Blog
Hoi, ik ben Toeps en ik blog al sinds 2004. Over mijn avonturen, over dingen waar ik dingen van vind, en over mijn leven als autist. (En tussen 2012 en 2016 ook over de wereld van modellen en fotografie, op mijn toenmalige platform Fashionmilk.com, wat je heel misschien nog kent van de topmodel-recaps.)
Deze blog heeft me veel mooie dingen gebracht: vrienden en vriendinnen, een trip naar Disneyland Parijs en zelfs een boek. Tegenwoordig schrijf ik vooral over mijn leven in Japan, waar ik woon.
Acht dingen die ik doe om beter te plannen
Als autist vind ik het soms lastig om prikkels te managen. Het is snel teveel, en als ik over mijn grenzen heen ga dan moet ik daar soms dagen van bijkomen. In mijn boek schreef ik al hoe ik leerde structuur te creëren door te plannen. Nu denk je misschien: Dat klinkt allemaal leuk en aardig, dat plannen, maar hóe doe je dat dan precies? Hoewel ik niet denk dat er één methode is, en ik geloof dat iedereen voor zichzelf moet uitvinden wat er werkt, heb ik hieronder een achttal punten op een rijtje gezet die mijn planningen in de afgelopen tien jaar hebben geperfectioneerd. Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Ik moet dit natuurlijk eigenlijk niet posten maar ze zijn toch al boos
Sommigen van jullie weten misschien dat ik enige tijd stukjes voor Doclines heb geschreven. Een aantal van jullie waren misschien zelfs verbaasd: Doclines, dat is toch van die docu over Kees? Dat is toch niet per sé beeldvorming over autisme waar je nou heel vrolijk van wordt? Dat klopt. En dat is ook precies waarom ik destijds had besloten het wél te doen.
Pill-o-talk 3.0
Eergisteren werd ik geopereerd. Dat was geen verrassing voor me, en ook niks ernstigs, want ik had deze operatie al een half jaar geleden gepland. In januari van dit jaar, toen ik ook even in Nederland was, ging ik op intake bij de Bergman Clinic. Ik wilde me laten steriliseren, en mijn research tot dan toe had uitgewezen dat ik dat niet in Japan kon laten doen, want daar doen ze dat niet als je nog geen kinderen hebt gebaard.
Een nieuw boek, vriendinnen, Nederland en een sociaal leven
Over vier dagen vlieg ik voor een maandje terug naar Nederland. Mijn laatste bezoek was in januari, dus het werd weer eens tijd. Ik moest ook wel, want mijn broertje gaat trouwen, en daar moet ik natuurlijk bij zijn. De bruiloft is niet in Nederland overigens, maar in Zuid-Frankrijk. Goed, vliegen we daar ook heen.
Super Sensory Overload
Jean-Jacques had kaartjes voor een concert in Osaka, en vroeg of ik mee wilde. Niet naar het concert, nee, punkbands zijn niet aan mij besteed. Maar nu hij er toch was, wilde hij graag naar Universal Studios om het nieuwe Super Mario-themagebied te bekijken, en dat leek mij best leuk. Daarnaast sla ik een tripje met de shinkansen én twee nachten ongestoord vozen ook niet af, dus ik ging mee.
Jaaroverzicht 2022: Rollercoaster, deel 2
Zoals je in het vorige deel van dit jaaroverzicht hebt kunnen lezen, was ik dan eindelijk via Korea naar Japan verhuisd, en zelfs al een keer terug naar Nederland geweest. Maar nu was ik weer thuis in Japan, Riemer was op weg terug naar Nederland, en daar zat ik dan. Met een nog onaf huis, een half-opgericht bedrijf en maar bar weinig sociaal contact.
Jaaroverzicht 2022: Rollercoaster, deel 1
Eind 2021 was Japan nog dicht, had ik net een ticket Korea gekocht, en had ik eindelijk de moed verzameld om iets te gaan doen waar je potentieel corona van zou kunnen oplopen, namelijk oud en nieuw vieren in Disneyland Parijs. Ik liep geen corona op, dus ik vloog op 7 januari 2022 naar Korea – waarover ik destijds mijn favoriete factueel onjuiste tweet postte.
We gingen naar een verlaten eiland bij Nagasaki. Nee, die andere.
Als ze ergens goed in zijn in Japan, dan is het… Anime? Razendsnelle treinen? Bruisende metropolen met lichtreclames waar je ook maar kijkt? Sushi waar tien jaar voor gestudeerd is? Het vinden van je ikigai? Nou ja, ook misschien, maar vandaag wilde ik het hebben over dat andere talent van Japan: plaatsen en gebouwen achterlaten en dan compleet laten vergraffen.
Jean-Jacques
Een paar mannen in mijn boek, niet geheel toevallig mannen waarmee ik ooit een bed heb gedeeld, kregen een pseudoniem. Over deze namen heb ik lang nagedacht en soms zelf ook overlegd met de man in kwestie, omdat de nieuwe naam natuurlijk wel dezelfde vibe moest uitstralen als het origineel. Je gaat een Klaas-Willem geen Wesley noemen, snap je.
Japanese joke
Hoera, mijn visum is verlengd! Ik hoorde het een paar dagen voordat Riemer kwam (en we gingen rondreizen in het zuiden van Japan), dus ik spoedde mij naar het immigratiekantoor, en een uur later had ik een extra jaar Japan in the pocket. En, ook niet onbelangrijk: eindelijk een enigszins normaal visum, want met zo’n halfjaar-dingetje kunnen de meeste bedrijven precies niks. Tijd om over te stappen naar een échte provider.
Itch
Ik zit in een hotelkamer op Tennozu Isle die sinds de vroege jaren ’90 niet meer is geüpdate. Het is de bedoeling dat ik ergens volgend jaar een nieuw boek uitbreng, over mijn verhuizing naar Japan, en omdat ik me wilde concentreren op mijn tekst en niet op de mogelijke mini-verbeteringen die er nog voor mijn huis en kantoor te bedenken zijn, zit ik hier, in deze bruinige hotelkamer met analoge thermostaat, spiegel, föhn, mini-koelkast en, oh ja, toch nog een update: een mega flatscreen tv.
Achtergrondprocessen
Hallo, groetjes vanuit het meest sneue plekje in de lokale Starbucks. Achterin de winkel, zonder ramen, in een hoekje. Een eenpersoonstafeltje tegen de muur. Ik zit hier met mijn laptop, omdat ik een change of scenery wilde. Even geen afleiding van alle spullen om me heen, zodat ik in alle rust aan deze blog kan schrijven. Althans, zo lang als de batterij van deze laptop het volhoudt.
Weer en wind
Het is nog een eind, van Sapporo naar Hakodate. De treinrit, niet met een shinkansen maar wel met een expresstrein, duurde zo’n vier uur – en kostte me bijna 70 euro! Na zo’n lange rit zou ik vast geen zin meer hebben om de stad te verkennen, dus ik had besloten dat ik twee nachten in Hakodate zou blijven. Ik had een kamer geboekt in het JR Inn-hotel, wat een excellente keuze bleek: het hotel zat letterlijk recht boven het treinstation.
Sapporo en Pokémon en zo
Hallo, vanuit een hotelkamer met uitzicht op het station van een regenachtig Hakodate. Hakodate is het zuidelijkste puntje van het noorden van Japan, het eiland Hokkaido. Vrijdag vloog ik naar Sapporo, de hoofdstad van deze prefectuur. Hier werd namelijk afgelopen weekend het Pokémon GO Fest gehouden: een live evenement, georganiseerd door Niantic, de makers van Pokémon GO. Ik zag de aankondiging in de app en dacht: “Hey, hier kan ik gewoon naartoe!”
Bordjes en lijntjes
“Oh yes, and I need you to do one more thing…” Mikako, mijn contactpersoon op het gebied van bankrekeningen, visa en belastingen, liep met me langs de to-do’s voor het verlengen van mijn visum. “Je moet foto’s van je kantoor maken. Van de ingang tot de lift, de voordeur, en dan natuurlijk binnen. Het is belangrijk dat er een naambordje op je deur zit. Het is nog belangrijker dat er niet alleen Toeps Media, maar ook 株式会社 op staat.”
Groetjes uit de chaos
Ken je dat? Dat je een kast wil gaan opruimen, alles eruit trekt, en dan compleet overweldigd door de ongelofelijke takkezooi alles maar weer snel terug in de kast wil proppen? Zo voelt mijn leven nu een beetje. Alles ligt overhoop. En alles hangt aan elkaar, als een grote kluwen stekkertjes, printerkabels en mini-usb, ergens in een Ikea-doos.