In mijn vorige blog had ik jullie beloofd meer te vertellen over de reis, maar ik ben hier inmiddels zo’n drie weken, dus de reis laat zich samenvatten als: ik stapte in Korea het vliegtuig, stapte twee uur later in Japan weer uit, ging de molen door op Narita en mocht met de trein naar huis. Aldaar moest ik nog drie dagen quarantaine doen, waarna ik er, na een lokale PCR-test, vervroegd uit mocht.
De hele reisdag had ik last van knallende koppijn, dus terwijl ik obligate filmpjes door het raam maakte van prachtige wolken en rokende hot springs, ergens wel moest lachen om het Koreaanse veiligheidsfilmpje met van die strakgetrokken boyband-boys erin, voelde ik vooral mijn hoofd – en verder weinig. Mijn automatische piloot deed niet onder voor die van de 747 waarin ik vloog: SkyLiner, Yamanote, Keio Liner, huis.
Het appartement van de buren
Al in november, toen ik bezig was met het kopen van mijn kantoor-appartement, had ik mijn zinnen gezet op het appartement ernaast. Een vereiste voor mijn type visum is dat ik op een ander adres woon dan mijn bedrijf, en hóe chill zou het appartement één deurtje verderop zijn?! Technisch gezien totaal volgens de regels, maar oh zo makkelijk. Het appartement stond te huur, maar ik kon me als niet-resident niet aanmelden, vertelde mijn makelaar me.
Het appartement bleef maar leeg staan, maand na maand. Dus toen ik hier aankwam, dropte ik meteen een mailtje naar mijn makelaar. Maar nog steeds wilde de verhuurder mijn aanmelding niet accepteren, want ik moest 1) een Japans telefoonnummer, en 2) mijn adres op mijn residence card. Daarvoor moest ik naar City Hall, en dat kon pas na mijn quarantaine.
Terwijl ik me op de derde dag binnen zat te vervelen, hoorde ik geluid op de gang. Kijkers. Kut.
Maar ik gaf me nog niet gewonnen: de volgende dag stond ik tien minuten voor openingstijd bij City Hall, en daarna scheurde ik naar Shibuya om mijn simkaart-met-Japans-nummer op te halen. Mijn makelaar deed de aanmelding, volgens hem was ik de eerste. Maar de verhuurder zei nee. We weten niet of het was omdat ik een enge buitenlander ben, omdat ze het al min of meer aan de kijker hadden beloofd (die dus op dat moment nog geen officiële aanmelding had gedaan), of omdat ik technisch gezien “werkloos” ben. Hierover later meer.
Vorige week spotte ik een monteur in de hal, die me wist te vertellen dat het appartement naast me inderdaad vanaf komende maand verhuurd is. Vast aan die kijker. Ik ben nog steeds zuur.
Er is nog een ander appartement te huur in dit gebouw, op de tiende. De eigenaar is zelf een buitenlander, dus er is minder kans op discriminatie, maar de communicatie verloopt erg traag, en ik weet niet of dat nu betekent dat ze daadwerkelijk traag zijn, of dat ze me eigenlijk niet willen. En wil ík het eigenlijk wel? Op de tiende? Toen ik hier een week was, hadden we een aardbeving waar ik op de vijfde ook al behoorlijk van in paniek raakte.
Aan de andere kant, als het gebouw instort zit je op de vijfde niet per sé beter. Misschien zit je dan wel beter op de tiende, want dan lig je tenminste vrij bovenop in de puinberg… Sorry, mijn relativeringsvermogen gaat altijd uit van de meest negatieve scenario’s. Het gebouw is – zo zeggen ze – aardbeving-proof.
De werkloze business manager
“Maar Toeps, je zei net dat je werkloos was, hoe zit dan dan? Want je bent toch business manager?”
Euh, ja. Technisch gezien ben ik dat. Maar omdat mijn business nog niet is opgestart, en je bij de meeste formulieren, wanneer je zegt dat je business manager bent, het Japanse equivalent van je KvK-nummer moet invoeren, is de optie die voor mij het meest van toepassing is… Toos Werkloos.
En dan loop je dus tegen allerlei bureaucratische clownerij aan. Sowieso is deze maatschappij heel erg ingericht op de standaard. Wilt u een bankrekening? Gaarne uw contract of schoolpas laten zien. Wilt u een glasvezel internetabonnement? Gaarne betalen met uw Japanse credit card. Gelukkig heeft Kei zich als reddende engel opgeworpen, en betaalt zij nu mijn internet. (Ik betaal haar terug, natuurlijk.)
Ik ben nog steeds bezig met het regelen van een bankrekening, want Rakuten had me in eerste instantie afgewezen omdat ik, naast mijn residence-card-met-adres ook een energierekening moest laten zien. Een betaalde energierekening. Ik woon hier net, dus die had ik tot gisteren niet. Maar net toen ik gisteren met Mariko een aanvraag voor Japan Post Bank had aangemaakt (inclusief 20 pagina’s printen in de convenience store, moet je een app voor hebben, in de Japanse app store, maar dan moet ik uit de Apple Family met Riemer en ik kan geen Japanse betaalmethode toevoegen want ik heb geen Japanse credit card en en en…), enniewee, net tóen vond ik een gasrekening van twee euro in de bus. Dus ik naar de convenience store om die te betalen (da’s dan wel weer convenient) en hoppatee, die aanvraag bij Rakuten opnieuw ingediend. Dus misschien heb ik straks twee banken. Al zou het me ook niets verbazen als ze me weer afwijzen. Business manager van een niet-bestaande business. Is ook verdacht natuurlijk.
Nu denk je misschien: dan start je toch éérst die business op? Maar volgens mijn administratieve agent is het echt ónmogelijk om mijn startkapitaal direct vanaf mijn buitenlandse rekening over te maken. Dat moet eerst naar mijn Japanse privérekening. Ik snap nog steeds niet waarom, maar als zij het zegt, dan zal het wel.
Ik wilde op zich ook gewoon mijn kantoor/appartement als vermogen inbrengen, maar volgens deze dame is het beter als ik het geld in harde yens op een rekening heb staan. Voor een half jaar. Ik weet oprecht niet hoe de Japanse overheid denkt dat “investeren” werkt, maar goed. Na dat halve jaar schrijven we het appartement over en heb ik eindelijk weer beschikking over mijn geld. Kan ik gaan ondernemen, en zo.
Sakura
Ondertussen bloeien buiten de kersenbloesems. Ik weet nog goed hoe ik droomde over dit moment, toen ik het land niet in mocht: “…en dan ben ik straks in Japan als de kersenbloesems bloeien, dan springen de tranen in mijn ogen, gaat de hemel open en beginnen de engelen te zingen!” Of nou ja, zoiets.
In werkelijkheid gaat het zo: “Oh. Kersenbloesems. Nog steeds niks gehoord over het appartement op de tiende. Moet ik wachten? Zo met Mariko naar de bank. Heb ik mijn hanko bij me? Morgen komt iemand van TEPCO mijn verouderde stoppenkast vervangen. Wanneer zal ik terug naar Nederland vliegen om wat werk af te ronden? De Kickstarter gaat niet echt lekker hè? Shit, ik moet nog drie klanten terugmailen. Oh ja. Kersenbloesems. Ik maak wel even een foto voor op Instagram.”
Related posts
Aber du siehst gar nicht autistisch aus
Al een tijdje zag ik in de Amazon-statistieken van mijn Engelse boek dat, na de US en de UK, Duitsland de grootste afnemer van mijn boek is. Ik kreeg ook met enige regelmaat berichtjes van Duitse lezers, met de vraag of het boek ook in het Duits zou verschijnen. Ze zouden het graag aan hun familie laten lezen bijvoorbeeld, maar ja, die zijn niet zo goed in Engels…
Allemaal dure huizen
Tijd voor een update. Ik was al bijna vergeten dat er nog zoiets als een blog bestond, maar goed, driehonderd jankverhalen over dichte grenzen is ook niet de meest enerverende content om jullie mee te verblijden. Toch is deze blog dat ook weer. Of nou ja, semi. Want op papier zijn de grenzen open. Althans…
Het verhaal van de lifehacker
Er zijn verhalen die mensen zichzelf vertellen, of elkaar. Verhalen over wie ze zijn, wat ze doen, en hoe het leven in elkaar zit. Daarom zijn religies nog altijd populair, en daarom houden we van boeken, films of zelfs roddels. We spiegelen onszelf aan die verhalen, en vormen aan de hand ervan ons beeld van goed en kwaad.
Bijna echt
Het was iets na zessen toen ik gisteravond Hoog Catharijne binnenliep, na een middagje werken bij Maan. Ik haalde een steamed-milk-met-één-pompje-chai (“Nee, steamed milk. Ja, dat kan wél.”) bij Starbucks, waarna ik de roltrap naar boven nam richting de ingang van het hotel. Ik bestelde avondeten bij de receptie, maar pas voor 19:30. In mijn kamer las ik, onder het genot van mijn drankje, Bijna Echt uit – het boek dat ik een dag eerder bij mijn uitgever had gebietst, toen ik daar was voor een meeting.
Suumo-worstelen
Laten we het eens over een andere boeg gooien. In plaats van te stressen over corona, wil ik in deze blog vooruit kijken. Dromen. Of nou ja, dromen…? Het is meer plannen, of mijn opties verkennen. Ik wil namelijk ooit een huis in Japan kopen, en niets is zo leuk als het gluren op het Japanse equivalent van Funda: Suumo.
From the bat cave
Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik hier iets schreef. Mijn hoofd zit vol, en zelfs als ik mijn vrienden spreek, zit dat me in de weg. Dan wil ik álles vertellen, nú, en dan wordt het gesprek één grote monoloog over bankrekeningen, tatami-matten en vleermuizen, en da’s natuurlijk ook niet leuk. Of nou ja. Niet erg wederkerig. Daarom nu een good old blog; lekker eenrichtingsverkeer, lekker info spuien.
Groetjes uit de chaos
Ken je dat? Dat je een kast wil gaan opruimen, alles eruit trekt, en dan compleet overweldigd door de ongelofelijke takkezooi alles maar weer snel terug in de kast wil proppen? Zo voelt mijn leven nu een beetje. Alles ligt overhoop. En alles hangt aan elkaar, als een grote kluwen stekkertjes, printerkabels en mini-usb, ergens in een Ikea-doos.
Bordjes en lijntjes
“Oh yes, and I need you to do one more thing…” Mikako, mijn contactpersoon op het gebied van bankrekeningen, visa en belastingen, liep met me langs de to-do’s voor het verlengen van mijn visum. “Je moet foto’s van je kantoor maken. Van de ingang tot de lift, de voordeur, en dan natuurlijk binnen. Het is belangrijk dat er een naambordje op je deur zit. Het is nog belangrijker dat er niet alleen Toeps Media, maar ook 株式会社 op staat.”
Weer en wind
Het is nog een eind, van Sapporo naar Hakodate. De treinrit, niet met een shinkansen maar wel met een expresstrein, duurde zo’n vier uur – en kostte me bijna 70 euro! Na zo’n lange rit zou ik vast geen zin meer hebben om de stad te verkennen, dus ik had besloten dat ik twee nachten in Hakodate zou blijven. Ik had een kamer geboekt in het JR Inn-hotel, wat een excellente keuze bleek: het hotel zat letterlijk recht boven het treinstation.
Achtergrondprocessen
Hallo, groetjes vanuit het meest sneue plekje in de lokale Starbucks. Achterin de winkel, zonder ramen, in een hoekje. Een eenpersoonstafeltje tegen de muur. Ik zit hier met mijn laptop, omdat ik een change of scenery wilde. Even geen afleiding van alle spullen om me heen, zodat ik in alle rust aan deze blog kan schrijven. Althans, zo lang als de batterij van deze laptop het volhoudt.
Japanese joke
Hoera, mijn visum is verlengd! Ik hoorde het een paar dagen voordat Riemer kwam (en we gingen rondreizen in het zuiden van Japan), dus ik spoedde mij naar het immigratiekantoor, en een uur later had ik een extra jaar Japan in the pocket. En, ook niet onbelangrijk: eindelijk een enigszins normaal visum, want met zo’n halfjaar-dingetje kunnen de meeste bedrijven precies niks. Tijd om over te stappen naar een échte provider.
Jaaroverzicht 2022: Rollercoaster, deel 1
Eind 2021 was Japan nog dicht, had ik net een ticket Korea gekocht, en had ik eindelijk de moed verzameld om iets te gaan doen waar je potentieel corona van zou kunnen oplopen, namelijk oud en nieuw vieren in Disneyland Parijs. Ik liep geen corona op, dus ik vloog op 7 januari 2022 naar Korea – waarover ik destijds mijn favoriete factueel onjuiste tweet postte.
Wat een hoop gedoe, maar fijn om van je te lezen. En ik moest hard lachen om je nuchtere advies qua verdiepingen en aardbevingen. Hopelijk snel goed nieuws over het appartement!