Ik besloot het te onderzoeken, door af te spreken met zes dames die hun Nederlandse bestaan hebben verruild voor een leven in het oosten. Wat heeft ze doen besluiten hun koffers te pakken en zich te vestigen aan de andere kant van deze planeet? Hoe ervaren zij het Japanse leven? En kunnen ze integreren in een land dat zó anders is dan het onze?
Tweelingzusjes Charissa en Nadine (beiden 28) zijn, ondanks verschillende studies, toch allebei in Japan terechtgekomen. We spreken af in Hamarikyu Park, omdat het uitzicht daar zó Tokio is: achter de Japanse tuinen doemen de grote, glazen wolkenkrabbers van Shiodome op. Het contrast in Tokio waar de zusjes zo van houden is hier duidelijk zichtbaar.
Solliciteren voor de grap
Nadine werkt als recruiter voor een semi-conductorbedrijf in Tokio. Daarnaast doet ze freelance modellenwerk en presenteert ze video’s voor een bekend YouTube-kanaal. Ze studeerde Japans in Leiden, deed een master Asian Studies en een minor Media en Journalistiek. Tijdens haar studie woonde ze een jaar in Nagasaki, haar master deed ze in Kyoto. “Daar ben ik, eigenlijk voor de grap, gaan solliciteren. In Japan is dat nogal een big deal; de kandidaten komen tiptop verzorgd in pak en moeten zich houden aan honderden etiquette-regels. Ik wilde eigenlijk gewoon eens ervaren hoe dat was. Maar toen ik op gesprek ging, kreeg ik te horen dat ik was aangenomen! Zo’n kans kon ik natuurlijk niet laten liggen!”
Zus Charissa studeerde Game Design. In haar derde jaar koos ze voor een uitwisseling naar Kyoto. Na haar studie ging ze werken voor een Japans gamebedrijf, maar op een korte traineeship in Tokio na, werkte ze vooral in Nederland. Totdat eind 2016 de Europese tak van het bedrijf werd opgeheven, waarna Charissa besloot het roer om te gooien: ze verhuisde naar Tokio, en geeft daar nu Engelse les.
Aziatisch van een afstandje
Hoe het is om als Nederlander in Japan te wonen? Nadine: “In Tokio wonen zoveel buitenlanders, dat niemand er nog van opkijkt. In Nagasaki was dat wel anders; daar wilden mensen soms zomaar met me op de foto. Heel raar, maar niet per sé negatief.” Charissa: “Omdat wij half-Indonesisch zijn, zien we er van een afstandje best Japans uit. Soms spreekt iemand me aan, draai ik me om, en zie ik toch een kleine schrikreactie, haha!”
Nadine: “Ik was de eerste Westerse medewerker in het bedrijf waar ik werk, maar na mij zijn er nog minstens tien niet-Aziatische personen aangenomen. De engineers hoeven zelfs geen Japans te kunnen spreken. Vanwege de globalisatie nemen Japanse bedrijven tegenwoordig meer en meer buitenlanders aan, en de invloed daarvan is duidelijk merkbaar. Zo waren toen ik begon alle systemen nog in het Japans, nu wordt veel meer Engels gebruikt.”
Aardig doen vs. aardig zijn
Charissa: “Wat ik nog steeds wel lastig vind, is het gebrek aan directheid. Japanners dóen vaak heel aardig, maar ik kan moeilijk inschatten of dat oprecht is. Zo wilden tijdens mijn studie in Kyoto twee klasgenootjes mailadressen uitwisselen. Ik dacht dat ze bevriend met me wilde worden, maar ik kreeg nooit een mailtje. Toen ik zelf maar een mailtje naar hen stuurde, kreeg ik daarop geen antwoord. Dan denk ik wel: Waarom vráág je het dan?” •
Wil je de meiden volgen? Dat kan! Nadines Instagram is @koipisces, die van Charissa is @amethiststars.
Deze post is er een uit een serie van vijf. Heb je het interview van gisteren met Maria ook al gelezen? Enne, stay tuned, morgen staat er weer een online!
Related posts
Dutchies in Tokio #3 – Melissa
Met Melissa (26) sprak ik af voor station Shinjuku, het drukste station van Tokio. “Onder dat grote videoscherm bij ALTA.” Shinjuku is nooit mijn favoriete station geweest, omdat ik er altijd genadeloos verdwaal, dus ik was blij dat ik het videoscherm, en even later ook Melissa, had gevonden.
Dutchies in Tokio #1 – Maria
In eerste instantie had ik met Maria (26) afgesproken op Odaiba, een kunstmatig eiland in Tokyo Bay. Maar toen donkere wolken zich samenpakten boven Rainbow Bridge, besloten we te verplaatsen naar een van Maria’s andere lievelingsplekken: Electric Town Akihabara. We maken foto’s terwijl de toeristen in Mario Karts achter ons langs racen, en drinken daarna een kop koffie. Hoewel Maria zegt enkel “Japans voor noodgevallen” te spreken, is haar manier van spreken ontzettend Japans. Haar oh’s en ah’s, haar hmm’s en so-so-so’s… Ze verraden dat Maria toch Japanser is dan ze zelf denkt.
Dutchies in Tokio, of eh, Odawara #4 – Jalisha
Voor mijn afspraak met Jalisha (25) moet ik de stad uit. Op zo’n anderhalf uur van Tokio ligt Odawara, een plaatsje dat ik voorheen alleen kende als overstapstation richting de nabijgelegen onsen-dorpjes. (Een onsen is een badhuis gevuld met vulkanisch opgewarmd water, en omdat Odawara zo dichtbij Mt. Fuji ligt, zijn er onsen-resorts genoeg in de buurt.)
Dutchies, of eh, Vlamingen in Tokio #5 – Charlotte
De Vlaamse Charlotte (31) is pastry chef en chocolatier en werkte tot voor kort bij een bakkerij in Harajuku. Ze belandde twee jaar geleden in Japan vanwege het werk van haar man.
Aah, wat een knappe meiden! Ik had eerst ook niet ‘verwacht’ dat ze (net zoals ik) half Indonesisch zijn, ze passen wat dat betreft qua looks perfect in het Japanse plaatje. Dat bedoel ik helemaal positief trouwens! En wat leuk dat ze er allebei wonen ook, gezellig! ❤️