Life

Van hilarische anekdotes tot posts waar de klaagmuur van zou zeggen: “Nou nou, gaat het een beetje mevrouw Toeps?” In deze categorie vind je blogs zoals blogs bedoeld waren, ooit, in 2004.

Twee

Er gebeuren twee grote dingen deze week. Zo komt morgen de fysieke versie van de Engelse vertaling van mijn nieuwe boek uit. De digitale versie verscheen vorige week al, maar vanwege Amazon’s irritante procedures moest de papieren editie nog een weekje wachten. Ik heb ook nog geen auteursexemplaar of proef binnen, want die sturen ze niet naar Japan. In plaats daarvan heb ik Riemer laten kijken, en laten filmen, en heb ik op basis daarvan de laatste aanpassingen gemaakt. Voor de feestelijke foto’s van morgen printte ik net een velletje kleur bij de convenience store. 50 yen en wat hogere origamikunde, en het is net echt.

Wisselwerking

Een paar weken voordat ik terug naar Nederland vloog, voelde ik me al niet goed. Ik was overwerkt, gestresst, en na de verschijning van mijn nieuwe boek, Deze autist ging naar Japan, een beetje stuurloos. Ik had net Olga aangenomen, eigenlijk vooral omdat dat goed zou staan; een business manager die niemand managet, dat vindt de Japanse immigratiedienst natuurlijk maar raar.

Sosjaal

Vorige maand fotografeerde ik Cynthia. Onder de oude garde misschien wel bekend als Miss Lipgloss, maar tegenwoordig bloggend onder de naam Cynthia.nl, want we zijn allemaal geen 15 meer, en dat goedje waar vooral je haar in bleef hangen mag lekker in de 00’s blijven. Cynthia dus. Een verrassende ontwikkeling voor sommigen, want eh, jullie vonden elkaar toch helemaal niet aardig?

Interviews en pers: Hoe werken die dingen nu echt?

Dankzij de lancering van mijn nieuwe boek (en een cringeworthy opiniestuk in Trouw waar we wel op móesten reageren) was ik de afgelopen maanden in de krant, op de radio en zelfs op tv te vinden. Hoewel ik over het algemeen blij was met de coverage, maakte ik me ook af en toe zorgen: sommige koppen waren namelijk ietwat ongenuanceerd. Hoewel ik steevast mijn best deed om de diversiteit van zowel Japan als autisme te benadrukken, kwam dat niet altijd even goed over.

De toekomst was hier

“Yukarigaoka, stad waar je de toekomst kunt zien”, zo stond te lezen op de veertig jaar oude people mover (in de volksmond vaak monorail genoemd, maar dat is het niet) die z’n ronde deed door het stadje. Yukarigaoka, ofwel Eucalyptus Heights, is gebouwd als een staaltje stedelijke ontwikkeling waar Walt Disney in z’n EPCOT-tijd over droomde. Hoogbouw met veel groen, grote malls met faciliteiten en, om het geheel autoluw te houden, een grotendeels verhoogde people mover die rondjes rijdt van en naar het grote treinstation.

Pill-o-talk 3.0

Eergisteren werd ik geopereerd. Dat was geen verrassing voor me, en ook niks ernstigs, want ik had deze operatie al een half jaar geleden gepland. In januari van dit jaar, toen ik ook even in Nederland was, ging ik op intake bij de Bergman Clinic. Ik wilde me laten steriliseren, en mijn research tot dan toe had uitgewezen dat ik dat niet in Japan kon laten doen, want daar doen ze dat niet als je nog geen kinderen hebt gebaard.

Een nieuw boek, vriendinnen, Nederland en een sociaal leven

Over vier dagen vlieg ik voor een maandje terug naar Nederland. Mijn laatste bezoek was in januari, dus het werd weer eens tijd. Ik moest ook wel, want mijn broertje gaat trouwen, en daar moet ik natuurlijk bij zijn. De bruiloft is niet in Nederland overigens, maar in Zuid-Frankrijk. Goed, vliegen we daar ook heen.

Jaaroverzicht 2022: Rollercoaster, deel 2

Zoals je in het vorige deel van dit jaaroverzicht hebt kunnen lezen, was ik dan eindelijk via Korea naar Japan verhuisd, en zelfs al een keer terug naar Nederland geweest. Maar nu was ik weer thuis in Japan, Riemer was op weg terug naar Nederland, en daar zat ik dan. Met een nog onaf huis, een half-opgericht bedrijf en maar bar weinig sociaal contact.

Jaaroverzicht 2022: Rollercoaster, deel 1

Eind 2021 was Japan nog dicht, had ik net een ticket Korea gekocht, en had ik eindelijk de moed verzameld om iets te gaan doen waar je potentieel corona van zou kunnen oplopen, namelijk oud en nieuw vieren in Disneyland Parijs. Ik liep geen corona op, dus ik vloog op 7 januari 2022 naar Korea – waarover ik destijds mijn favoriete factueel onjuiste tweet postte.

Jean-Jacques

Een paar mannen in mijn boek, niet geheel toevallig mannen waarmee ik ooit een bed heb gedeeld, kregen een pseudoniem. Over deze namen heb ik lang nagedacht en soms zelf ook overlegd met de man in kwestie, omdat de nieuwe naam natuurlijk wel dezelfde vibe moest uitstralen als het origineel. Je gaat een Klaas-Willem geen Wesley noemen, snap je.

Japanese joke

Hoera, mijn visum is verlengd! Ik hoorde het een paar dagen voordat Riemer kwam (en we gingen rondreizen in het zuiden van Japan), dus ik spoedde mij naar het immigratiekantoor, en een uur later had ik een extra jaar Japan in the pocket. En, ook niet onbelangrijk: eindelijk een enigszins normaal visum, want met zo’n halfjaar-dingetje kunnen de meeste bedrijven precies niks. Tijd om over te stappen naar een échte provider.

Itch

Ik zit in een hotelkamer op Tennozu Isle die sinds de vroege jaren ’90 niet meer is geüpdate. Het is de bedoeling dat ik ergens volgend jaar een nieuw boek uitbreng, over mijn verhuizing naar Japan, en omdat ik me wilde concentreren op mijn tekst en niet op de mogelijke mini-verbeteringen die er nog voor mijn huis en kantoor te bedenken zijn, zit ik hier, in deze bruinige hotelkamer met analoge thermostaat, spiegel, föhn, mini-koelkast en, oh ja, toch nog een update: een mega flatscreen tv.

Achtergrondprocessen

Hallo, groetjes vanuit het meest sneue plekje in de lokale Starbucks. Achterin de winkel, zonder ramen, in een hoekje. Een eenpersoonstafeltje tegen de muur. Ik zit hier met mijn laptop, omdat ik een change of scenery wilde. Even geen afleiding van alle spullen om me heen, zodat ik in alle rust aan deze blog kan schrijven. Althans, zo lang als de batterij van deze laptop het volhoudt.

Sapporo en Pokémon en zo

Hallo, vanuit een hotelkamer met uitzicht op het station van een regenachtig Hakodate. Hakodate is het zuidelijkste puntje van het noorden van Japan, het eiland Hokkaido. Vrijdag vloog ik naar Sapporo, de hoofdstad van deze prefectuur. Hier werd namelijk afgelopen weekend het Pokémon GO Fest gehouden: een live evenement, georganiseerd door Niantic, de makers van Pokémon GO. Ik zag de aankondiging in de app en dacht: “Hey, hier kan ik gewoon naartoe!”

Bordjes en lijntjes

“Oh yes, and I need you to do one more thing…” Mikako, mijn contactpersoon op het gebied van bankrekeningen, visa en belastingen, liep met me langs de to-do’s voor het verlengen van mijn visum. “Je moet foto’s van je kantoor maken. Van de ingang tot de lift, de voordeur, en dan natuurlijk binnen. Het is belangrijk dat er een naambordje op je deur zit. Het is nog belangrijker dat er niet alleen Toeps Media, maar ook 株式会社 op staat.”

Groetjes uit de chaos

Ken je dat? Dat je een kast wil gaan opruimen, alles eruit trekt, en dan compleet overweldigd door de ongelofelijke takkezooi alles maar weer snel terug in de kast wil proppen? Zo voelt mijn leven nu een beetje. Alles ligt overhoop. En alles hangt aan elkaar, als een grote kluwen stekkertjes, printerkabels en mini-usb, ergens in een Ikea-doos.