Life
Van hilarische anekdotes tot posts waar de klaagmuur van zou zeggen: “Nou nou, gaat het een beetje mevrouw Toeps?” In deze categorie vind je blogs zoals blogs bedoeld waren, ooit, in 2004.
Een nieuw boek, vriendinnen, Nederland en een sociaal leven
Over vier dagen vlieg ik voor een maandje terug naar Nederland. Mijn laatste bezoek was in januari, dus het werd weer eens tijd. Ik moest ook wel, want mijn broertje gaat trouwen, en daar moet ik natuurlijk bij zijn. De bruiloft is niet in Nederland overigens, maar in Zuid-Frankrijk. Goed, vliegen we daar ook heen.
Jaaroverzicht 2022: Rollercoaster, deel 2
Zoals je in het vorige deel van dit jaaroverzicht hebt kunnen lezen, was ik dan eindelijk via Korea naar Japan verhuisd, en zelfs al een keer terug naar Nederland geweest. Maar nu was ik weer thuis in Japan, Riemer was op weg terug naar Nederland, en daar zat ik dan. Met een nog onaf huis, een half-opgericht bedrijf en maar bar weinig sociaal contact.
Jaaroverzicht 2022: Rollercoaster, deel 1
Eind 2021 was Japan nog dicht, had ik net een ticket Korea gekocht, en had ik eindelijk de moed verzameld om iets te gaan doen waar je potentieel corona van zou kunnen oplopen, namelijk oud en nieuw vieren in Disneyland Parijs. Ik liep geen corona op, dus ik vloog op 7 januari 2022 naar Korea – waarover ik destijds mijn favoriete factueel onjuiste tweet postte.
Jean-Jacques
Een paar mannen in mijn boek, niet geheel toevallig mannen waarmee ik ooit een bed heb gedeeld, kregen een pseudoniem. Over deze namen heb ik lang nagedacht en soms zelf ook overlegd met de man in kwestie, omdat de nieuwe naam natuurlijk wel dezelfde vibe moest uitstralen als het origineel. Je gaat een Klaas-Willem geen Wesley noemen, snap je.
Japanese joke
Hoera, mijn visum is verlengd! Ik hoorde het een paar dagen voordat Riemer kwam (en we gingen rondreizen in het zuiden van Japan), dus ik spoedde mij naar het immigratiekantoor, en een uur later had ik een extra jaar Japan in the pocket. En, ook niet onbelangrijk: eindelijk een enigszins normaal visum, want met zo’n halfjaar-dingetje kunnen de meeste bedrijven precies niks. Tijd om over te stappen naar een échte provider.
Itch
Ik zit in een hotelkamer op Tennozu Isle die sinds de vroege jaren ’90 niet meer is geüpdate. Het is de bedoeling dat ik ergens volgend jaar een nieuw boek uitbreng, over mijn verhuizing naar Japan, en omdat ik me wilde concentreren op mijn tekst en niet op de mogelijke mini-verbeteringen die er nog voor mijn huis en kantoor te bedenken zijn, zit ik hier, in deze bruinige hotelkamer met analoge thermostaat, spiegel, föhn, mini-koelkast en, oh ja, toch nog een update: een mega flatscreen tv.
Achtergrondprocessen
Hallo, groetjes vanuit het meest sneue plekje in de lokale Starbucks. Achterin de winkel, zonder ramen, in een hoekje. Een eenpersoonstafeltje tegen de muur. Ik zit hier met mijn laptop, omdat ik een change of scenery wilde. Even geen afleiding van alle spullen om me heen, zodat ik in alle rust aan deze blog kan schrijven. Althans, zo lang als de batterij van deze laptop het volhoudt.
Sapporo en Pokémon en zo
Hallo, vanuit een hotelkamer met uitzicht op het station van een regenachtig Hakodate. Hakodate is het zuidelijkste puntje van het noorden van Japan, het eiland Hokkaido. Vrijdag vloog ik naar Sapporo, de hoofdstad van deze prefectuur. Hier werd namelijk afgelopen weekend het Pokémon GO Fest gehouden: een live evenement, georganiseerd door Niantic, de makers van Pokémon GO. Ik zag de aankondiging in de app en dacht: “Hey, hier kan ik gewoon naartoe!”
Bordjes en lijntjes
“Oh yes, and I need you to do one more thing…” Mikako, mijn contactpersoon op het gebied van bankrekeningen, visa en belastingen, liep met me langs de to-do’s voor het verlengen van mijn visum. “Je moet foto’s van je kantoor maken. Van de ingang tot de lift, de voordeur, en dan natuurlijk binnen. Het is belangrijk dat er een naambordje op je deur zit. Het is nog belangrijker dat er niet alleen Toeps Media, maar ook 株式会社 op staat.”
Groetjes uit de chaos
Ken je dat? Dat je een kast wil gaan opruimen, alles eruit trekt, en dan compleet overweldigd door de ongelofelijke takkezooi alles maar weer snel terug in de kast wil proppen? Zo voelt mijn leven nu een beetje. Alles ligt overhoop. En alles hangt aan elkaar, als een grote kluwen stekkertjes, printerkabels en mini-usb, ergens in een Ikea-doos.
From the bat cave
Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik hier iets schreef. Mijn hoofd zit vol, en zelfs als ik mijn vrienden spreek, zit dat me in de weg. Dan wil ik álles vertellen, nú, en dan wordt het gesprek één grote monoloog over bankrekeningen, tatami-matten en vleermuizen, en da’s natuurlijk ook niet leuk. Of nou ja. Niet erg wederkerig. Daarom nu een good old blog; lekker eenrichtingsverkeer, lekker info spuien.
Groeien en bloeien
In mijn vorige blog had ik jullie beloofd meer te vertellen over de reis, maar ik ben hier inmiddels zo’n drie weken, dus de reis laat zich samenvatten als: ik stapte in Korea het vliegtuig, stapte twee uur later in Japan weer uit, ging de molen door op Narita en mocht met de trein naar huis. Aldaar moest ik nog drie dagen quarantaine doen, waarna ik er, na een lokale PCR-test, vervroegd uit mocht.
Japan dan
Ik ben graag goed voorbereid. En goed op de hoogte. Maandenlang heb ik de Facebook-groep “Seeking entry in Japan” op de voet gevolgd, want ik kan je vertellen, soms hep de beste info daadwerkelijk op Facebook gestaan.
Korea for the gram
Ik ben jullie een update verschuldigd. “Hoe is Korea?”, vragen jullie me steeds. Ik kon er geen antwoord op geven, want dat zou niet eerlijk zijn. Korea kan het namelijk niet goed doen, en dat ligt niet aan Korea, maar enkel aan het feit dat het niet Japan is.
Identificatie
“Identificeer jij je eigenlijk nog wel als vrouw?” Roufaida vroeg het me, nadat we het over haar podcast hadden, waar ik ook aan had meegewerkt. Grrrls heette die aanvankelijk, maar nu ze pas een non-binair persoon had geïnterviewd, kon die naam eigenlijk niet meer. Kort daarvoor vroeg mijn Instagram-app me of ik mijn pronouns in mijn bio wilde zetten. “Ga weg, laat me met rust”, dacht ik. Maar waarom dacht ik dat eigenlijk?
Groundhog year, part 2
Na deel 1, waarin ik de eerste helft van 2021 behandelde, is hier deel 2, van juli tot december. Ik woonde voor het grootste deel van de periode in The Lee Towers, wat vooral erg duur was, maar niet heel prettig. Je zult nog wel zien waarom.