en krampen, waarschijnlijk veroorzaakt door endometriose. Ik schreef daar in deze blog meer over.

Ik was lekker creatief bezig; ik maakte een eerste schets voor de cover van Autastisch leven en ging samen met François op pad om foto’s te maken. Die van hem moet ik nog steeds bewerken trouwens, schandalig haha.

In november werkte ik door aan de cover van Autastisch leven. Na een stuk of zes versies vond ik het het goed, en besloot ik de pre-ordercampagne te lanceren. Tot mijn grote blijdschap ging dat super goed, en hebben jullie al massaal besteld. (Heb je nog niet besteld? Doe dat dan snel, want met pre-orders help je mij enorm!)

Ook kondigde ik aan naar Nederland te komen. Oorspronkelijk was het plan om van 4 maart tot en met 14 april te komen, maar wegens een lezing is mijn terugreis verplaatst naar 21 april. Trouwens, werk je bij een organisatie die mij graag zou willen boeken voor een lezing? Neem dan contact op via boeken@toeps.nl. Ook wil ik graag wat fotograferen als ik in Nederland ben. Shootdagen ga ik nog inplannen, maar heb je een eigen idee, mail me dan gerust op fotografie@toeps.nl.

In November pakte ik de shinkansen om bij Yvonne op bezoek te gaan; een Nederlandse vriendin en mede-schrijver, die regelmatig bij haar Japanse vriend in Sennan logeert. Ik mocht ook blijven slapen, in het logeerhuisje. Meer over de trip lees je in deze blog.

Hoewel oktober de reputatie heeft, is november eigenlijk de lekkerste herfstmaand. De temperatuur is aangenaam, de bomen dragen hun prachtige herfstkleuren, en volgens goed Japans gebruik is het vanaf 1 november ook overal full-blown kerst.

Mijn vriendin Kei had me gevraagd of ik op de school van haar dochter Emma een les wilde verzorgen over Nederland. Dat leek me hilarisch, en daarbij had Kei nog wat van me tegoed, dus zo gezegd, zo gedaan. Ik schreef deze blog over mijn ervaring.

Daarna was het tijd voor JLPT, het beruchte Japanse taalexamen. Ik maakte N3, en hoewel ik in eerste instantie dacht dat ik het toch niet ging halen, liep ik naar buiten met een gevoel van… Tja, geen idee eigenlijk. Ik was vooral in shock over hoe streng de organisatie deze keer was. De uitslag volgt pas begin februari, dus jullie horen het nog wel.

Wellicht had het te maken met de druk van het zelf uitgeven, twee opeenvolgende zondagen vol verplichtingen (eerst de JLPT, daarna dingen voor het boek), zuinig aan moeten doen, of het gebrek aan tijd voor elkaar doordat François en ik allebei druk waren. Of met de vage pijn die ik bij vlagen heb, en de cyclus-onderdrukkende medicijnen waarmee ik net ben begonnen. Misschien waren het ook wel gewoon de korte winterdagen, en de chaotische laatste dagen van het jaar. Hoe dan ook, ik voelde me sip en eenzaam.

Uiteindelijk bleek dat ik twee dingen nodig had: rust, en goede gesprekken. Ik nam mezelf voor om tot het nieuwe jaar semi-vakantie te nemen. Ik schoof de zelf opgelegde boek-deadlines een klein stukje op en besloot dingen op mijn gemakje te gaan doen. Ik doe niet niks; ik zit nu bijvoorbeeld een blog te typen. Maar het voelt niet meer alsof ik non-stop achter mezelf aan aan het rennen ben.

Ook had ik fijne gesprekken en ontmoetingen. Zo belde ik met Charis, die ik ken uit Hongkong, afgelopen zomer in Amsterdam sprak en die tegenwoordig in Thailand zit. Ook sprak ik af met Jacqueline, een Nederlandse die hier in de buurt woont. We wandelden door een park, dronken thee en praatten over het leven in Japan en mafkezen op internet.

Zoals ik hierboven al zei, ga ik in maart voor bijna twee maanden naar Nederland. Ik heb hier zóveel zin in! Natuurlijk moet er nog ontzettend veel gebeuren voordat ik ga, zo moet ik bijvoorbeeld mijn boek afmaken (klein detail), een Nederlands btw-nummer toegewezen krijgen én zo veel mogelijk geld hosselen om alles te betalen. Maar ik heb dit deels eerder gedaan, dus ik denk dat het wel goedkomt.

Als ik in april terugkom uit Nederland, moet ik trouwens meteen weer aan de bak om mijn visum te verlengen. Maar hopelijk is dat deze keer een eitje.

Mijn wens/doel/visie (insert vision board, manifesteren kun je leren) voor 2026 is dat mijn nieuwe boek super goed gaat lopen, dat ik meer lezingen en trainingen ga geven, dat ik vaker iets langer in Nederland kan verblijven en dat er misschien ook een Engelse versie van mijn nieuwe boek gaat komen. Verder blijf ik natuurlijk foto’s maken en websites bouwen (daar zie je maar weinig van in dit jaaroverzicht, maar code is natuurlijk ook niet echt boeiende content). Ik hoop dat er volgend jaar ook weer veel vrienden/familieleden naar Japan komen, dat ik hier blijf bouwen aan nieuwe vriendschappen, en dat ik nog veel meer van dit prachtige land mag zien. 2026, let’s go!