Life
Van hilarische anekdotes tot posts waar de klaagmuur van zou zeggen: “Nou nou, gaat het een beetje mevrouw Toeps?” In deze categorie vind je blogs zoals blogs bedoeld waren, ooit, in 2004.
Groundhog year, part 2
Na deel 1, waarin ik de eerste helft van 2021 behandelde, is hier deel 2, van juli tot december. Ik woonde voor het grootste deel van de periode in The Lee Towers, wat vooral erg duur was, maar niet heel prettig. Je zult nog wel zien waarom.
Groundhog year, part 1
“Well, it’s groundhog day… Again.” Bill Murray speelt in de film uit 1993 een cynische journalist die groundhog day (een suffe, regionale feestdag) steeds opnieuw moet beleven, totdat hij het goed doet. Gelukkig geloof ik niet in dit soort voorbestemming, al begin ik me al bijna af te vragen of ik mijn moeder eens moet bellen. Want Japan is weer dicht, ik woon weer bij Riemer, en ik ben precies even ver als een jaar geleden.
Allemaal dure huizen
Tijd voor een update. Ik was al bijna vergeten dat er nog zoiets als een blog bestond, maar goed, driehonderd jankverhalen over dichte grenzen is ook niet de meest enerverende content om jullie mee te verblijden. Toch is deze blog dat ook weer. Of nou ja, semi. Want op papier zijn de grenzen open. Althans…
Like dolphins can swim
Vannacht droomde ik dat ik in Japan was. Ik zat in de Starbucks, wist niet wat ik moest doen en besloot toen om maar naar een andere Starbucks te gaan. Buiten was een haventje, of een kanaal, en daar gaven ineens wilde dolfijnen een show. Ik filmde het voor Instagram en zocht nog naar het […]
The Lee Towers
Begin 2017 begon ik als photoshopper bij Zondag met Lubach. Hoewel ze meestal zeggen dat je moet stoppen op de piek, begon ik daar juist. Mijn allereerste week was die van America First, The Netherlands Second. Niet dat ik daar veel mee te maken had gehad; de video was al grotendeels af toen ik voor het eerst mijn werkplek innam. Maar het was fascinerend om mee te maken: de hype, de media-aandacht, de spin-offs die door andere landen, steden en gehuchten werden gemaakt.
Het verhaal van de lifehacker
Er zijn verhalen die mensen zichzelf vertellen, of elkaar. Verhalen over wie ze zijn, wat ze doen, en hoe het leven in elkaar zit. Daarom zijn religies nog altijd populair, en daarom houden we van boeken, films of zelfs roddels. We spiegelen onszelf aan die verhalen, en vormen aan de hand ervan ons beeld van goed en kwaad.
Bijna echt
Het was iets na zessen toen ik gisteravond Hoog Catharijne binnenliep, na een middagje werken bij Maan. Ik haalde een steamed-milk-met-één-pompje-chai (“Nee, steamed milk. Ja, dat kan wél.”) bij Starbucks, waarna ik de roltrap naar boven nam richting de ingang van het hotel. Ik bestelde avondeten bij de receptie, maar pas voor 19:30. In mijn kamer las ik, onder het genot van mijn drankje, Bijna Echt uit – het boek dat ik een dag eerder bij mijn uitgever had gebietst, toen ik daar was voor een meeting.
Suumo-worstelen
Laten we het eens over een andere boeg gooien. In plaats van te stressen over corona, wil ik in deze blog vooruit kijken. Dromen. Of nou ja, dromen…? Het is meer plannen, of mijn opties verkennen. Ik wil namelijk ooit een huis in Japan kopen, en niets is zo leuk als het gluren op het Japanse equivalent van Funda: Suumo.
Curveballs
Ik ben al drie dagen onrustig. Snel getriggerd en kwaad, maar ook wakker tot na twaalven omdat dat ene schema-markup-dingetje niet werkt. Al het onbelangrijke weet me helemaal op te slokken, want mijn brein voelt als een stuiterbal. Ik maan mezelf tot kalmte, want met impulsieve acties en boze mails saboteer ik mezelf alleen maar.
Wegen en omwegen
Zo. Mijn huis in Den Haag is opgeleverd, net als mijn kantoor. Ik woon nu echt, full-time in Rotterdam bij Riemer. Wie had dat gedacht.
The negative and the positive
Er zijn een boel dingen die goed gaan. Ik heb werk, ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb spaargeld en ik heb vrienden. Als ik het zo opschrijf, klinkt het alsof mijn leven compleet is, en alsof alles wat hierna komt gezeur in de marge is. Dat is het natuurlijk ook, als je […]
Raar jaar 2020
Ik heb een aantal goede keuzes gemaakt in 2020. De eerste was eind januari naar Japan vliegen, al vroegen sommige mensen me of ik dat nou wel moest doen, met dat Chinese virus en zo. De tweede was daar blijven tot eind april. De derde was mijn Kickstarter, die ondanks de onfortuinlijke timing toch z’n target haalde.
Vroeg of later
Japan had een Kerstkadootje voor me: de grenzen gaan weer dicht. Tot eind januari, of beter gezegd, tot minstens eind januari, want ik zie ze het ook nog wel verlengen daarna. Residents mogen nog naar binnen, maar mensen die zich nieuw willen vestigen (zoals ik dus) hebben pech.
I’m turning Japanese I really think so
Een tijdje geleden begon ik aan misschien wel het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb: het aanvragen van een business manager visum voor Japan. Ik schreef een business plan, maakte prognoses, vulde een boel formulieren in en zocht naar papieren die ik al in geen jaren meer had gezien. Mijn CMD-propedeuse uit 2006, bijvoorbeeld. Ik stuurde alles op naar mijn tussenpersoon, die kwam weer bij me terug met vragen van de Japanse (of beter gezegd Tokiose) overheid en toen kreeg ik twee weken geleden de verlossende mail: “uw aanvraag is goedgekeurd”.
Ik heb nieuwe, geluidswerende gordijnen, en jullie willen natuurlijk allemaal weten: “Werkt dat?!”
Hoera, ik heb nieuwe gordijnen! En niet zomaar gordijnen, maar heerlijke, dikke, geluidswerende gordijnen. Dat leek me namelijk wel fijn, zo met die bouwput voor de deur. Maar ze bleken nog meer voordelen te hebben…
Ik weet niks
Toen ik dinsdag op kantoor zat te werken, begon mijn buik plots salto’s te maken. Ik haastte me naar de wc, en vervolgens naar huis. Ik deed mijn Japanse les zoals gepland maar bleef vervolgens twee dagen thuis, bouwputlawaai en al.