Het is hier 7:30 in de ochtend. Zomertijd lijken ze hier niet te kennen, want de zon scheen al om 5:30 door mijn raam. Ik had natuurlijk ook gewoon de gordijnen dicht moeten doen. Maar ach, mijn ritme is toch nog helemaal verstoord. Ik besloot mijn laptop te pakken om daarmee bij Starbucks te gaan zitten. (Toeps, you’re such a hipster. Ja, weet ik, boeie.)

Lieblingswijk

Toen ik de deur van mijn ouderwetse, Japanse huisje achter me dichtdeed, de schuifdeur naar de straat opende en toen direct in Harajuku Street stond, één van de hipste hipsterstraten van Tokio, voelde ik me direct gelukkig. Naast ons zit een avocadorestaurant. Ik loop langs het ene na het andere leuke winkeltje, al zijn ze op dit tijdstip natuurlijk nog gesloten. De Family Mart op vijftig meter van mijn huis is 24/7 open, maar toch heerst er op dit tijdstip een serene rust in de wijk.

En nu zit ik dus bij Starbucks, aan het einde van de o zo bekende Takeshita Dori, die ik ook deze keer weer leeg ga kopen. Japanse winkeltjes, de Monki, het maakt me niet uit. Alles staat me ook beter hier, lijkt het. Zonnetje erbij en ik ben volmaakt gelukkig. Dit wil ik elk jaar wel! Zou ik morgen terug naar huis moeten, dan was het nu al de moeite waard geweest. Al kan ik ook niet wachten tot Charlotte en Riemer er zijn. Híer moeten we eten, dát moeten we zien… Oh, yes. Het wordt alleen nog maar leuker.

Such hip. Much wow.

Maar goed, ik denk dat jullie inmiddels wel jaloers genoeg zijn, dus laat ik verder gaan met vertellen waar ik gisteren was gebleven. Osaka, Kansai International Airport.

Treinen en andere nerdzaken

Ik had me verheugd op Kansai. Het vliegveld is aangelegd op een kunstmatig eiland, en is daarom een bouwkundig hoogstandje. Elk jaar een paar-centimeter-minder-hoog-standje, want het eiland bleek toch iets sneller te verzakken dan gedacht. Enniewee, dat wilde ik wel eens zien.

Maar toen kwam ik daar aan… Regen! Regen! Daarbij was ik ook best moe, moest ik nog het postkantoor op de tweede verdieping zoeken om mijn internet op te halen, moest ik nog de Haruka pakken naar Shin-Osaka, en vanaf daar de Shinkansen. Vervolgens moest ik van Shinagawa naar Shinjuku, om daar, op het kantoor van Sakura House, mijn sleutels op te halen.

Kortom, mijn zin om te lanterfanten op Kansai verdween als sneeuw voor de zon, en ik nam de eerste de beste Haruka die ik kon vinden. Ik smeet mijn laatste kleingeld in het kaartjesapparaat (het geld dat we nog over hadden van vorig jaar) en rende naar het perron. De trein zou over twee minuten vertrekken.

Een mini-conducteurtje hielp me mijn twee mega-koffers in de trein te tillen, en daar gingen we. Door het raam zag ik Kansai – het eiland was veel groter dan ik me had voorgesteld. (Om een of andere reden had ik een XXL vliegdekschip in mijn hoofd, in plaats van een soort Odaiba.) Osaka zag er door de raampjes niet erg aantrekkelijk uit: betegelde flats en lelijke bedrijfsgebouwen, en dat alles onder een grauwe, grijze lucht. Nee, ik heb niet direct het idee dat ik iets gemist heb.

Japanse degelijkheid

In Shin-Osaka pakte ik de Nozomi Shinkansen, de allersnelste bullet train. Een kaartje kostte iets meer dan honderd euro, maar dan ben je ook bijna drie uur onderweg. In je hoofd is de vergelijking met de Thalys snel gemaakt, maar eenmaal binnen ben je die vergelijking ook weer snel kwijt. Waar de Thalys een gevoel van luxe probeert over te brengen, is de Shinkansen degelijk tot de max.

Later moesten deze loeizware koffers helaas alsnog in het bagagerek bovenin… Gelukkig waren er iele Japannertjes om me te helpen.

Niet dat degelijk iets slechts is, hoor! Ik waardeer het Japanse degelijke enorm, vooral omdat het ook écht degelijk is. Zo rijden de Shinkansen-treinen altijd op hetzelfde traject, wat het binnen erg makkelijk maakt om informatie weer te geven. Op de stoelen staat bijvoorbeeld informatie over de rijrichting iets als: “Rijtuig 1 is aan de kant van Osaka, rijtuig 12 is aan de kant van Tokio.” De vloer is glad, de bagagecompartimenten groot genoeg (*kuch*VIRM*kuch*) en de beenruimte is formidabel! De stoelen kunnen traploos naar achteren worden versteld, maar vanwege die fikse beenruimte heeft de persoon achter je daardoor niet een trip from hell, zoals je in het vliegtuig wél vaak meemaakt. Het mag er dan wat sober uitzien, de Shinkansen doet wat ‘ie moet doen. En dat gewoon élk kwartier! Moet je je dat eens proberen voor te stellen met de Thalys…

Thuis

Van Shinagawa pakte ik de Yamanote-lijn naar Shinjuku. De Yamanote-lijn is de rondlijn van Tokio, en dat ritje voelde echt als thuiskomen. De verschillende deuntjes per station, de stem van de omroepberichten… Ja, Toeps is thuis.

Op Shinjuku was ik nog even op zoek naar de juiste uitgang (ik vind bíjna alles in Tokio leuk, maar station Shinjuku…), en vervolgens mocht ik met mijn twee loeizware koffers, laptoptas en schoudertas door de stromende regen naar het kantoor van Sakura House. Daar aangekomen was ik inmiddels meer dan 24 uur wakker. Helder denken was niet meer mijn specialiteit.

Als je bitch wil pinnen is het geen probleem

Ik heb al eerder bij Sakura House gehuurd, in januari van 2012. We gingen daarom razendsnel door de papieren heen, en toen was het tijd om te betalen. Dus ik trek mijn credit card… Geweigerd.

“Wat?!” Ik snapte er niks van. Ik liet de medewerker het saldo in mijn app zien; er stond nog ruim genoeg op. (Ik heb een pre-paid credit card, waar je dus eerst zelf geld op moet storten. Als arme ZZP-er mocht ik geen “echte”.) “Ehm, ehm… Misschien heb ik ‘m al te vaak gebruikt vandaag?” Ik had immers al wifi gekocht in het vliegtuig, en het ticket voor de Shinkansen had ik er ook mee betaald. Ik probeerde op de website van Skrill (de creditcardmaatschappij) de voorwaarden op te zoeken, maar met mijn vermoeide hoofd lukte dat niet.

Ehhh… Pinnen dan? Maar daar zaten vast ook limieten aan. En ook dat kon ik niet vinden, terwijl ik als een zombie zat te bladeren op de site van de ING. “Wil je even bellen?”, vroeg de medewerker. Ik belde (met hun vaste lijn, thank god) naar ING, maar daar was de wachttijd “langer dan gebruikelijk”. Gelukkig kan mijn onbewuste brein beter nadenken dan zijn bewuste counterpart, want terwijl ik bij de ING in de wacht hing (op kosten van Sakura House), vond ik op zowel de website van Skrill als die van de ING de limieten.

Aanvankelijk hoefde ik alleen maar de eerste maand huur over te maken. De kosten voor de tweede maand en de logeerpartijen van Charlotte en Riemer zou ik later mogen komen betalen. Maar ik wilde er gewoon in één keer vanaf zijn. Dus zo ging de eerste maand huur van Skrill (die kennelijk een limiet heeft van 1000 euro aan transacties per dag), de tweede maand huur van mijn privérekening (pinlimiet: 500 euro) en de logeerpartijen betaalde ik van mijn zakelijke rekening (pinlimiet: 500 euro). Pinnen kon ik overigens niet ter plekke doen: ik moest geld opnemen bij het postkantoor. Gelukkig zat dat drie meter verder. Ik pinde tweemaal 50.000 yen. En twee briefjes van duizend.

De laatste missie

Hoezo dat? Nou, ik was het inmiddels he-le-maal zat. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om nog met die twee koffers door de stortregen terug te lopen naar Shinjuku, twee haltes met de metro naar Harajuku te reizen, heel Takeshita Dori door te lopen en dan op zoek te gaan naar het juiste adres.

De taxi (zo’n 15 euro) zette me af in een straatje dichtbij, omdat je in mijn straat niet met de auto kunt komen. Met behulp van een meisje in een hipsterwinkeltje (tuinbroek, kort haar, goed Engels, en dat alles op zo’n schattige manier waar alleen Japanners mee wegkomen) vond ik de voordeur, verstopt achter een oude houten schuifdeur.

Door mijn raam vanmorgen

Met bilverwarming

Het huisje is zó schattig! Het is oud, helemaal van hout, maar recentelijk helemaal opgeknapt: nieuwe badkamer, nieuw zeil, nieuwe keuken… Dus hoewel de isolatie non-existent is, en het huis door en door koud is wegens gebrek aan bewoners, is de wc-bril heerlijk verwarmd. Oh, Japan.

De keuken hangt he-le-maal volgeplakt met instructies, over hoe je je afval moet scheiden en wat je niet door de gootsteen mag spoelen. Het lijkt wel een autistenwoongroep, whehehe.

Autistenkeuken: “Koelkast”, “Vriezer”…

Autistenkast, lekker sorteren. PS, spot de sushi!

Aan mij zal het overigens niet liggen; in de thuisstad van Marie Kondo ben ik opgeruimder dan ooit. Ik pakte gisteravond direct mijn beide koffers uit, stopte mijn onderbroeken en sokken in de mandjes die in in de trapkast vond, categoriseerde mijn medicijnkast, boeken en fotospullen rechtop in het kastje bovenop het bureau en ga zodadelijk meer bakjes en hangers kopen. En een waterkoker. Te lui om water in een ketel te koken ben ik nog steeds.

Ik heb tot nu toe één huisgenootje gespot. Architectuurstudente Corelie uit Zwitserland. De rest zal later wel komen. En oh, ik kan echt niet wáchten tot Charlotte en Riemer er zijn!

Wil je meer Tokio? Volg mij dan op Instagram (@fashionmilk) en Snapchat (biancatoeps). Tot snel!