Categorie: Tekst
Soms vind ik ergens wat van. Van genderneutrale kinderkleding bijvoorbeeld, of van Geertje W. Dan schrijf ik dat van me af in een column, of nou ja, ik weet niet of het een column mag heten, dus ik noem het liever “toeps vindt dingen“.
Ook interviews vallen onder deze categorie. De meesten stammen nog uit de Fashionmilk-tijd, maar ze zijn te leuk om niet te bewaren.
Het is maar een lichaam
De laatste dagen is er op twitter veel te doen over body positivity, ofwel #bodyposi. Serena Verbon postte haar ex-zwangere buik in bikini, een radio-dj noemde dat “goor” en kreeg (terecht!) de volle laag, en dan was er een paar dagen later nog een twitteraarster die bekende al die #bodyposi-posts van de laatste tijd een beetje zat te worden. Een verkapte vraag om aandacht, zo noemde ze het.
Dutchies, of eh, Vlamingen in Tokio #5 – Charlotte
De Vlaamse Charlotte (31) is pastry chef en chocolatier en werkte tot voor kort bij een bakkerij in Harajuku. Ze belandde twee jaar geleden in Japan vanwege het werk van haar man.
Dutchies in Tokio, of eh, Odawara #4 – Jalisha
Voor mijn afspraak met Jalisha (25) moet ik de stad uit. Op zo’n anderhalf uur van Tokio ligt Odawara, een plaatsje dat ik voorheen alleen kende als overstapstation richting de nabijgelegen onsen-dorpjes. (Een onsen is een badhuis gevuld met vulkanisch opgewarmd water, en omdat Odawara zo dichtbij Mt. Fuji ligt, zijn er onsen-resorts genoeg in de buurt.)
Dutchies in Tokio #3 – Melissa
Met Melissa (26) sprak ik af voor station Shinjuku, het drukste station van Tokio. “Onder dat grote videoscherm bij ALTA.” Shinjuku is nooit mijn favoriete station geweest, omdat ik er altijd genadeloos verdwaal, dus ik was blij dat ik het videoscherm, en even later ook Melissa, had gevonden.
Dutchies in Tokio #2 – Nadine en Charissa
Tweelingzusjes Charissa en Nadine (beiden 28) zijn, ondanks verschillende studies, toch allebei in Japan terechtgekomen. We spreken af in Hamarikyu Park, omdat het uitzicht daar zó Tokio is: achter de Japanse tuinen doemen de grote, glazen wolkenkrabbers van Shiodome op. Het contrast in Tokio waar de zusjes zo van houden is hier duidelijk zichtbaar.
Dutchies in Tokio #1: Maria
In eerste instantie had ik met Maria (26) afgesproken op Odaiba, een kunstmatig eiland in Tokyo Bay. Maar toen donkere wolken zich samenpakten boven Rainbow Bridge, besloten we te verplaatsen naar een van Maria’s andere lievelingsplekken: Electric Town Akihabara. We maken foto’s terwijl de toeristen in Mario Karts achter ons langs racen, en drinken daarna een kop koffie. Hoewel Maria zegt enkel “Japans voor noodgevallen” te spreken, is haar manier van spreken ontzettend Japans. Haar oh’s en ah’s, haar hmm’s en so-so-so’s… Ze verraden dat Maria toch Japanser is dan ze zelf denkt.
(hoe) moet je praten met alt-right?
Zoals jullie weten, schrijf ik af en toe ook politiek geëngageerde stukjes op deze blog. En hoewel mijn twitter-timeline net zo goed bestaat uit Balenciaga-crocs en Japanners die “fuck” leren zeggen, gaat het ook daar vaak over politiek. Ik volg activisten, politici, opiniemakers, advocaten. Geregeld retweet ik ze, of doe ik zelf een duit in het zakje. Maar de laatste tijd ben ik wat stiller. Ik vraag me namelijk iets af.
Het Japanse geheim voor alles
Laatst struinde ik tijdens het wachten op mijn trein door de AKO, en aldaar vond ik Het Geheim Voor Een Lang En Gelukkig leven. Of nou ja… Ik weet eigenlijk niet precies wíe ik moet geloven. Zo is er het Deense “Hygge”, het Zweedse “Lagom”, of “De Weg” van de Chinezen.
Ode aan de online wereld
*PLING* Ik krijg een mailtje binnen. Een persuitnodiging, van het Nederlands Fotomuseum. De mail vertelt me dat er binnenkort een tentoonstelling opent van Jacqueline Hassink, die op kosten van subsidieverstrekkers op vakantie is geweest. Zelf noemt ze het anders: Ze wil ons confronteren met onze smartphoneverslaving. Haar werk bestaat enerzijds uit foto’s van “white spots”, plekken waar je geen bereik hebt, en anderzijds uit candid snapshots genomen in de Japanse metro. Dat laatste irriteerde me vooral.
Moeten alle vrouwen op Krav Maga?
Er is een kleine revolutie gaande op internet. Na de val van Harvey Weinstein komen uit alle hoeken verhalen naar boven, gedeeld met de hashtag #metoo. “Ja, ik heb ook iets grensoverschrijdends meegemaakt”, zeggen duizenden vrouwen.
The New Cool Kids of Tokyo
Dit artikel verscheen eerder in CosmoGIRL! Ik maakte deze reportage (tekst én beeld!) toen ik dit voorjaar in Tokio woonde.
Misschien herinner je je het nog wel: Gwen Stefani’s song “Harajuku Girls”, waarin ze zingt: “Harajuku Girls, you got the wicked style – I like the way that you are, I am your biggest fan!” Een tijd lang werd Stefani bij elk publiek optreden vergezeld door vier Japanse meisjes, die er uiterst schattig uitzagen, maar helaas niet meer waren dan karakterloze accessoires. Gwen kreeg de nodige kritiek, en terecht. Want de fashion kids van Harajuku, de hipste wijk van Tokio, zijn zóveel meer!
Hoe erg is genderneutrale kinderkleding nu eigenlijk?
Vanmorgen kwam het nieuws naar buiten dat de HEMA hun kinderkleding genderneutraal gaat maken. En zoals een rode lap werkt op een stier, zo werkt het woord “genderneutraal” op de krochten van Twitter. “Het moet niet gekker worden!”, “Waar gaat het heen met dit land?!”, “Ik koop nooit meer iets bij de HEMA!”… Mensen zijn boos. Maar omdat ik vermoed dat ze ’t niet helemaal begrijpen, hier een kleine verduidelijking.
Wie wil er terug naar Namie, Fukushima?
Op 15 maart 2011, vier dagen na de verwoestende zeebeving en de daaropvolgende ramp met kerncentrale Fukushima Daiichi, worden alle inwoners van Namie (spreek uit: nami-eh) die nog niet gevlucht zijn, gedwongen om hun dorp te verlaten. Het stralingsniveau in het dorp, gelegen op acht kilometer van de centrale, is veel te hoog.
Iets meer dan zes jaar later, op 1 april 2017, mogen de inwoners terugkeren. Het treinstation wordt heropend, een gloednieuw postkantoor is uit de grond gestampt en wegen zijn opnieuw geasfalteerd. Toch zijn tot nu toe maar zo’n 100 van de 20.000 inwoners terug. Huizen zijn onbewoonbaar, mensen hebben elders een nieuw leven opgebouwd, en tja, is het er nu écht veilig?
Kritiek leveren op de mode-industrie: Do’s and don’ts
Wie Facebook en Twitter een beetje heeft gevolgd de afgelopen dagen, heeft twee dingen voorbij zien komen met betrekking tot de mode-industrie. Eerst was daar het relaas van model Ulrikke Hoyer, die wreed werd weggestuurd bij Louis Vuitton. Vervolgens zocht Saskia Noort een bikini op de website van Zara, waarna ze deze tweet plaatste.
Vijf lijsttrekkers waarop je vandaag zou kunnen gaan stemmen!
Want als het voor “de zes tricks om je hal op te vrolijken!” werkt, dan moet dit toch ook wel wat clicks trekken.
Ja, vandaag moet het dan toch echt gaan gebeuren. Je moet gaan stemmen. Of nou ja, het móet niet, maar als je het niet doet vinden we je allemaal wel een beetje dom, en moet je de komende vier jaar al je gemekker voor je houden. Afijn, ga maar gewoon stemmen dus. Op wie? Hieronder wat suggesties.
Over Linda en Franska en hun eeuwige diëten
“We hopen dat je je gisteravond nog even flink te goed hebt gedaan aan chocolade of chips, want het is zover: vandaag zijn we officieel begonnen met lijnen.” Zo wordt op Lindanieuws.nl de eerste vlog van Linda de Mol aangekondigd. Linda gaat lijnen, en wij moeten allemaal meedoen. Het is immers lente, en dat is kennelijk de tijd om je opklarende humeur direct weer te vergallen met iets deprimerends als een dieet. Hoezee.