“Mag ik een foto van jullie maken?”, vraag ik in steenkolen-Japans aan het groepje studenten dat naast ons is komen staan, op het dakterras van de Starbucks in Harajuku. Ze zien er ultiem schattig uit: twee meiden dragen een grote regenboog-Minnie Mouse-strik, een ander meisje houdt een net uit de verpakking gehaalde regenboogvlag omhoog. Verder zijn ze versierd met kleurrijke armbandjes en haarspeldjes, die je hier in Harajuku overal kunt vinden. Naast de grote vlag hebben ze ook kleine vlaggetjes meegenomen; regenboogvlaggen, maar ook die van de EU, Canada en de VS. Ze komen de Rainbow Pride toejuichen, zoveel is duidelijk. Maar of ik een foto van ze mag maken, daar moeten ze even over nadenken.
“Waarvoor is het?”, vraagt een meisje in het Japans. In het Engels gaat ze verder: “No Youtube please.” Ik beloof haar dat ik de foto niet op internet zal zetten, en ze wenkt al haar vrienden dat het goed is. Met z’n achten poseren ze op een rijtje. Of ik de foto kan mailen. Natuurlijk kan ik dat. Ik wissel kaartjes uit met een studente Gender Studies, en heb haar net de foto gestuurd. Ik ga die hier niet posten. Of ze nu een nare smaak hebben overgehouden aan YouTubers na treitervlogger Logan Paul, nog niet uit de kast zijn, of bang zijn dat hun collega’s ze zullen uitlachen, het bewijst nog maar eens dat een pride-parade als die van vandaag zin heeft.
Foto’s van de achterkant mocht wel, trouwens, dusse, bij deze.
Wat is Pride in Japan eigenlijk? Nou ja, een zeer georganiseerd feestje, dat ten eerste. Groepen van verschillende bedrijven en verenigingen worden voorgegaan door kleine pickup-wagentjes, versierd met ballonnen. Pylonnen en verkeersregelaars zorgen ervoor dat de weg vrij blijft, en dat er af en toe een groep winkelend publiek kan oversteken. Dranghekken zijn niet nodig.
Het lijkt ook alsof er niemand tégen de pride is. Maar dat zit toch nét even wat ingewikkelder. Aan de ene kant kent Japan niet van oudsher een Abrahamitisch geloof, waarin homosexualiteit expliciet wordt afgekeurd. Aan de andere kant zijn Japanners erg traditioneel, en verwachten mensen dat iemand op een gegeven moment gaat trouwen (met iemand van het andere geslacht) en kinderen krijgt. En al zal de gemiddelde Japanner nooit echt in zoveel woorden z’n afkeuring voor iets uitspreken, zoiets voel je. Verder zijn er wat betreft gelijke rechten qua huwelijk, adoptie en IVF ook nog aardig wat stappen te zetten.
Al high-fivend loopt de stoet langs het publiek langs de kanten. Ook de brug naar de overkant van Yoyogi staat vol. Niet té vol, mensen kunnen er nog gewoon langs. We zijn nog altijd in Japan.
Toch zie ik even verderop iets bekends: twee jongens met een Nederlandse vlag en regenboogbretels roepen “Happy Pride!” naar de voorbijtrekkende parade. En da’s niet het enige Nederlandse dat we spotten.
Op het festivalterrein staan stands van zo’n beetje elk groot bedrijf, én de gemeente Amsterdam. Maar toen ik tegen drieën door moest naar mijn volgende shoot, ontdekte ik dat Google toch wel de kroon spande qua adverteren vandaag. De route van de parade, in regenboogkleuren. Liefde.
