Categorie: Tekst
Soms vind ik ergens wat van. Van genderneutrale kinderkleding bijvoorbeeld, of van slechte tv-programma’s over Japan. Dan schrijf ik dat van me af in een column, of nou ja, ik weet niet of het een column mag heten, dus ik noem het liever “toeps vindt dingen“.
Verder in deze categorie: interviews. Dutchies in Tokio, modellen in New York… In deze categorie vind je ook een aantal interviews uit de Fashionmilk-tijd terug.
Rariteitenkabinet
Afgelopen zondag werd de eerste aflevering van het tweede seizoen Tokidoki uitgezonden – die serie van Paulien Cornelisse over Japan. Hitori-bocchi was het woord van de week. Helemaal alleen. Zo kon ze de hele aflevering paralellen trekken met de huidige coronacrisis en social distancing, want, zo vertelt ze ons: dat doen ze in Japan al jaren.
De grove incompetentie van PostNL: een drama in zeven aktes
Ene L. bestelt een broekje via mijn shop. Ze kiest voor verzending als PostNL brievenbuspakje. Ik lever het pakketje in bij The Read Shop bij mij in de straat, een PostNL-punt. Ik heb een homeprint label aangemaakt, en vraag bij The Read Shop om een verzendbewijsje. Tien dagen later mailt L. me: het pakketje is er niet.
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen
Vorige week schoot een man 49 mensen dood in Nieuw-Zeeland. Vandaag schoot een man drie mensen dood in of nabij een Utrechtse tram. Ik zat in de trein, samen met iemand van de uitgeverij, toen we een jongen erover hoorden praten aan de telefoon. De jongen wilde rechtsomkeert maken. Een meisje tegenover me merkte op: “Wel eng in zo’n tram, je kunt geen kant op!” “Ja, net als in een trein”, grapte haar reisgenoot. De trein stopte in Utrecht. We stapten over. Zo nu en dan keken we op Twitter, of hoorden we medepassagiers de wildste theorieën verspreiden. Ik zei niks.
Over Marie Kondo en haar 30 boeken
Sinds de première van Marie Kondo’s serie op Netflix staat haar opruimmethode weer in de schijnwerpers. En met die schijnwerpers komt ook kritiek, vooral in de vorm van een plaatje dat fervent gedeeld wordt op social media: “Marie Kondo is een monster!”, schrijft een schrijfster/journaliste boven een foto van Marie, met daarop een geknutseld tekstballonnetje: “Ideally, keep less than 30 books.”
U krijgt verder geen terugkoppeling van deze melding
Al sinds ik hier woon, valt het me op dat er post kwijtraakt. En ik ben niet de enige die dat opvalt: ook mijn buren klagen erover.
Toen een aantal maanden geleden mijn nieuwe credit card niet aankwam, en PostNL de schuld op alles en iedereen probeerde af te schuiven, heb ik besloten hun app te gaan gebruiken. In die app krijg je een melding, inclusief foto, van elk poststuk dat naar je onderweg is.
Publicaties everywhere
De afgelopen maand zijn er een hoop dingen uitgekomen met mijn naam erop, of eronder. Misschien heb je een aantal dingen al via Twitter voorbij zien komen, maar hier zet ik ze nog even allemaal op een rijtje.
Identity Pokémon
Toen ik een jaar of twee geleden twitter weer afstofte, trof ik een community die zich bezighield met social justice. Ik las over racisme, validisme, feminisme… Ik leerde de taal en werd er zelf ook bijna een: een SJW, ofwel social justice warrior.
Het einde van de recaps
Het was augustus, 38 graden celsius en Nederland lag op z’n gat. Ik verveelde me zo dat ik een heel nep-modellenbureau bouwde in WordPress, gewoon om te oefenen, en om het thema eventueel later, al dan niet in aangepaste versie, door te verkopen. Ik maakte me zorgen. De ingeplande fotoshoots liepen nog niet echt storm, en hoewel iedereen me verzekerde dat dat na de zomervakantie wel weer goed zou komen, wist ik het nog zo net niet.
DHL is de hel
Mensen, ik ben zó kwaad. Op DHL. Om drie redenen. Luister en huiver.
Ik las een column van Saskia Noort
Hoera, ik sta in de LINDA. Althans, mijn naam wordt genoemd, en mijn blog wordt geciteerd in een vier pagina’s tellend artikel over skinny shaming. De schrijfster van het artikel legt uit waarom skinny shaming slecht is, en haalt daarbij mijn artikel “Kritiek leveren op de mode-industrie, Do’s and don’ts” aan. Fijn! Goed!
Een beetje jammer dat ik even verderop in het blad een column van Saskia Noort tegenkwam, die dat hele verhaal weer grandioos teniet doet.
Het is maar een lichaam
De laatste dagen is er op twitter veel te doen over body positivity, ofwel #bodyposi. Serena Verbon postte haar ex-zwangere buik in bikini, een radio-dj noemde dat “goor” en kreeg (terecht!) de volle laag, en dan was er een paar dagen later nog een twitteraarster die bekende al die #bodyposi-posts van de laatste tijd een beetje zat te worden. Een verkapte vraag om aandacht, zo noemde ze het.
Dutchies, of eh, Vlamingen in Tokio #5 – Charlotte
De Vlaamse Charlotte (31) is pastry chef en chocolatier en werkte tot voor kort bij een bakkerij in Harajuku. Ze belandde twee jaar geleden in Japan vanwege het werk van haar man.
Dutchies in Tokio, of eh, Odawara #4 – Jalisha
Voor mijn afspraak met Jalisha (25) moet ik de stad uit. Op zo’n anderhalf uur van Tokio ligt Odawara, een plaatsje dat ik voorheen alleen kende als overstapstation richting de nabijgelegen onsen-dorpjes. (Een onsen is een badhuis gevuld met vulkanisch opgewarmd water, en omdat Odawara zo dichtbij Mt. Fuji ligt, zijn er onsen-resorts genoeg in de buurt.)
Dutchies in Tokio #3 – Melissa
Met Melissa (26) sprak ik af voor station Shinjuku, het drukste station van Tokio. “Onder dat grote videoscherm bij ALTA.” Shinjuku is nooit mijn favoriete station geweest, omdat ik er altijd genadeloos verdwaal, dus ik was blij dat ik het videoscherm, en even later ook Melissa, had gevonden.
Dutchies in Tokio #2 – Nadine en Charissa
Tweelingzusjes Charissa en Nadine (beiden 28) zijn, ondanks verschillende studies, toch allebei in Japan terechtgekomen. We spreken af in Hamarikyu Park, omdat het uitzicht daar zó Tokio is: achter de Japanse tuinen doemen de grote, glazen wolkenkrabbers van Shiodome op. Het contrast in Tokio waar de zusjes zo van houden is hier duidelijk zichtbaar.
Dutchies in Tokio #1: Maria
In eerste instantie had ik met Maria (26) afgesproken op Odaiba, een kunstmatig eiland in Tokyo Bay. Maar toen donkere wolken zich samenpakten boven Rainbow Bridge, besloten we te verplaatsen naar een van Maria’s andere lievelingsplekken: Electric Town Akihabara. We maken foto’s terwijl de toeristen in Mario Karts achter ons langs racen, en drinken daarna een kop koffie. Hoewel Maria zegt enkel “Japans voor noodgevallen” te spreken, is haar manier van spreken ontzettend Japans. Haar oh’s en ah’s, haar hmm’s en so-so-so’s… Ze verraden dat Maria toch Japanser is dan ze zelf denkt.