Ken je dat? Dat je een kast wil gaan opruimen, alles eruit trekt, en dan compleet overweldigd door de ongelofelijke takkezooi alles maar weer snel terug in de kast wil proppen? Zo voelt mijn leven nu een beetje. Alles ligt overhoop. En alles hangt aan elkaar, als een grote kluwen stekkertjes, printerkabels en mini-usb, ergens in een Ikea-doos.
Anderhalve week geleden vloog ik naar Nederland, en hoewel dat door de toestand van de wereld ineens een achttien uur durende tocht met tussenstop in Korea was (de poëzie ontgaat mij niet), ging dat eigenlijk best oké. Natuurlijk had ik last van een omgekeerde cultuurshock, die al begon in het vliegtuig, toen zelfs de KLM-stewardessen met hun mondkapjes op de kin stonden te beppen in de galley. Maar dankzij mijn business-upgrade heb ik van Korea tot Amsterdam zes uur kunnen slapen, dus erg veel last van een jetlag heb ik niet gehad. Ultra-vroeg naar bed gaan was toch al mijn ding.
Proefdrukdrukdruk
Maar ik ben hier dus voornamelijk om de Duitse vertaling van mijn boek te lanceren, en dat gaat allesbehalve soepel. Zo kan ik al anderhalve week geen proefdruk bestellen. Amazon weet zelf ook niet waarom, en vraagt me steeds “nog een paar dagen geduld” terwijl zij het uitzoeken. Nu heb ik inmiddels al besloten om de Amazon-proef over te slaan, een gok die ik wel durf te wagen, omdat ik dit proces met de Engelse vertaling ook al doorlopen heb. En het hele binnenwerk had ik in Japan al uitgeprint, in de conveniene store (so convenient!), dus daar zijn de meeste dubbele haken en komma’s al wel uit.
Maar toen ik vorige week de def-def versie binnenkreeg, en ik ‘m live wilde zetten, kwam daar de volgende Amazon-horde: “We zien dat dit boek een vertaling is, kunt u even aantonen dat u de rechten wel heeft?” Vreemd genoeg hebben ze dat voor de Engelse nooit gevraagd, maar goed. “Binnen vijf dagen inleveren aub, anders cancellen we de boel!” En nu wacht ik dus op Blossom Books, die een papiertje moet opstellen waarin ze verklaren dat ik inderdaad het recht heb om de vertaling van mijn eigen boek uit te geven.
If this then that
Ondertussen kwam ook mijn Japanse bedrijfsnummer binnen. Ik besloot voortvarend te werk te gaan, en direct een Japanse bedrijfsrekening bij Wise te openen… Maar die hadden natuurlijk nog een scan van mijn papieren bedrijfsregistratie-certificaat nodig. Mijn tussenpersoon is ermee bezig, zal wel weer een paar dagen duren. Zodra ik de Japanse zakelijke rekening heb, kan ik de Nederlandse opzeggen, mezelf uitschrijven uit de Kamer van Koophandel, etcetera, etcetera. Ik heb een hele lijst in mijn telefoon staan met stappen die van andere stappen afhankelijk zijn. Als dit geregeld is, dan dat.
Verder kwam ik er in Nederland achter dat mijn Japanse telefoonabonnement geen roaming ondersteunt, wat inhoudt dat ik totaal niet bereikbaar ben op mijn Japanse nummer. Zwaar kut natuurlijk, dus dat moet ik veranderen zodra ik terug ben.
En dan zijn er natuurlijk nog dingen als mijn bedrijfswebsite – ik heb toepsmedia punt jp al wel geregistreerd, maar hij redirect nu naar de punt nl. Ooit moet dat beter. Mijn mailadressen zijn een zooitje, net als mijn accounts bij dingen als Amazon, Spotify en Apple. Eén ding heb ik vast kunnen opzeggen: toen ASN deze week aankondigde dat Apple Pay beschikbaar was, kon mijn oude ING-rekening de deur uit.
Desk flip deluxe
En ik hou hier niet van hè. Ik heb een aantal jaar geleden mijn leven gekonmari’d, en dat maakte alles heerlijk overzichtelijk en werkbaar. Maar op dit moment zit ik met honderd denkbeeldige stapeltjes op de vloer, vijfhonderd in de knoop zittende kabels en kan ik niet verder omdat ik dat éne sleuteltje zoek.
“Just keep swimming!”, zegt Dory. Ik weet het. Langzaam gaat ook, al vind ik het in deze chaos bijna niet te doen om me te concentreren op developer-werk. Met alles dat niet werkt en niet meewerkt zit ik al op het randje, en een niet-meewerkende website kan ik er dan moeilijk bij hebben. Voor je ‘t weet vliegt m’n laptop uit het raam – en dan heb je dat probleem er ook nog bij.
Nou ja. Ik hoop maar dat dit gedoe over een tijdje klaar is. Emigreren doe je gelukkig niet elke week, dus eh. Ooit wordt het rustig. En dan begin ik waarschijnlijk aan een nieuw boek, of zo. Gek die ik ben.
Related posts
Groeien en bloeien
In mijn vorige blog had ik jullie beloofd meer te vertellen over de reis, maar ik ben hier inmiddels zo’n drie weken, dus de reis laat zich samenvatten als: ik stapte in Korea het vliegtuig, stapte twee uur later in Japan weer uit, ging de molen door op Narita en mocht met de trein naar huis. Aldaar moest ik nog drie dagen quarantaine doen, waarna ik er, na een lokale PCR-test, vervroegd uit mocht.
Japan dan
Ik ben graag goed voorbereid. En goed op de hoogte. Maandenlang heb ik de Facebook-groep “Seeking entry in Japan” op de voet gevolgd, want ik kan je vertellen, soms hep de beste info daadwerkelijk op Facebook gestaan.
Aber du siehst gar nicht autistisch aus
Al een tijdje zag ik in de Amazon-statistieken van mijn Engelse boek dat, na de US en de UK, Duitsland de grootste afnemer van mijn boek is. Ik kreeg ook met enige regelmaat berichtjes van Duitse lezers, met de vraag of het boek ook in het Duits zou verschijnen. Ze zouden het graag aan hun familie laten lezen bijvoorbeeld, maar ja, die zijn niet zo goed in Engels…
Korea for the gram
Ik ben jullie een update verschuldigd. “Hoe is Korea?”, vragen jullie me steeds. Ik kon er geen antwoord op geven, want dat zou niet eerlijk zijn. Korea kan het namelijk niet goed doen, en dat ligt niet aan Korea, maar enkel aan het feit dat het niet Japan is.
Koreantaine
Het was de dag voordat Riemer en ik naar Disneyland gingen, dat ik besloot om Korea te proberen. Ik wachtte inmiddels al meer dan een jaar op Japan, en het zag er niet uit alsof er de komende tijd iets zou veranderen. En nog langer bij Riemer in de woonkamer kamperen, of in hotels in Utrecht, leek me niks. Dus het werd Korea.
Bordjes en lijntjes
“Oh yes, and I need you to do one more thing…” Mikako, mijn contactpersoon op het gebied van bankrekeningen, visa en belastingen, liep met me langs de to-do’s voor het verlengen van mijn visum. “Je moet foto’s van je kantoor maken. Van de ingang tot de lift, de voordeur, en dan natuurlijk binnen. Het is belangrijk dat er een naambordje op je deur zit. Het is nog belangrijker dat er niet alleen Toeps Media, maar ook 株式会社 op staat.”
Achtergrondprocessen
Hallo, groetjes vanuit het meest sneue plekje in de lokale Starbucks. Achterin de winkel, zonder ramen, in een hoekje. Een eenpersoonstafeltje tegen de muur. Ik zit hier met mijn laptop, omdat ik een change of scenery wilde. Even geen afleiding van alle spullen om me heen, zodat ik in alle rust aan deze blog kan schrijven. Althans, zo lang als de batterij van deze laptop het volhoudt.
Japanese joke
Hoera, mijn visum is verlengd! Ik hoorde het een paar dagen voordat Riemer kwam (en we gingen rondreizen in het zuiden van Japan), dus ik spoedde mij naar het immigratiekantoor, en een uur later had ik een extra jaar Japan in the pocket. En, ook niet onbelangrijk: eindelijk een enigszins normaal visum, want met zo’n halfjaar-dingetje kunnen de meeste bedrijven precies niks. Tijd om over te stappen naar een échte provider.
Jaaroverzicht 2022: Rollercoaster, deel 1
Eind 2021 was Japan nog dicht, had ik net een ticket Korea gekocht, en had ik eindelijk de moed verzameld om iets te gaan doen waar je potentieel corona van zou kunnen oplopen, namelijk oud en nieuw vieren in Disneyland Parijs. Ik liep geen corona op, dus ik vloog op 7 januari 2022 naar Korea – waarover ik destijds mijn favoriete factueel onjuiste tweet postte.
Irritant he, dat wachten op anderen die jouw prioriteit op hun moment gaan behandelen?