Suumo-worstelen

Laten we het eens over een andere boeg gooien. In plaats van te stressen over corona, wil ik in deze blog vooruit kijken. Dromen. Of nou ja, dromen…? Het is meer plannen, of mijn opties verkennen. Ik wil namelijk ooit een huis in Japan kopen, en niets is zo leuk als het gluren op het Japanse equivalent van Funda: Suumo.

Tokyo no inaka

“Wow, een huis kopen in Japan, in Tokio nog wel! Hoe rijk ben jij wel niet?!” Nou, dat valt wel mee. Huizen in hartje Tokio kostten misschien evenveel als appartementjes in De Pijp, maar huizen op Tokio’s “platteland” kunnen belachelijk goedkoop zijn. Voor 20/30K scoor je een one-room, voor 40K een twee- of driekamerappartement. En hoe ver die Tokyo no inaka is? Dat valt reuze mee! Meestal ben je met een uur op Shinjuku Station.

Omdat het afsluiten van een hypotheek lastig is voor buitenlanders, ben ik van plan het huis met mijn eigen geld te kopen. Of nou ja, met geld van mijn bedrijf. (En geld dat ik van Riemer heb geleend.) Dat zal de verkopende Japanner verder trouwens worst wezen, als ‘ie z’n moneys maar krijgt.

“Ho ho, hier moeten haken en ogen aan zitten! Dat kan toch niet zomaar!” Klopt. Er zijn een aantal factoren die de prijs van een Japans huis binnen mijn budget doen komen.

Het huis is oud

Kijk, ik hou ervan: kleine ramen, sfeervolle tatamimatten, een retro keuken… Maar de gemiddelde Japanner houdt van nieuw. Niet in de laatste plaats omdat nieuwe huizen gebouwd zijn onder strengere veiligheidswetgeving, wat de kans dat ze in elkaar storten bij een aardbeving een stuk verkleint. Ik heb het zelf gezien in Namie: nieuwere appartementenblokken stonden erbij alsof er niks gebeurd was, terwijl de oude gebouwen eruitzagen alsof ze in een zombie western thuishoorden. Maar ik ben een arme sloeber, dus ik ga voor oud. Gelukkig is een aardbeving-verzekering vrij goed te betalen, al moet natuurlijk niet net het dak op je hoofd storten. Maar daar hopen we dan maar op.

Verder hebben oude huizen vaak verouderde technologie, zoals een airco uit het jaar kruik, of een creepy geiser in de badkamer. Daar zal wat extra geld in geïnvesteerd moeten worden, al was het alleen maar om niet aan koolmonoxidevergiftiging te overlijden.

De voornoemde tatami-matten hebben vaak droge plekken, en vlekken omdat iemand een keer z’n groene thee erop heeft laten vallen. De met papier behangen schuifdeuren hebben gaten, of zullen niet meer soepeltjes bewegen. Maar ach. Ik ben met Sakura House niet veel anders gewend.

Er is iemand in overleden

Japanners zijn vrij bijgelovig. Zo geloven ze vaak in geesten, en een huis waarin net iemand het loodje heeft gelegd… Dat wil je niet. Zeker niet als iemand een paar weken in het huis heeft gelegen, en pas is gevonden nadat de buren begonnen te klagen over ongedierte. (Dat is ook gewoon smerig, dus dat snap ik wel.) Hoe grondig het huis ook is schoongemaakt, het stigma poets je er niet vanaf. En omdat de verkoper volgens de Japanse wet verplicht is deze informatie met de koper te delen, gaan deze mansions doorgaans voor een stuk minder dan een vergelijkbare appartementen.

Gelukkig ben ik een nuchtere Hollander die nergens in gelooft, dusse, kom maar op. Ik leg wel een nieuwe vloer of zo.

De locatie is kut

In Japan is openbaar vervoer zo belangrijk, dat je erop kunt zoeken op Suumo. Aan welke lijn, aan welk station, hoeveel minuten lopen… Nu ben ik zelf ook aangewezen op het OV, dus voor mij is dat ook belangrijk, maar ik vind een bushalte op drie minuten lopen en dan tien minuten met de bus naar een groot station prima te doen. Dertien minuten lopen ook. Kortom, “slecht bereikbaar” is relatief.

Maar wacht, er is meer. Toen ik eergisteren op Suumo zat te browsen, kwam ik een appartement tegen dat wel héél goedkoop was voor de oppervlakte. Het zag er niet uit alsof er onlangs een lijk van de vloer was geschrobd. En het was ook maar drie minuten lopen van het station?!

Ik zocht het huis op op Google Maps, zoomde uit en… Oh. De grootste Amerikaanse vliegbasis van Japan.

Dichtbij alle transportfaciliteiten

So much room for activities

Maar goed, met al deze bezwaren in acht genomen blijft er nog genoeg over om bij weg te dromen. Ik hang wel een poster over dat gat in de muur, koop een giga emmer witsel, en een tatami met een Ikea-vloerkleed eroverheen is ook best cute, toch?

Heel lang dacht ik dat ik een one-room wilde, net als in Den Haag. Maar uiteindelijk hoop ik dat Riemer en mijn lieve vriendinnen langskomen, en ik zie mezelf ook niet direct stoppen met het verkopen van Polaroids en kimono’s. Kortom: ik heb ruimte nodig! Dus ik droom van een twee- of driekamerappartement, lekker oud, lekker retro. En ik gá er toch iets cools van maken!

Een reactie op “Suumo-worstelen”

  1. Pascal schreef:

    Leuk om te lezen, jouw band met Japan. Het gaat je goed !!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *