Een tijdje geleden luisterde ik via Spotify naar het album HIStory van Michael Jackson. Een album met vele herinneringen. Uitgebracht in 1995, het jaar dat ik naar de middelbare school ging, en ook in mijn history het een en ander zou veranderen. Eén nummer van het album sla ik altijd over: You Are Not Alone, het lied dat gedraaid werd op de uitvaart van mijn opa, die in datzelfde jaar overleed.

Niet veel eerder was mijn oma al overleden; het op haar uitvaart gedraaide Conquest of Paradise van Vangelis kan ik ook niet aanhoren. You Are Not Alone was symbolisch: mijn opa zou naar mijn oma gaan, zodat ze beiden niet meer alleen waren. Nu geloofde ik toen ook al niet in de hemel, dus ík voelde me op dat moment vreselijk alleen.

Oh, mijn middelbareschooltijd. Ik weet niet wat er méér voor zorgde dat ik een buitenbeentje was: Het feit dat ik de introductie op mijn eerste schooldag miste, omdat mijn oma toen werd gecremeerd, of het feit dat ik net elf geworden was, en totaal niet klaar was voor de middelbare school. De enige reden dat ze me niet op de basisschool hielden, is dat ik halverwege groep acht al klaar was met alle mogelijke leerstof, plus die van het eerste jaar van het Haags Montessori Lyceum. Oh, wat wilde ik daar graag heen. Maar helaas, mijn vader besloot dat ik te jong was om elke dag met de trein naar school te gaan.

Ik ging naar het Alfrink College. Ik heb er vier jaar niet bij gehoord, al had ik wel incidentele vrienden. Maar ik had ook vijanden, jongens die voor me gingen staan om mijn “tieten te zoeken”. Die had ik niet. Ik was elf, weet je nog? Ik had een Ajax-shirt. Een buideltasje met flippo’s. Een computer op mijn kamer, waarmee ik spelletjes programmeerde, en programma’s om Franse woordjes te leren.

Toen ik eergisteren op weg was naar kantoor, en voor de zoveelste keer HIStory luisterde, begon er ook voor de zoveelste keer iets te knagen. “Maar die titelsong, HIStory, ik zou toch zweren dat daar een remix van was?” Ik vond honderd mixen op Spotify, maar niet de goede. Ik ging naar Youtube en probeerde het daar. De eerste klik was raak. Ik vond bovenstaand nummer, luisterde ernaar, en jaren onaangeroerde herinneringen kwamen omhoog.

Daar stond ik dan, op Utrecht Centraal. Eerst breed grijnzend alsof ik spontaan een godsdienstwaanzinnige was geworden. Ik had het liedje gevonden! Zie je nou! Ik kon me zelfs de videoclip nog goed herinneren, toen ik ‘m weer zag. Niet veel later sprongen de tranen in mijn ogen. Herinneringen. Aan opa en oma, die ik toen zo miste in mijn leven. Aan die vervelende tijd, waarin mijn gescheiden ouders elkaar het leven zuur maakten, en mijn klasgenoten míj het leven zuur maakten.

Every day create your history
Every path you take you’re leaving your legacy

Luisterend naar het liedje vraag ik me af of het klopt. Laat ik een legacy achter? Laat iedereen een legacy achter? Heeft alle narigheid van toen me gemaakt tot wie ik nu ben, en zou ik daar blij mee moeten zijn? Of zeggen mensen dat alleen maar om zichzelf te troosten, omdat ze graag willen dat alles een logica heeft? Ik weet het niet. Hoe dan ook; opmerkelijk hoeveel historie schuilgaat achter één zo’n nummer.