Misschien denken jullie wel, goh, wat is het rustig daar bij Toeps. Ik heb de laatste tijd inderdaad niet heel veel gepost, ik heb zelfs de weekoverzichten overgeslagen. Gaat het dan slecht met me? Neuh. Ik ben vooral veel aan het nadenken, over dingen die ik misschien wel anders wil.

Kijk mij

De laatste tijd is iedereen aan het vloggen geslagen. Als ik naar de trein loop, zie ik posters van Qmusic’s Vlogmeister hangen. Elke zichzelf enigszins respecterende tv-persoonlijkheid of radio-dj begint een vlog, Libelle lanceerde een app waar dames van middelbare leeftijd vloggen over de plantjes in je tuin en als ik Riemer moet geloven is nu zelfs Jan de Hoop een vlog begonnen. _{Als dat net zo enerverend is als z’n Twitter, belooft dat wat.}

Ik heb het een maand geprobeerd, dat vloggen. En hoewel de video’s uiteindelijk leuk werden bevonden, vind ik het persoonlijk niks. En dat gevoel is alleen maar gegroeid.

Waarom voelt iedereen toch zo de behoefte z’n leven uit te venten? Waarom is het niet meer genoeg om je leven gewoon te léven, en telt het pas als er foto’s, video’s en likes bij komen kijken? Ik denk aan een video die ik ooit zag, een video uit de 90’s, waar mensen op straat wordt gevraagd wat ze vinden van de mobiele telefoon. De meeste mensen lachen: “Haha, altijd bereikbaar zijn, haha, wie wil dat nou?! Straks zit je op de fiets, word je gebeld!” Hilariteit alom. Ik ben heel benieuwd hoe diezelfde mensen zouden reageren op het fenomeen vlogs: “Haha, en dan moet je jezelf dus de hele dag filmen? En dat dan ‘s avonds in elkaar monteren?” De 90’s-man lacht de ballen uit z’n Edwin-jeans en belt vervolgens de GGZ. “We hebben hier iemand met waanideeën, dat kan niet anders!”

Succesverhaal

Het is van de gekken. En toch past het bij de huidige samenleving. Een samenleving waar ik steeds verdrietiger van word. Ik keek laatst Requiem For The American Dream van Noam Chomsky, en oh, wat heeft die man gelijk. The American Dream, en daarmee ook de Europese droom, leert mensen dit: Het is ieder voor zich, en met een heleboel spullen word je vást gelukkig.

Je ziet het terug in alles. Bloggers promoten het ene na het andere gesponsorde prul, kleding is tegenwoordig een wegwerpproduct en who gives a shit welke arme kindjes in Bangladesh het in elkaar hebben gezet. Mensen met succes zijn gaan geloven dat ze het geheel aan zichzelf te danken hebben, en schrijven boeken met daarin funeste tips als: “Het is gewoon een kwestie van hard werken, heb ik ook gedaan!” Dat ze ook een flinke dosis geluk hebben gehad, laten ze vaak buiten beschouwing.

Ergens voel ik me hypocriet als ik dit schrijf. Ben ik niet zelf ook een blogger, die een sprongetje van blijdschap maakt als ik een gratis bril mag uitzoeken? Jazeker. Ligt er hier in de kast ook niet genoeg van bij de Primark? Jep, schuldig. Sta ik ook niet zélf op Talks About Photography mijn succesverhaal te vertellen? True. Maar het knaagt. Ik wil het niet meer. Ik wil niet zo zijn, zo ikke ikke ikke, spullen spullen spullen. Ik wil het anders doen.

Mijn verhaal

En daar ben ik dus de afgelopen tijd veel over aan het nadenken. Zo heb ik mezelf voorgenomen meer tweedehands te kopen. Al mijn tweedehands Disney-truien uit Tokio zijn van betere kwaliteit dan nieuwe meuk uit de gemiddelde H&M. Daarbij zijn ze uniek, en heeft elke trui een verhaal. Ook probeer ik beter te eten; biologisch, vegetarisch… Nu denk je misschien, ehm, maar die kapsalon laatst op je snap dan? Eh, ja, ik ben een praktisch idealist. Gaat het even niet, dan gaat het even niet. Drie dagen vegetarisch eten is beter dan twee.

Maar misschien nog wel belangrijker is het verhaal dat ik wil vertellen. Het verhaal dat ik aan mezelf vertel, en dus indirect aan jullie. Mijn succesverhaal. Want wat ís succes? Ik heb tijden gedacht dat ik een groot fotograaf moest worden. Publiceren in bekende magazines, want dat is cool.

Ik bedacht me gisteren dat ik al in jaren geen Glamour heb gekocht. Mijn abonnement op de Vogue heb ik opgezegd, want die lees ik eigenlijk nooit. De Elle wil ik sporadisch nog wel eens openslaan, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Waarom zou ik er dan ín willen staan? Omdat het cool is? De bladen vertellen hun lezers over “musthaves”. En hoewel het woord anders doet vermoeden, heb ik nog nooit gedacht dat een broek van 3.000,- een onontbeerlijke toevoeging aan mijn garderobe zou zijn.

Hard werken, da’s ook een graadmeter van succes. Veel bezoekers op de blog. Bakken met geld. Maar dan ga je denken: Wat ís succes nou eigenlijk? Is het wat anderen van je denken? Ben je gelukkig als een stel vreemden tegen je opkijkt, waarna ze zichzelf ook tot het uiterste drijven om te komen waar jij bent? En dan?

Vergeten te bloggen

Ik denk na over de momenten waarop ik het gelukkigst ben. In Tokio. Op reis. Als ik eindelijk de juiste code heb geschreven, waardoor mijn website er zo uitziet als ik wil. Als ik een interessant boek lees. Als ik een doos van mijn als blogger gratis gekregen beautyproducten aflever bij de lokale kerk, omdat zij een beautymiddag voor vluchtelingen organiseren. Als ik een middag met een vriendin bijklets in een fijn koffietentje, en hoor dat het goed met haar gaat.

Het zijn de momenten die ik vaak “vergeet” te delen. Momenten die ik niet hóef te delen, want ik ben er, ik weet wat er gebeurt, ik ben gelukkig en het is klaar. Ik vind het stom dat ik dan denk: “Hmm, helemaal geen blogwaardige selfie gemaakt, sukkel!” Het gebeurt. Ik ben geen heilige, sterker nog, ik schrijf dit nu nota bene op mijn blog, dus ja, hypocriet tegenstrijdig alles. Maar toch. Ik zit ermee. Ik denk erover. Waar het allemaal toe zal leiden, dat zullen we wel zien.

Ik ben benieuwd: Zijn er meer mensen die er zo over denken? Wat vind jij?