Probably dead. Zo stond vandaag in mijn agenda. Gisteren had ik een shoot, dus vandaag zou ik wel dood zijn. Hoofdpijn, schouderpijn, een hoofd met watten en doodmoe. Nu kan ik niet zeggen dat ik zo fris als een hoentje ben, maar dood ben ik ook zeker niet. Ik zit zelfs op kantoor, rustig wat klusjes te doen. De recap is al af.

“Oh my god, hoe kan dit?! Heb ik Het Geheim gevonden?!” Ik denk het niet. Ik denk dat ik, gedwongen door een gevoel van urgentie en dit-moet-goed-gaan, eindelijk eens écht goed voor mezelf heb gezorgd.

De bezem erdoor

Ik had de afgelopen week drie shoots, twee meetings en twee recaps. En wat ik altijd al wel wist, maar tóch altijd weer vergat, stond nu overduidelijk in mijn agenda: de dag na een shoot is afgeschreven. Ik had er een groot blauw (want mijn privé-afspraken zijn altijd blauw) vak ingezet: probably dead. Er kon niks meer bij.

Toch kwamen er dingetjes bij. Maandag twee website-meetings, eentje in real life en de ander via Skype. “Oké, maar da’s dan het enige wat ik doe die maandag!” Ik kwam erachter dat HNTM online stond, en maakte de recap. Thuis, niet op kantoor. Een beetje chill moest het wel blijven. Ook op mijn dode zaterdag deed ik dingen: mijn administratie bijwerken (niet veel werk, maar het overzicht dat ik ervan krijg is heerlijk), de was, de afwas… Ik backupte nog wat files en selecteerde wat foto’s. Deze kleine klusjes plande ik meestal niet in, waardoor ze mijn drukke dagen nog drukker maakten. Nu had ik lege dagen, om de rommel op te ruimen, de bezem door mijn hoofd te halen en alle to-do’tjes weg te werken. Heerlijk!

good food

Wat ook meehielp, was mijn voornemen om goed te eten. Dat hield bijvoorbeeld in dat ik donderdag na de shoot knikkebollend boven een maaltijd van gestoomde quinoa en groenten zat bij de Exki op Utrecht Centraal. Ik twijfelde nog: zal ik naar huis gaan in de avondspits, of op het station eten en dan gratis, eersteklas naar huis na half zeven? Charlotte, die make-up deed op de shoot, stelde de juiste vraag: “Wat zou je thuis eten?” Thuis zou ik ook gewoon iets bestellen, maar dan zou ik pas laat eten, en minstens even duur uit zijn. In de Exki zocht ik een plaatsje met uitzicht op de treinen en knapte ik langzaam op. In het half uur dat ik nog over had, omdat het nog geen half zeven was, werkte ik zelfs nog even aan de recap voor aflevering twee.

Calm the fuck down

Het is niet dat ik nu plots superwoman ben of zo. Ik had, vooral ‘s morgens, nog vaak paniek. Ik droomde veel en raar. Normaal gesproken zijn mijn dromen vrij random, maar deze week droomde ik over échte dingen. Ik werd geregeld wakker met een goed idee of een reminder dat ik nog iets moest regelen; dat had ik dan in mijn slaap bedacht. Maar elke keer als ik de paniek op voelde komen, mijn schouders vast voelde zitten of mijn buik voelde verkrampen, pakte ik de Calm-app erbij en ging ik liggen voor een mindfulness-sessie. Of twee.

Volgende week is ook druk. “Oh, maar dat gaat dus wel lukken!”, denk ik nu. Meteen roep ik mezelf tot de orde. Niet lui worden nu. Streng blijven. Goed voor jezelf blijven zorgen. Dan komt het goed.