“Hallo, ik ben op zoek naar Lotty?” Ik was net het kantoorpand binnengelopen, recht naast station Weesp. Via de mail had ik contact gehad met deze Lotty, die mij in opdracht van mijn uitgever had gemaild in verband met het opnemen van mijn luisterboek. En nu was ik daar dus. Het gebouw had geen receptie, dus ik was via de trap naar de eerste verdieping gelopen. Het luisterboekenbedrijf zat op 1 en 2, volgens de bordjes bij de deur. “Hallo?”, riep ik in de deuropening van kamer die eruitzag als een kruising tussen een kantoor en een bibliotheek. “Lotty is boven”, zei een dame. Dus ik pakte de trap naar verdieping twee.
Daar zaten twee heren aan tafel. De een herkende ik als Robert uit Goede Tijden, Slechte Tijden. De ander, een man van middelbare leeftijd met donker haar, kende ik niet. “Ik ben op zoek naar Lotty”, zei ik nogmaals. “Dat ben ik!”, zei de man. Even was ik in de war, want ik verwachtte een vrouw. Maar dat was natuurlijk niet erg progressief van me, en nou ja, Ariel Sharon was ook een man, dus ik stamelde: “Oh, hoi! Ja eh… Sorry ik eh… Dacht dat Lotty een dame was eh…”
“Nee joh, ik ben Lotty niet!” De heren beginnen te lachen. Een dame komt binnen. “Ik ben Lotty ook niet!” Hilariteit. Ik voel mezelf langzaam wegraken. De automatische piloot neemt over. “Hahaha!” Ondertussen prikken de tranen achter mijn ogen. En ik moet verdorie nog een heel audioboek inspreken.
Gelukkig leidt de dame (nog steeds geen Lotty gezien) me naar de keuken. Hier heb ik even geen idee meer wie ik nog meer heb gesproken, want mijn automatische piloot flipte de pan uit. Nog meer grapjes volgden, over thee, en dat ik snel een smaak moest kiezen want anders moest ik heet water drinken. “Haha, ook goed!”, reageer ik. Ik weet dat het grapjes zijn. Mijn reacties zijn objectief gezien prima. Maar ik wil wegrennen. Heel ver weg.
Gelukkig hoor ik vervolgens iets dat me geruststelt. “Miryanna gaat je opname begeleiden.” Ik ken maar één Miryanna. Sterker nog, ik heb deze week nog een tweet van haar geretweet. Actrice Miryanna van Reeden. Een bekend gezicht. Een puntje van houvast in deze chaos.
Begrijp me niet verkeerd, de mensen waren allemaal aardig. Maar ze hadden wat ik even voor het gemak “acteurshumor” noem: steeds dingen omdraaien, de ander op het verkeerde been zetten. Sarcasme met een pokerface. “Als jullie willen dat ik dat boek zo dadelijk een beetje goed ga voorlezen, dan moeten jullie wel ophouden met deze grappen”, floep ik eruit. “Moeten we lief tegen je doen?”, vraagt een man. “Nee, lief hoeft niet”, zeg ik. “Maar ik heb autisme en ik raak in de war als jullie me steeds op het verkeerde been zetten.”
Dat het met het inspreken alsnog goed is gekomen, komt door Miryanna. Zij was lief, rustig en duidelijk. Ze zei me dat het goed ging. Ik hoorde regelmatig ex M. in mijn achterhoofd, die professioneel teksten voorleest, waardoor ik veel te veel kennis heb over wat goed is en wat niet. Maar Miryanna zei dat het goed was. Zo nu en dan moest er een zinnetje over, maar een uur eerder dan gepland zaten we al op 1/3 van mijn boek. Het boek dat ik, nadat ik de definitieve versie van het manuscript heb ingeleverd, nooit meer heb ingekeken. Ik was doodsbang om fouten te vinden, of tot de conclusie te komen dat het eigenlijk heel slecht was. Maar ik vond slechts één continuiteitsfout (theorie vs. theory, gaan we aanpassen in de vijfde druk) en dat boek… Dat bleek helemaal zo slecht nog niet.
Oh, en de man-die-Lotty-niet-was? Dat bleek Sander de Heer. Ofwel Meneer Krabs uit Spongebob.
Related posts
Translate your book they said
Het begon met de vertaler. Toen de corrector. Net als bij mijn Nederlandse boek gingen we keer op keer door aanpassingen en correcties. Niet omdat het origineel zo slecht was, maar omdat dat zo gaat met schrijven, en dus ook met vertalen. Ik schreef een paar nieuwe stukken, husselde een hoofdstuk en toen was het […]
Super dat Miryanna daar was en een positieve invloed 😄
Ben benieuwd naar het eindresultaat, het bronmateriaal is al zeer goed bevonden bij ons thuis.
Oh man, ik ken het. Ik ben een volwassen man, 1 meter 85 met tattoos etc. En dan gaat alles en iedereen er maar vanuit dat ik alles kan hebben. al die zgn grappen, ik trap overal in en als mensen dan lachen voel ik me in de maling genomen. Ook is het niet zo het gevoel is gewoon daar. Tranen, dagen stress, boosheid, wraakgevoelens waar je dagen mee moet dealen.
Gelukkig weet ik inmiddels dat het niet mijn schuld is, dat ik niet voor lul sta, als ik in zo’n grap trap. Ik bedoel, als jij zegt dat je Lotty bent, mja, dan geloof ik dat. Kan je mij niet kwalijk nemen. Dat scheelt een stuk.
Ja dat weet ik gelukkig inmiddels ook wel. alleen mensen realiseren zich niet dat ik (en meer mensen met autisme) in het moment niet bij de tools kunnen om adequaat te reageren.
Ik schiet gelijk in de oorlogstand. niet goed maar wel de realiteit. iets met reptielbrein etc. het is geweldig dat je doet wat je doet en meer inzicht geeft in autisme en de mensen die er mee dealen.
Wat een ENORM herkenbaar stuk Toeps!! En vervolgens de reactie van Erik… (ik ben een vrouw van ruim 1 meter 80 in een zorgende functie, ‘dus’ sterk, maar ik trap inderdaad ook overal in…ook al is het niet zo het gevoel is gewoon daar). Ik heb nog nooit 2 mensen eea op zo’n herkenbare manier horen beschrijven.
Wat ik uit m’n hoofd ga leren ;-) “nee, lief hoeft niet, maar ik heb autisme en ik raak in de war als jullie me steeds op het verkeerde been zetten”(dank Toeps). En dat mensen zich niet realiseren dat mensen met ASS in het moment niet bij de tools komen om adequaat te reageren…/ .(dank Erik!)
Je zou bijna gaan pleiten voor een merkteken wat je op je kleding kunt dragen ofzo…
Overigens ben ik heel erg blij dat er een luisterboek komt van je boek! Uit ervaring weet ik dat je dan a) meer mensen bereikt (want niet alle ASS’ers en naasten kunnen goed lezen) en b) het ervoor zorgt dat mensen je boek anders ervaren dan wanneer ze het lezen (oa omdat je bij lezen veel makkelijker stukjes kunt skippen dan bij het luisteren). En aangezien het luisteren van boeken net zo goed is als het lezen van papier, is dat dus hartstikke tof!
Zo f-ing herkenbaar, weer, Toeps (en Erik)! Ik vind mijn eigen humor (lees: meestal schriftelijk en elke grap 100x bijgeschaafd) wel grappig, maar die van andere mensen vaak onbegrijpelijk. Ik neem taal extreem letterlijk en serieus. Misschien moet ik gewoon voor altijd binnenshuis blijven en per app/mail communiceren. 😢
Zo goed dat je het aangeeft meis! Eigenlijk is sarcasme met pokerface een soort humor waarbij de timing goed moet zijn en als je het telkens achter elkaar doet wordt het gewoon vervelend. Komt op mij vaak negatief over ook. Vind het eigenlijk alleen bij stand up comedy leuk, want dan ben je erop voorbereid.
Je schrijft zo ontzettend goed, heerlijk om te lezen. Je hebt een mooie stem dus dat heb je al mee met inspreken! Benieuwd naar het resultaat. xxx
Wat fijn dat Miryanna er was!
Humor vormt momenteel een best lastig issue tussen mijn zoon (met ASS) en mij (flapuit met flauwe humor).
Ik probeer echt mijn grappen in te houden, maar het lukt niet altijd. Daar baalt hij van. Hij neemt het vrijwel altijd serieus. Ik probeer hem nu te leren dat als het heel onwaarschijnlijk klinkt wat ik zeg, dat het dan meestal een grapje is.
Andersom begrijp ik zijn humor eigenlijk ook zelden, vind het vaak zelfs bijna ‘stom’.
Gelukkig hebben we inmiddels ook een vorm van onderlinge humor ontwikkeld, valt er toch nog wat te lachen!
Dank Toeps, voor weer een inzichtgevend stukje!
Ik moest erg lachen om meneer Krabs uit spongebob. Goed stuk weer! Herkenbaar.