Autisme

Hieronder vind je alle berichten in de categorie autisme. Ik ben autistisch en schreef daarover een aantal boeken. Die vind je op deze pagina.

Buongiorno en konnichiwa

Het is mij, Toeps, business manager. Deze blog is een greep uit de dingen die ik gedaan heb in de afgelopen maanden. Want er is veel gebeurd, en er gaat ook nog veel gebeuren! Wat dan zoal? Nou…

Negen worstelingen die je waarschijnlijk wel herkent als je autistisch bent

Autisme houdt in dat je hersenen prikkels anders verwerken. Sommige dingen zijn daarom lastig voor mij, bijvoorbeeld het filteren van informatie of het communiceren met de grotendeels niet-autistische buitenwereld. Het is soms net alsof iedereens brein op Windows draait en dat van mij op Linux.

Welk werk is geschikt voor autistische mensen?

In het suffe stuk in Trouw waar ik met een aantal andere autistische schrijvers op reageerde, schreven twee kritische “hoogbegaafdheidscoaches” dat wij helemaal geen autisme konden hebben, want: ‘Schrijvers die zeggen dat ze autisme hebben, maar wel boeken schrijven en een relatie hebben, zijn voor ons geen voorbeelden van mensen met autisme.’ Waarom hun hele artikel kant noch wal sloeg hebben we in onze reply al duidelijk genoeg uiteengezet, maar dat ze juist het beroep van schrijver noemen, maakte het voor mij extra grappig. Vonden deze twee nu dat iemand die als een kluizenaar de hele dag op een zolderkamertje, in een hutje op de hei of, in mijn geval, aan de voet van Mt. Fuji aan zinnen zit te schaven, niet autistisch kan zijn? Hoe…?

Zeven vragen die je kunt stellen als iemand met autisme vastloopt

Wij autisten zijn vaak goed in malen. Als we het overzicht kwijt zijn, komen dezelfde gedachten keer en keer opnieuw in ons hoofd voorbij. De stress loopt op en het lukt ons niet om onszelf tot rust te manen. Als we om hulp vragen, zegt de ander: “Geen zorgen!”, of “Komt wel goed!” Lief bedoeld, maar misschien wel het meest nutteloze wat iemand op zo’n moment kan zeggen. “Hoezo komt wel goed?! Hoe weet jij dat nou?!”, schreeuwt mijn hoofd. Daarom hieronder een aantal vragen die wellicht wél helpen als een autist gestresst is.

De autist die het te goed doet

“Ik zag je net bij omroep Max, en ik vind het wel echt bizar dat jij huizen in Nederland en Japan hebt, en werk. Volgens mij sla je een slaatje uit autisme voor eigen winstbejag, bah!” Een mail met zo ongeveer deze tekst ontving ik vorige week, toen ik nog maar net in de trein terug naar huis zat van mijn optreden bij Tijd voor Max, waarin ik over mijn nieuwe boek vertelde. Deze getriggerde kijker had in nog geen halfuur tijd de moeite genomen mij te googlen, mijn site te bekijken, zijn conclusies te trekken en een mail op te stellen – als was het, aan de taal- en typfouten te zien, een behoorlijk gehaast bericht. Even vijf minuten woedend op een toetsenbord rammen en hop, hij had die faker op tv eens goed de waarheid gezegd!

Deze autist schreef een boek, en wat er toen gebeurde zal je verbazen

Vrijdag was de deadline voor mijn boek; de dag dat alles naar de drukker moest. Vandaag is het maandag en zijn we stiekem nog met de laatste wijzigingen bezig, maar na vandaag is het hopelijk echt klaar. Dat zal eigenlijk ook wel moeten, want eind deze maand moet het geval in de winkel liggen.

Acht dingen die ik doe om beter te plannen

Als autist vind ik het soms lastig om prikkels te managen. Het is snel teveel, en als ik over mijn grenzen heen ga dan moet ik daar soms dagen van bijkomen. In mijn boek schreef ik al hoe ik leerde structuur te creëren door te plannen. Nu denk je misschien: Dat klinkt allemaal leuk en aardig, dat plannen, maar hóe doe je dat dan precies? Hoewel ik niet denk dat er één methode is, en ik geloof dat iedereen voor zichzelf moet uitvinden wat er werkt, heb ik hieronder een achttal punten op een rijtje gezet die mijn planningen in de afgelopen tien jaar hebben geperfectioneerd. Ik hoop dat je er iets aan hebt.

Ik moet dit natuurlijk eigenlijk niet posten maar ze zijn toch al boos

Sommigen van jullie weten misschien dat ik enige tijd stukjes voor Doclines heb geschreven. Een aantal van jullie waren misschien zelfs verbaasd: Doclines, dat is toch van die docu over Kees? Dat is toch niet per sé beeldvorming over autisme waar je nou heel vrolijk van wordt? Dat klopt. En dat is ook precies waarom ik destijds had besloten het wél te doen.

Aber du siehst gar nicht autistisch aus

Al een tijdje zag ik in de Amazon-statistieken van mijn Engelse boek dat, na de US en de UK, Duitsland de grootste afnemer van mijn boek is. Ik kreeg ook met enige regelmaat berichtjes van Duitse lezers, met de vraag of het boek ook in het Duits zou verschijnen. Ze zouden het graag aan hun familie laten lezen bijvoorbeeld, maar ja, die zijn niet zo goed in Engels…

Nooit de comments lezen

Het schijnt het motto van de meeste celebs te zijn: nooit de comments, reacties of recensies lezen. Die wil je niet zien, is het idee. Nu scoort mijn boek over het algemeen vrij goed, dus veruit de meeste recensies die ik tegenkom zijn positief. Toch is er zo nu en dan iemand die schrijft alsof ik persoonlijk op hun tenen de sirtaki heb staan dansen.

Coming soon: But You Don’t Look Autistic At All!

Het is nooit het juiste moment. Dat zeggen ze tegen mensen die aan kinderen willen beginnen, maar niet precies weten wanneer. Ik ga aan een ander soort kindje beginnen: mijn boek, in het Engels. Of dit het juiste moment is? Nee, natuurlijk niet. Maar we gaan het toch doen.

Autist ziet ze vliegen

Schiphol heeft sinds enige tijd groene keycords met zonnebloemen, voor mensen met bijvoorbeeld autisme. Met zo’n keycord zouden medewerkers moeten weten dat er “iets” met je aan de hand is, zodat ze op een helpende manier kunnen reageren op meltdowns of andere problemen. Mijn eerste ervaring met deze “service” ondervond ik tijdens mijn vorige vlucht […]

Lotty en het luisterboek

“Hallo, ik ben op zoek naar Lotty?” Ik was net het kantoorpand binnengelopen, recht naast station Weesp. Via de mail had ik contact gehad met deze Lotty, die mij in opdracht van mijn uitgever had gemaild in verband met het opnemen van mijn luisterboek. En nu was ik daar dus.

Autisme en onderwijs

Een tijdje geleden kreeg ik een mailtje van een dame die mijn boek gelezen had. Ze schreef: “Ik heb net je boek uit. Fijn boek, zou iedereen in het onderwijs moeten lezen! (En daarbuiten natuurlijk.) Ik ben zelf (kleuter)leerkracht en heb ook wel met autistische kinderen gewerkt. Ik vond dat heel prettig, ik ga graag […]

Pathological Demand Avoidance

PDA. Maar dan niet de PDA die staat voor Public Displays of Affection, want daar hebben de meeste autisten dan weer weinig mee. Ook niet de Personal Digital Assistant, al is dat al meer in mijn straatje. Nee, deze PDA staat voor Pathological Demand Avoidance.

Pas op, spelende kinderen

Eerder deze week werd ik getagd in een bericht op twitter. “OMG, heb je dit gezien?!” Het bleek een post van een “autism parent educator”. Even dacht ik dat er “autism parent” stond, maar blijkbaar hebben de twee overeenkomsten: ze denken veel te weten, maar luisteren naar mensen met autisme doen ze niet. Zie hieronder de tweet in kwestie.