Het is mij, Toeps, business manager. Deze blog is een greep uit de dingen die ik gedaan heb in de afgelopen maanden. Want er is veel gebeurd, en er gaat ook nog veel gebeuren! Wat dan zoal? Nou…

Ik wist al een tijdje dat dit eraan zat te komen, maar omdat deze vertaling via Italiaanse uitgever Il Margine en dan nog eens langs Blossom Books ging, hoorde ik er maar weinig over. Ik wist dat alle boeken van Il Margine hetzelfde coverformat hanteerden, en dat ik dus een andere cover zou krijgen. Op een gegeven moment kreeg ik via Blossom de vraag of ze een portret van me mochten aankopen, een foto die ik al eerder had gemaakt en die ze op mijn Instagram hadden gezien. Ik stuurde een factuur en het hi-res beeld, en hoorde vervolgens weer maanden niks. Af en toe bezocht ik de website, om te zien of ik er al op stond, maar dat was nooit zo. Tot ik op een dag van Blossom de vraag kreeg of ik nog een andere foto had, voor op de Italiaanse auteurspagina. Oh! Er gebeurde weer wat.

Niet veel later kreeg ik twee interviewverzoeken, van grote Italiaanse kranten. Ik was stomverbaasd, al lag dat aan mij. Ik had nog niet helemaal beseft dat de Italiaanse uitgever het boek ook ging promoten! (Wat natuurlijk gewoon heel logisch is.) Dus ik beantwoordde de vragen, die af en toe voelden als signalen uit een ander universum, uit een tijd waarin ik nog niet in Japan woonde, en knalroze, groen of blauw haar had. De interviews zijn nog niet uit – dat zullen ze wel rond autismeweek plannen – maar volgens Amazon is het boek gisteren naar de vader van François verzonden. (Die komt uit Corsica en spreekt ook Italiaans.)

Een tijdje geleden nam ik Olga aan om part-time aan mijn marketing en PR te werken. Dus toen de Engelse vertaling van Deze autist ging naar Japan uitkwam, is Olga gaan mailen met kranten, tijdschriften, YouTubers en andere influencers. Zo mailde ze bijvoorbeeld Nobita van The Japan Reporter, die eerder video’s maakte over autisme in Japan. Hij volgde me een dag en interviewde me voor zijn kanaal.

Samen met Elyse, een Nederlandse die ook in Tokio woont, ging ik richting Kasai-Rinkai-Koen, het park naast Tokyo Disneyland, om foto’s van This Autistic Girl Went to Japan te maken. En omdat ze zo lief was om me te helpen, ook van Elyse.

Soms is het gek dat dit werken is, gewoon een beetje foto’s maken van mijn boek. Maar omdat dit boek niet door een andere uitgever wordt uitgegeven, maar door mij (ofwel, ik bén de uitgever!), is marketing via sociale media een van mijn belangrijkste kanalen. We staan vaak stil bij de negatieve kanten van sociale media – die er ook zeker zijn – maar het is ook juist dankzij het internet dat mijn boek wereldwijd gelezen wordt. Dat is toch geweldig?!

Weten jullie wat stiekem een beetje mijn droom is? Naast heel blij “oishii!” en “sugoi!” roepen als de gast van de week in Journeys in Japan, het reisprogramma van Japanse omroep NHK? Mijn boek in het Japans uitbrengen! Nu is dat niet direct waar deze meeting over ging, maar wellicht is het een stapje op de goede weg.

Ik sprak namelijk vorige week met een wetenschapper en editor bij een wetenschappelijke uitgeverij, die zich bezighoudt met meisjes en vrouwen met autisme in Japan. Met Olga aan mijn zij om te tolken (die meid is echt goud, zó blij dat ik haar heb aangenomen) bespraken we autisme in Japan, mijn ervaring als buitenlandse op het spectrum, én de Japanse boekenmarkt. We kregen waardevol advies, en de twee bovenstaande boeken.

Er zit niet direct een Japanse boekdeal voor mij in, maar wellicht wel een andere samenwerking. Het lijkt me ontzettend tof om Japanse meisjes en vrouwen met autisme te ondersteunen, over mijn ervaringen te vertellen, of bij te dragen aan het vergroten van kennis en acceptatie in de Japanse maatschappij. Ik blijf bewust wat vaag, omdat ik zelf ook nog niet helemaal weet hoe of wat, maar ik vind het al ontzettend vet dat deze researcher me heeft weten te vinden, en heeft uitgenodigd voor een gesprek.

Al in januari, toen ik in Nederland was, fotografeerde ik Aafke en haar man Bram voor hun nieuwe podcast, Opslaan Als. De klus moest razendsnel in mijn schema gepropt worden, omdat ik alweer bijna terug naar Japan zou gaan. Gelukkig hoefden de foto’s niet meteen de volgende week af te zijn, dus dat ging prima. Ik vroeg Maan om mee te schieten, en Charlotte om haar en make-up te doen, en zo was het topteam weer compleet.

De podcast van Aafke en Bram gaat over fascinerende verhalen die niet vergeten mogen worden. Zo stuitten ze vorige zomer op een overwoekerde begraafplaats op het Belgische platteland, die hoorde bij een inmiddels verlaten psychiatrische instelling. Wat was hier allemaal gebeurd? De eerste aflevering van de podcast komt uit op 6 mei en is te beluisteren via NPO Luister.

Verder bouwde ik aan websites voor een aantal vaste klanten (Iris Esther heeft nu een wholesale-pagina, een overheidsproject heeft een nieuw backend en voor Blossom Books werk ik aan een website voor bij hun boekenserie And Now What?). Ook had ik voorbesprekingen voor opkomende shoots, scoutte ik locaties (zoals bovenstaande brutalistische parel in Kawasaki), sprak ik af met Kei, had ik elke vrijdag Japanse les en spendeerde ik weekenden met François. Kortom: Het gaat best lekker.