Hoera, ik heb nieuwe gordijnen! En niet zomaar gordijnen, maar heerlijke, dikke, geluidswerende gordijnen. Dat leek me namelijk wel fijn, zo met die bouwput voor de deur. Maar ze bleken nog meer voordelen te hebben…

Vooral deze zomer werd ik gillend gek: mijn huis wordt zo dertig graden in de zon, en een raampje open zetten kon niet, althans, niet zonder boor-, zaag- en timmergeluiden. En vrachtwagens die beton komen storten, en een waterpomp die 24/7 als een wasmachine staat te pompen, want er moest een garage onder dat pand komen. Afijn, de hel.

Daaraan had ik al twee dingen geprobeerd te doen. Bij Riemer logeren, maar dat bleek altijd maar kort te werken, en toch weer een kantoor huren. Dat kantoor heb ik nog steeds, en is ook fijn, maar dat nam niet weg dat ik ook wel eens gewoon thuis wilde zitten. En dan het liefst zonder om klokslag 7:00 uit mijn bed gehamerd te worden.

Dus ik zocht – ja Trudy, ik heb wel eens gedacht aan noise-cancelling koptelefoons, en nee, daar kan ik niet mee slapen, en ook niet de hele dag mee werken – en ik vond. Gordijnen. Niet alleen voor nu trouwens, ook voor als die flat straks af is. Mijn raam kijkt straks recht op een rij balkons, en gierende dames met wijn zijn misschien nog wel vervelender dan timmerende bouwvakkers.

Nu had ik al super toffe vintage gordijnen, zalmroze met groen, die ik zelf met veel pijn en moeite op maat had gemaakt. Daarvan afscheid nemen deed wel eventjes pijn. Zeker omdat het me toch het verstandigst leek om voor grijs te kiezen – niet vanwege de esthetiek, maar vanwege de photoshop. Knalgele gordijnen zouden ervoor zorgen dat ik de kleuren op mijn scherm anders zou ervaren, met ongewenste kleurresultaten in mijn foto’s tot gevolg. Dus het werd grijs. Stemmig grijs.

Ik nam contact op met Jos van De Gordijnenshop, die ik op google had gevonden. Jos bleek erg behulpzaam. Ik stuurde foto’s van de situatie en hij dacht mee. Hoeveel lagen de gordijnen moesten worden, en dat ze eigenlijk tot de grond zouden moeten, voor het beste effect. Dat werd alleen erg lastig met de radiator aan de muur, dus ik heb uiteindelijk besloten om dat niet te doen. “Dan kan er wel geluid onderdoor lekken”, zei Jos eerlijk. Voor de betonnen paal in het midden van mijn ramen had Jos een goed idee: “Dan maken we aan beide kanten van de voering klittenband, zodat je de gordijnen achter die paal aan elkaar vast kan maken!” Een ideale oplossing, want dat kiertje tussen paal en gordijn, daar werd ik al de hele zomer gek van. Om het felle streepje licht tegen te gaan, maakte ik de gordijnen vaak op z’n Buurman en Buurman aan elkaar vast met een wasknijper. Dan is klittenband een slimmer idee. (Ook voor het geluid, trouwens.)

Omdat de gordijnen bestaan uit een toplaag met daarachter twee lagen wit vilt (de zogeheten Soundkiller, very Star Wars), zijn ze super dik en houden ze dus ook bijna al het zonlicht tegen. Ze zijn niet 100% verduisterend, maar wel eh… 95% of zo? Kortom, super fijn. Daarbij houden ze in de zomer een hoop warmte tegen, en isoleren ze in de winter. Win-win-win.

Ik moest ongeveer een maandje wachten vanaf het moment dat ik ze besteld had, maar vorige week werden ze bezorgd! De bezorger overhandigde me twee stalen hangers, met daaraan twee loodzware, loeidikke lappen. Oef! Ze deden me nog het meest denken aan zo’n pak dat iemand aantrekt als ‘ie zich opzettelijk door een politiehond gaat laten bijten.

Het ophangen was dan ook nogal een struggle, zeker in mijn kleine huisje met niet al te veel ruimte. Al kwam mijn archiefkast dan wel weer van pas om het gordijn op te leggen, zodat ik niet het hele ding omhoog hoefde te tillen. Ik weet niet of dat me überhaupt was gelukt.

Ja! Het werkt. Dat wil zeggen, ik zit hier nu niet in een geluidsdichte kamer. Ik hoor nog steeds bouwputgeluiden, en daar had Jos me ook voor gewaarschuwd. Maar wat hij zei, klopte: het geluid is minder schel. Minder vervelend. En dat helpt deze autist echt heel erg, qua overprikkeling. En waar ik voorheen steevast om 7:00 overeind veerde als de bouwvakkers hun eerste stelling in elkaar stonden te meppen, word ik nu regelmatig pas om 7:30 of 8:00 wakker. Heerlijk!

Geluiddempende gordijnen werken vooral op hoge tonen – maar het fijne is, mijn irritatie ook. Slijptollen, snerpend metaal op metaal, achteruit inparkerende vrachtwagens… Die geluiden zijn echt beduidend minder hoorbaar, en wát je hoort is milder. Gebonk hoor je nog wel, maar daar kan geen gordijn tegenop: die trillingen vóel je gewoon, door muren en vloeren heen. Ik maakte een korte video om jullie het verschil te laten horen: het gebonk hoor je nog, maar het “scherpe randje” is ervanaf.

Nou ja, het is misschien meer een tip. Maar bij het opmeten van de afstand tussen het plafond en de ringetjes van de gordijnrails waar de haken doorheen moeten, zou ik aanraden een paar millimeter van het meetresultaat af te trekken. De gordijnen zijn namelijk zó zwaar, dat de haken aan de plooiband trekken. Daardoor hangen mijn gordijnen iets lager dan ik had gewild, en piept er een klein kiertje licht (en geluid) bovenlangs. Niet heel erg, maar wel jammer.

_{(Jos voegt hier nog toe dat dit eventueel voorkomen kan worden door een koof te maken om de bovenkant van de gordijnen.)}

Verder vallen ze, doordat ze zo dik zijn, iets minder soepel dan mijn oude gordijnen. Ik moet ze soms echt even terug in model duwen, want de toplaag en de lagen vilt eronder willen soms niet unaniem in dezelfde plooi. Maar goed, da’s een klein detail.

Kortom: ik ben er blij mee!

Oh en nu willen jullie natuurlijk weten: was het duur? Ja. Best wel. De prijs is totaal afhankelijk van je situatie en wensen, dus daarvoor zou ik even contact met Jos van De Gordijnenshop opnemen. Maar ik betaalde ongeveer 1.500 euro. Full disclosure: dat is inclusief de 25% korting die ik heb bedongen, waarvoor De Gordijnenshop in ruil mijn beelden en review mag gebruiken.