Een paar mannen in mijn boek, niet geheel toevallig mannen waarmee ik ooit een bed heb gedeeld, kregen een pseudoniem. Over deze namen heb ik lang nagedacht en soms zelf ook overlegd met de man in kwestie, omdat de nieuwe naam natuurlijk wel dezelfde vibe moest uitstralen als het origineel. Je gaat een Klaas-Willem geen Wesley noemen, snap je.

De blog die je nu leest gaat over, euh… Jean-Jacques. Of eh, Jean-Pierre, want dan kan ik er een obscure Kinderen voor Kinderen-referentie in gooien. (Jean-Pierre je t’aime, blijf jij me trouw tot volgend jaar? Wil straks weer samen met jou zwemmen en naar die espressobar… – Ja, de tekst is espressobar, dat wist jij als kind ook niet hè?) Nah, het blijft Jean-Jacques. Nieuw pseudoniem, nieuwe man in het leven van Toeps. “Maar, maar… En Riemer dan?!”

“Jaha!”, denkt de afgunstige lezer misschien. “Ik wíst wel dat dat fout zou gaan! Je kan toch niet zomaar even in Japán gaan wonen, dat werkt toch niet?!” Maar daar heeft de ongezellige hater het toch mooi mis, want Riemer was hier een paar weken geleden nog, en dat was gewoon hartstikke gezellig. De dag voordat Riemer aankwam ontmoette ik Jean-Jacques ^{* ik kan dit niet steeds typen hoor, hij heet vanaf nu JJ *} in de Starbucks hier in de buurt. Nadat Riemer terug naar Nederland was, nodigde ik JJ bij me thuis uit. Ik ben niet vermoord, dus dat ging voorspoedig.

Misschien heb je al eens eerder deze blog van mij gelezen. Hij stond een tijdje openbaar, toen op privé want ja, het ís ook privé, maar sinds vandaag weer openbaar omdat het me nu een hoop uitleg scheelt. Voor wie geen zin heeft om te klikken: we hebben een open relatie. Daar deed ik eerst een hele tijd niks mee, toen een paar jaar wel, toen weer niet, en nu sinds een paar weken dus weer wel. Want ja, ik voelde me toch wel een beetje eenzaam, zo hier. In Japan.

Eerder vertelde ik jullie over de app Bumble, waarop je mensen kunt ontmoeten. Aanvankelijk gebruikte ik de BFF-functie, waarmee ik ook daadwerkelijk een aantal nieuwe vrienden opduikelde. Maar na een licht teleurstellend bezoek aan Nederland vorige maand was ik het zat, en besloot ik me ook eens op de dating-afdeling te wagen.

Ik schreef een ontzettend eerlijk profiel, waarop ik duidelijk maakte dat ik op zoek was naar iemand die geen problemen had met een open relatie. Ik postte wat foto’s en deed er ook een plaatje van mijn boek bij; weten ze ook direct dat ze met een autist te maken hebben. Ik zag profielen met INFJ en zulks, en voegde aan de mijne het zinnetje “Myers-Briggs is pseudoscience” toe – was ik daar ook meteen vanaf. Ik matchte met een man of zes, praatte er met twee, en ging op date met eentje: Jean-Jacques. Een Fransman, wonend in Tokio.

JJ’s profiel was vrij summier, maar ik heb op de een of andere manier toch altijd het talent precies de goede nerds uit te zoeken. Ik weet niet hoe het me lukt, maar zodra de gast tegenover me zich druk zit te maken over het feit dat de Yurikamome, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, géén monorail is, weet ik dat het goed zit. JJ heeft trouwens ook een open relatie, met iets andere voorwaarden dan die van mij, dus dit blogje zit voor nu even achter een wachtwoord. Het zou trouwens kunnen dat hij hierover liegt. Niet omdat ik dénk dat hij liegt, maar omdat het kán, snap je? En omdat ik het niet kan verifiëren. Maar goed, dat zien we later dan wel weer.

Enniewee. Sinds die date bij mij thuis is het, eh, gezellig. Vorige week smokkelde ik hem mijn eenpersoons-hotelkamer in, gisteren boekte ik maar gewoon voor twee. In een hoge toren in Yokohama met fantastisch uitzicht, want ik vond dat ik wel een beloning had verdiend na een hele middag JLPT-examens maken. Daarbij was het een last-minute, dus het was relatief goedkoop. Maar een paar tientjes duurder dan een love hotel, het fantastische doch ietwat sleazy Japanse concept voor stelletjes die eens even ongestoord eh… Gezellig willen doen.

Toen ik laatst in Nederland was, beklaagde ik me tegenover een vriend (die me hierom nog net niet in m’n gezicht uitlachte) dat ik als 38-jarige bejaarde misschien de spannende tijden al wel achter me had liggen. I was wrong. Het voordeel van daten als een 38-jarige bejaarde is dat je veel beter weet wie je bent, en veel minder onzeker bent over je lijf. En anders is er altijd nog de kalende kruin van de ander, die je eraan herinnert dat niemand perfect is.

Volgende week gaat JJ voor een maandje terug naar Frankrijk, dus dan is het voor mij weer websites bouwen en boeken schrijven. Maar ik kan in ieder geval verder nu; mijn “ik verhuisde naar Japan”-boek heeft dan nog wel geen einde – insert flauwe happy end-grap hier – maar wel zicht op een groter plaatje. Vrienden maken, nieuwe mensen leren kennen… Ik had er geen zin in, ik dacht dat ik er heel slecht in zou zijn, of dat ik mensen zou ontmoeten die me helemaal niet zouden liggen. Maar blijkbaar weet ik toch best goed wie ik ben en wat ik wil, en maak ik daardoor onbewust de juiste keuzes.

_{Myers-Briggs: “Top, dat maakt je een ISFJ!”}