Zo. Mijn huis in Den Haag is opgeleverd, net als mijn kantoor. Ik woon nu echt, full-time in Rotterdam bij Riemer. Wie had dat gedacht.
Vrijdag moest ik mijn huis opleveren. Daar kwam ik donderdagavond achter trouwens, toen de mail voor self-checkout binnenkwam. Heel stom, maar ik dacht de hele tijd dat dat zondag zou zijn – de eenendertigste. Maar zondag is natuurlijk weekend, dus het bleek de negenentwintigste. Stress!
Gelukkig sprak ik één minuut nadat ik deze schokkende constatering deed mijn broertje, die zo flexibel was om te helpen. Samen haalden we mijn huis leeg, en vanmorgen kwam iemand zelfs de laatste kast bij hem ophalen. (Want ja, die persoon zou zondag komen, en eh…) Ik kan inmiddels al twee dagen niet lopen van de rugpijn, maar da’s bijzaak.
Ik had de verhuurder gebeld om te vragen wat het zou kosten om de roze muur door hén te laten witten, en dat viel alles mee: 60 euro per uur. Ik besloot dat ik daarvoor niet zelf moeilijk ging doen met reserveren, een avondklok en levensgevaarlijke capriolen op een keukentrapje.
Toen ik even vuilnis ging wegbrengen en boven terugkwam, had mijn huis een laatste verrassing voor me: de gordijnen waren met roede en al, met pluggen en al uit het plafond gelazerd! Ik stelde de verhuurder op de hoogte en zag al mijn borg al verdampen, maar volgens het formulier dat (wegens covid) ná mijn vertrek is opgemaakt, zijn de kosten van het schilderwerk en deze roede bij elkaar in totaal 80 euro. Ik bedankte mezelf nogmaals uitvoerig voor mijn niet-schilderwerk.
Met alles (behalve het geluidsscherm dat ik moest achterlaten, omdat het niet in de auto paste) op de achterbank reden we naar Rotterdam. Mijn broertje propte me in de lift, en nu ben ik hier.
Maar Japan dan
De CoE is inmiddels binnen, maar ik kan er niks mee tot Japan opengaat. Wanneer dat is, weet niemand. De noodtoestand, die 7/2 af zou lopen, wordt hoogstwaarschijnlijk met drie of vier weken verlengd. En daarna? Dat ligt aan de cijfers.
Ondertussen wordt in Nederland gepraat over het heropenen van de scholen. Omdat ik totaal in de stress schoot van het idee dat wij straks Londen 2.0 zijn, ik daardoor tot nader order helemáál Japan niet meer in zou mogen, én ondertussen Riemer de tent uit overprikkelde en vice versa, zocht mijn hoofd naar oplossingen.
1. Korea
Zuid-Korea is milder dan Japan, qua toelating. Met een goede reden kom je er in principe nog in (met twee weken verplichte quarantaine), en vanuit Korea zou ik dan door kunnen reizen naar Japan. Ik zou mijn CoE ook naar de Japanse ambassade in Korea kunnen meenemen, en op die manier mijn visum kunnen bemachtigen. Althans, daar lijkt het op.
Dit plan heeft natuurlijk een boel haken en ogen. Allereerst snapt geen ambtenaar of airline wat je nou precies aan het doen bent, met allerlei verwarrende situaties tot gevolg. (Ik volg lotgenoten in een Facebookgroep, en mensen in vergelijkbare situaties worden onterecht geweigerd bij het boarden en zo – “oh ja sorry oeps foutje!”)
Verder heeft dit plan een flink aantal onzekerheden. Het gaat er namelijk van uit dat 1) Korea corona beter onder controle heeft en houdt dan Nederland, 2) Japan opent voordat ik Korea uit moet, en 3) ik inderdaad Korea in zou mogen, met to-be-determined goede reden. En stel die reden is een taalcursus of zo, wat moet ik dan doen als Japan plots eerder open gaat dan gedacht? Annyeonghi gyeseyo en de mazzel?
2. Thailand
Zie Korea, al is de “goede reden” voor Thailand ook gewoon “Hoi, ik ben toerist en heb een banksaldo”. Thailand gaat op het moment iets minder dan Korea, corona-technisch gezien, maar nog altijd stukken beter dan Nederland.
3. Rotterdam
Ja, dat kan natuurlijk ook nog. Heeft zo zo’n voordelen: het kost vrijwel niks, in tegenstelling tot quarantainehotels en appartementen in Thailand dan wel Korea. Ik ken de omgeving. En misschien fokt Hugo de Jonge het net-niet-zo-erg op dat we op een zwarte lijst terechtkomen, en mag ik Japan gewoon in als hun noodtoestand is afgelopen.
Ik liep gisteren een rondje met Riemer om wat dingen te bespreken; irritaties over het wasrek, en meer van zulks. “In het ergste geval zit ik hier tot het najaar, en je kunt niet tot die tijd je adem inhouden en hopen dat het snel voorbij is”, waarschuwde ik. Het gesprek luchtte op, dus ik zit hier nu iets comfortabeler dan gistermorgen, waardoor ook mijn research naar omwegen in intensiteit afneemt.
Wat me ook geruststelt is dat Thailand voor zover ik weet nog steeds mensen binnenlaat uit de UK, mits quarantaine en een boel tests. Dus mocht Japan iedereen die de afgelopen veertien dagen in Nederland is geweest bannen, dan is er een omweg. Veertien dagen all-inclusive Thais quarantainehotel. Gevolgd door veertien dagen Japanse thuisquarantaine. Ik zou het doen. Ik denk dat mijn websiteklanten blij met me zullen zijn.
En misschien valt het allemaal heel erg mee, en zie ik de kersenbloesem nog in Tokio. Who knows. Voorlopig zit ik hier, met het voornemen elke week in ieder geval één (corona-proof) ding te gaan doen (een flitser ophalen bij Maan, bijvoorbeeld), elke dag een stukje te wandelen (tenzij het regent) en met Riemer samen te zorgen dat we allebei happy blijven. To be continued.
Related posts
The negative and the positive
Er zijn een boel dingen die goed gaan. Ik heb werk, ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb spaargeld en ik heb vrienden. Als ik het zo opschrijf, klinkt het alsof mijn leven compleet is, en alsof alles wat hierna komt gezeur in de marge is. Dat is het natuurlijk ook, als je […]
Raar jaar 2020
Ik heb een aantal goede keuzes gemaakt in 2020. De eerste was eind januari naar Japan vliegen, al vroegen sommige mensen me of ik dat nou wel moest doen, met dat Chinese virus en zo. De tweede was daar blijven tot eind april. De derde was mijn Kickstarter, die ondanks de onfortuinlijke timing toch z’n target haalde.
Vroeg of later
Japan had een Kerstkadootje voor me: de grenzen gaan weer dicht. Tot eind januari, of beter gezegd, tot minstens eind januari, want ik zie ze het ook nog wel verlengen daarna. Residents mogen nog naar binnen, maar mensen die zich nieuw willen vestigen (zoals ik dus) hebben pech.
I’m turning Japanese I really think so
Een tijdje geleden begon ik aan misschien wel het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb: het aanvragen van een business manager visum voor Japan. Ik schreef een business plan, maakte prognoses, vulde een boel formulieren in en zocht naar papieren die ik al in geen jaren meer had gezien. Mijn CMD-propedeuse uit 2006, bijvoorbeeld. Ik stuurde alles op naar mijn tussenpersoon, die kwam weer bij me terug met vragen van de Japanse (of beter gezegd Tokiose) overheid en toen kreeg ik twee weken geleden de verlossende mail: “uw aanvraag is goedgekeurd”.
Curveballs
Ik ben al drie dagen onrustig. Snel getriggerd en kwaad, maar ook wakker tot na twaalven omdat dat ene schema-markup-dingetje niet werkt. Al het onbelangrijke weet me helemaal op te slokken, want mijn brein voelt als een stuiterbal. Ik maan mezelf tot kalmte, want met impulsieve acties en boze mails saboteer ik mezelf alleen maar.
Suumo-worstelen
Laten we het eens over een andere boeg gooien. In plaats van te stressen over corona, wil ik in deze blog vooruit kijken. Dromen. Of nou ja, dromen…? Het is meer plannen, of mijn opties verkennen. Ik wil namelijk ooit een huis in Japan kopen, en niets is zo leuk als het gluren op het Japanse equivalent van Funda: Suumo.
Very very extraordinary
Er was een tijd dat ik, als baas van Fashionmilk en gerenommeerd modefotograaf, visumbrieven schreef voor modellen. “Marietje is een groot talent, wat blijkt uit haar werk voor A, B en C. Groetjes, Toeps De Expert.” Marietjes agency stuurde die brieven dan op naar Amerika, zodat ze daar een visum voor Marietje konden fixen. Voor “the individual who possesses extraordinary ability in the sciences, arts, education, business, or athletics”.
Bijna echt
Het was iets na zessen toen ik gisteravond Hoog Catharijne binnenliep, na een middagje werken bij Maan. Ik haalde een steamed-milk-met-één-pompje-chai (“Nee, steamed milk. Ja, dat kan wél.”) bij Starbucks, waarna ik de roltrap naar boven nam richting de ingang van het hotel. Ik bestelde avondeten bij de receptie, maar pas voor 19:30. In mijn kamer las ik, onder het genot van mijn drankje, Bijna Echt uit – het boek dat ik een dag eerder bij mijn uitgever had gebietst, toen ik daar was voor een meeting.
Het verhaal van de lifehacker
Er zijn verhalen die mensen zichzelf vertellen, of elkaar. Verhalen over wie ze zijn, wat ze doen, en hoe het leven in elkaar zit. Daarom zijn religies nog altijd populair, en daarom houden we van boeken, films of zelfs roddels. We spiegelen onszelf aan die verhalen, en vormen aan de hand ervan ons beeld van goed en kwaad.
Groundhog year, part 1
“Well, it’s groundhog day… Again.” Bill Murray speelt in de film uit 1993 een cynische journalist die groundhog day (een suffe, regionale feestdag) steeds opnieuw moet beleven, totdat hij het goed doet. Gelukkig geloof ik niet in dit soort voorbestemming, al begin ik me al bijna af te vragen of ik mijn moeder eens moet bellen. Want Japan is weer dicht, ik woon weer bij Riemer, en ik ben precies even ver als een jaar geleden.
Mega spannende tijden Toepsie! Ik hoop dat je snel hoort wat je kunt doen. Ik zou het zo naar voor je vinden als in lockdown vast zit in het buitenland, in je eentje…Japan ok, maar in die andere landen bedoel ik. Aan de andere kant bent je volgens mij echt klaar hier…dus ga je ding doen meis! Lieeeefs!